daf.liatou@gmail.com
Πριν λίγο καιρό έγινα αποδέκτης των παραπόνων φίλης μου σχετικά με διάφορα θέματα που η ίδια θεωρεί σημαντικά και για τα οποία πιστεύει ότι η ανθρωπότητα έχει πάρει λανθασμένο δρόμο. Τα θέματα αυτά σχετίζονταν με την «άνθιση» της ζωοφιλίας των τελευταίων ετών, ζωοφιλία που λαμβάνει σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και τη μορφή μισανθρωπισμού, την ευρεία χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας με την έκθεση ακόμη και προσωπικών μας στιγμών και τη διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας μέσα στην οποία ζούμε και μέσω της οποίας πλέον υπάρχουμε, την επιβολή ενός τρίτου φύλου –και παράλληλα τη σταδιακή απάλειψη των δύο πρώτων– με τη χρήση του ουδέτερου γένους σε κείμενα, και άλλα πολλά. Η αλήθεια είναι πως διαφώνησα πλήρως μαζί της και η διαφωνία μου αυτή οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους.
Ο πρώτος είναι διότι πιστεύω πως η διαμόρφωση των αντιλήψεων σε κάθε εποχή λειτουργεί σαν ένα ποτάμι και, όπως είναι γνωστό, το «ποτάμι δεν γυρίζει πίσω», είτε συμφωνούμε είτε όχι με τις νοοτροπίες που τείνουν να επικρατήσουν εν τέλει. Ο πολιτισμός, όπως και αν τον προσδιορίζει κάποιος, εξελίσσεται διαρκώς. Μια καλή ερώτηση θα ήταν προς ποια ακριβώς κατεύθυνση κινείται, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο δεν θα μας απασχολήσει αυτήν τη στιγμή. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το ότι υπάρχει ένας αδέκαστος κριτής, ο οποίος κάποια στιγμή στο μέλλον καταδεικνύει –με σκληρότητα αρκετές φορές– ποια από όλες αυτές τις απόψεις υπήρξε ορθή ή όχι. Και ο κριτής αυτός δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη φύση…
Υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας που ορίζει πως, πέρα από ανθρώπινες αποφάσεις ή επιθυμίες, οτιδήποτε παραβιάζει την ανθρώπινη φύση αποτελεί πάραυτα και μια ύβρη, η οποία κάποια στιγμή θα επιφέρει τη νέμεση, δηλαδή την τιμωρία. Για να το πούμε και κάπως διαφορετικά, τίποτα δεν μπορεί να πηγαίνει αντίθετα με τη φύση για πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, θεωρώ, η Σοβιετική Ένωση και το μοντέλο που επιχειρήθηκε να επιβληθεί σε αυτήν, με μία από τις βασικές αρχές του κοινωνικού συστήματος το οποίο αυτή πρέσβευε να υποστηρίζει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και πως γενικά η έννοια της πνευματικής ανωτερότητας κάποιων έναντι των υπολοίπων δεν υφίσταται, επομένως πρέπει να πατάσσεται. Η συγκεκριμένη θεώρηση, δηλαδή, παραβίασε μία βασική αρχή της ανθρώπινης ύπαρξης, την πνευματική και νοητική διαφοροποίηση που είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι υπάρχει μεταξύ των μελών του ανθρώπινου είδους, η οποία, όταν καλλιεργείται ή επιβραβεύεται, μπορεί να οδηγήσει και στην ανάπτυξη της κοινωνίας. Με πιο απλά λόγια, υπάρχουν λιγότερο και περισσότερο έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι και, δίχως να επιθυμούμε να ρίξουμε στον Καιάδα τους πρώτους, μόνο με τους δεύτερους μπορούμε να αναπτυχθούμε κοινωνικά. Κι έδειχνε το σύστημα αυτό να έχει καταφέρει να επιβάλει τις απόψεις του για 70 περίπου χρόνια, μέχρι που κατέρρευσε παταγωδώς, σε απίστευτα σύντομο χρονικό διάστημα, προκαλώντας σοκ στους ανά την υφήλιο θιασώτες του.
Είναι, λοιπόν, αδιαμφισβήτητο ότι ο πολιτισμός της Δύσης κινείται πλέον σε πρωτόγνωρα ηθικά μονοπάτια. Το αν, βεβαίως, θα αντικαταστήσω την ανθρώπινη παρουσία με ένα τετράποδο είναι προσωπικό μου θέμα, όσο κι αν είναι λογικό να εκφράζεται ένας σκεπτικισμός από κάποιους. Επίσης, είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμίας να επιλέγει και να ακολουθεί τον σεξουαλικό προσανατολισμό που θεωρεί ότι τον/την εκφράζει, αρκεί να μην επιχειρείται επιβολή με αυταρχικό τρόπο αυτών των σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας –τα οποία έχουν τη δική τους άποψη που πρέπει και αυτή να γίνεται σεβαστή– μέσω παρελάσεων, (παιδικών) σειρών και οποιασδήποτε άλλης μορφής πλύση εγκεφάλου.
Η εμφάνιση, βέβαια, πλήθους ψυχολογικών προβλημάτων τις τελευταίες δεκαετίες, τα οποία τείνουν να αποτελέσουν τη «μάστιγα» της σύγχρονης εποχής, και η συνεπακόλουθη αυξανόμενη χρήση ψυχοφαρμάκων ίσως κάτι να λέει και να αποκαλύπτει σχετικά με τις νέες αντιλήψεις που επιχειρούν κάποιοι να επιβάλουν στην ανθρωπότητα και τις θλιβερές συνέπειες που αυτές επιφέρουν στον ανθρώπινο ψυχισμό. Ωστόσο, κανείς μας δεν μπορεί να είναι απόλυτος. Είπαμε: η φύση θα καταδείξει στο μέλλον την ορθότητα ή όχι κάποιων επιλογών, αν και στη δεύτερη περίπτωση τα τραγικά αποτελέσματα θα είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν, οδηγώντας συνήθως σε «εκκωφαντική» κατάρρευση του πολιτιστικού, κοινωνικού και ηθικού μοντέλου που επιχειρήθηκε βίαια να επιβληθεί.
Μην εξάπτεσαι λοιπόν, αγαπητή μου φίλη, για όσα αντικρίζεις καθημερινά! Υπομονή χρειάζεται και πίστη στη φύση που πάντα λειτουργεί ως ο μέγιστος εξισορροπητικός παράγοντας «διαγράφοντας», αργά ή γρήγορα, κάθε αντίληψη ή νοοτροπία που την παραβιάζει. Δεν έχουμε απλά παρά να περιμένουμε!
