info@politispress.gr
Τα λόγια ενός παθών….. Αυτό ήταν το αυτοκίνητο μου πριν περίπου 2 χρόνια. Έκανα αρχές του χρόνου μια σχετική δημοσίευση, αλλά επειδή το μόνο που δεν βλέπω είναι βελτίωση στους δρόμους, αλλά κυρίως να επικρατεί μια φρενίτιδα, τουλάχιστον στην πόλη μου την Θεσσαλονίκη, αποφάσισα να κάνω ξανά αυτή την φορά πριν τις γιορτές, διότι όλοι γνωρίζουμε ότι το πιο συνηθισμένο φαινόμενο στις γιορτές είναι αλκοόλ και τιμόνι. Εφόσον αποφασίζουν κάποιοι να ρισκάρουν, εγώ αποφάσισα να σας μιλήσω για τα πιθανά αποτελέσματα του ρίσκου τα οποία έζησα κιόλας και στα οποία μπροστά τους η κλήση αστυνομικού φαντάζει όνειρο. Αλλά πέρα από το αλκοόλ βλέπω κραυγαλέα λάθη όπως παραβιάσεις stop, επιλογή από τον οδηγό αν θα σταματήσει στο κόκκινο φανάρι μετά από πολλά δεύτερα, προσπεράσεις μέσα στην πόλη και αποστάσεις 2-3 μέτρων σε αυτοκινητοδρόμους…
Να σας μιλήσω λοιπόν χωρίς ντροπές και φίλτρα, απλά κατανοητά και ωμά μήπως και κάποιος πριν ρισκάρει όπως έκανα εγώ κάποτε το ξανασκεφτεί πριν φτάσει σε αυτό το σημείο. Με βγάλαν από το αμάξι με το κουταλάκι. Αρχικά μπήκα επιτόπου χειρουργείο για το αφτί μου το οποίο μου είπαν ότι ήταν κρέας! Πριν μπω είδα τον αδερφό μου με την γυναίκα του από πάνω μου ενώ ήμουν στο φορείο να τρέχουν πανικόβλητοι μαζί μου και εγώ να μην καταλαβαίνω τι έγινε. Την άλλη μέρα ξύπνησα στην εντατική με μάσκες οξυγόνου γάζες κ επιδέσμους γύψους κτλ. Είχα σπάσει χέρι πόδι λεκάνη, είχαν συμπιεστεί όμως και τα πνευμονία.. Ελάτε λοιπόν αν θεωρείτε μαγκιά το να πιείτε και να οδηγήσετε και αν θεωρείτε ότι “το έχετε” και ότι μπορείτε να έχετε και αλκοόλ και τιμόνι ταυτόχρονα, να σας πει η μάνα μου πως έψαχνε καρέκλα να κάτσει όταν της ανακοίνωσε ο γιατρός ότι δεν ξέρει αν θα ζήσω και πως αγωνιούσαν οι γονείς και ο αδερφός μου και