maryleria@gmail.com
Μάρτης ανοιξιάτικος. Ο Μάρτης λοιπόν είναι ο ένας εκ των δυο αγαπημένων μου μηνών, από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι την διάρκεια και την χρησιμότητα των μηνών στην ζωή μας. Ο άλλος είναι ο Αύγουστος, αλλά για τον Αύγουστο θα σου μιλήσω κάποια άλλη φορά. Μάρτιος λοιπόν.
«Σαν να μύρισε Άνοιξη…» θα σκεφτόμουν άλλες χρονιές και θα ένιωθα έτσι ξαφνικά και δικαιολογημένα αυτή την γλυκιά ανοιξιάτικη αύρα. Η Άνοιξη είναι εδώ, μονολογώ, ευτυχώς από μέσα μου και όχι φωναχτά, (σαν αυτούς που παραμιλούν-μιλούν μόνοι τους) καθώς διασχίζω την Τσιμισκή. Έχουν ανθίσει τα περισσότερα δέντρα στο κέντρο της πόλης, η θερμοκρασία έχει αισθητά ανέβει και είναι και αυτή η γλυκιά αίσθηση που δίνει χρώμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά στο καθημερινό, ενίοτε βαρετό αστικό τοπίο. Βέβαια δεν έχω θαυμάσει ακόμη αμυγδαλιές, το δέντρο σήμα κατατεθέν της Άνοιξης αλλά οκ…. συμβιβάζομαι και με τα καρποφόρα της πόλης και όλα τα υπόλοιπα άνθη που κοσμούν παρτέρια και διασταυρώσεις. «Μάρτη» φόρεσα από τέλος Φεβρουαρίου. Έτσι για το καλό….Ποιο καλό θα μου πεις; Που να βρεθεί το καλό και το θετικό σε ένα Μάρτη που ξεκίνησε με δυσάρεστες ειδήσεις που αφορούν σε απώλειες ανθρώπινων ζωών και συνεχίζεται με συναισθήματα θλίψης και θυμού που μας έχουν καταβάλλει; Στρίβω γωνία Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας, συνειδητοποιώντας ότι στην 20λεπτη διαδρομή μου συνάντησα αρκετούς ανθρώπους σκυθρωπούς και μελαγχολικούς. Βασικά τώρα που το καλοσκέφτομαι, το τελευταίο χρονικό διάστημα κυρίως σκυθρωπά πρόσωπα συναντώ Συναντάς. Συναντάμε. Από την αβεβαιότητα και την απομόνωση που βιώσαμε, κατά την περιόδου των lockdown μέχρι και σήμερα σαν να έχουμε σκοτεινιάσει λίγο παραπάνω. Ίσως τότε λοιπόν να ξεκίνησε όλο αυτό με την έλλειψη ενθουσιασμού και την δημιουργία ενός μονίμου άγχους.
Κάθομαι σε ένα από τα καφέ στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας περιμένοντας μια φίλη για μεσημεριανό καφεδάκι και γυναικείες φιλάρεσκες κουβέντες.
Όσο αργεί να έρθει σκέφτομαι ότι τελικά δεν είμαι μόνο εγώ που πηγαίνω αργοπορημένη σε ραντεβού και ανακαλύπτω για ακόμη μια φορά πόσο ενδιαφέρον παρουσιάζει το να παρακολουθείς τους ανθρώπους που περπατούν δίπλα σου, μπροστά σου. Βιαστικοί, χαλαροί, συζητώντας με χαρακτηριστικές χειρονομίες, αγκαλιασμένοι, απόμακροι, συγκρατημένοι ή και ίσως χαμογελαστοί. Ευτυχώς φοράω τα μαύρα μου γυαλιά. Δεν το λες και διακριτικό το να ακολουθείς άγνωστους ανθρώπους με το βλέμμα σου. Η φίλη μου, η Ηλιάννα έχει φτάσει. Επιτέλους σκέφτομαι και της χαμογελώ. Είναι αγχωμένη και λαχανιασμένη σε μια προσπάθεια να απολογηθεί για την καθυστέρηση. «Μην ανησυχείς» της απαντάω. «Έτσι είμαι και εγώ. Σχεδόν πάντα αργοπορημένη..» Παραγγέλνουμε καφεδάκια και ξεκινάμε λέγοντας τα νέα μας. Έχουμε κανένα εξάμηνο να βρεθούμε. Το λες και φυσιολογικό αν είσαι εργαζόμενη και full time μαμά. Η κουβέντα θαρρείς και από μόνη της φθάνει στην κοινωνική επικαιρότητα. Στο πρόσφατο δυστύχημα των Τεμπών, στις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα, στην θλίψη και στον πόνο που μας έχει κυριεύσει. «Πως γίναμε έτσι;» μου λέει. «Βρίσκομαι σε μια μόνιμη αναστάτωση. Νιώθω συνέχεια ότι κάτι θα συμβεί ». Ε, λοιπόν αυτό το μόνιμο άγχος για το ότι κάτι θα συμβεί, είναι το συνηθέστερο συναίσθημα για πολλούς. Το «κάτι» μεταφράζεται σε κάτι άσχημο, αρνητικό που δεν μπορείς ακριβώς να προσδιορίσεις.
Αρνητικές σκέψεις που σε περικυκλώνουν και δεν ξέρεις πως θα καταφέρεις να ξεγλιστρήσεις από αυτές. Αισιόδοξη δεν με λες. Τουλάχιστον με την έννοια του βλέπω το ποτήρι μισό γεμάτο και όχι μισοάδειο. Με λες όμως ρεαλίστρια που έχω διάθεση και θετικότητα ως προς την σκέψη προκειμένου να αντιμετωπίσω με ψυχραιμία μια δύσκολη κατάσταση. Σίγουρα αυτό δεν με χαρακτηρίζει απαισιόδοξη αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είμαι και η χαρά της ζωής. Χαρά της ζωής. Αυτό μας λείπει. Η ανεμελιά. Η χαρά της στιγμής. Ο ενθουσιασμός για όλα αυτά που περιμένουνε να έρθουν. Ο ενθουσιασμός για να ονειρευόμαστε και να αισιοδοξούμε. Να χαμογελάμε. Όχι μειδίαμα. Σου μιλάω για χαμόγελο πλατύ, φωτεινό και ανέμελο. Από αυτά τα χαμόγελα που φωτίζουν τα πρόσωπα και κάνουν και τα μάτια να χαμογελάνε. Ξέρεις κάτι; Είναι λίγες τελικά οι φορές που χαμογελούν και τα μάτια μάς εκτός από τα χείλη μας. Είναι και λίγοι αυτοί που μας έχουν χαμογελάσει και με τα μάτια τους. Ρίχνω μια ματιά στο διπλανό τραπέζι. Δύο μαμάδες παρέα με τα παιδιά τους. Το ένα κοριτσάκι πρέπει να είναι γύρω στα πέντε. Κάθεται ήσυχο και προσπαθεί να ντύσει μια barbie ενώ της μιλάει. Ναι μιλάει στην κούκλα της. Δεν το βρίσκω αλλόκοτο. Το ίδιο έκανα στην ηλικία της. Σκέψου ότι υπάρχουν ενήλικες που ρωτάνε και απαντάνε μόνοι τους. Αντιλαμβάνεται το βλέμμα μου. Της χαμογελάω. Μου το ανταποδίδει δείχνοντας μου με περηφάνια την κούκλα της. «Είναι πολύ όμορφη» της λέω. «Σαν και σένα!». Με ευχαριστεί χαρίζοντας μου ένα πλατύ χαμόγελο. Το πρόσωπο της φωτίζεται. Αυτό είναι Άνοιξη.
Το χαμόγελο ενός παιδιού. Του δικού σου παιδιού. Του δικού μου παιδιού. Των παιδιών μας.
Και ένα μπουκετάκι ανοιξιάτικα λουλούδια που μοσχομυρίζουν. Οπωσδήποτε.
Αποχαιρετώ την φίλη μου ανανεώνοντας το ραντεβού μας, ενώ κατευθύνομαι προς τα λουλουδάκια. Έχω ραντεβού με τον γιο μου που μόλις έχει επιστρέψει από την βόλτα του με τους φίλους του. Μου χαμογελάει.
Έχω αγοράσει και ένα μικρό μπουκετάκι από ροζ λουλούδια που αγνοώ το όνομα τους. Απλά μου άρεσαν.
«Τι είναι αυτά μαμά;» με ρωτάει ο γιος μου.
Αυτά τα λουλούδια μαζί με το χαμόγελο σου είναι η Άνοιξη του απαντώ. Με κοιτάει ανασηκώνοντας τα φρύδια του. Στο τέλος μου σκάει ένα χαμόγελο. Χμμμμ…. Όχι και άσχημα για σήμερα σκέφτομαι, κάνοντας έναν απολογισμό με τα χαμόγελα που έχω εισπράξει.
Τελικά…..σαν να μύρισε Άνοιξη, ψιθυρίζω….
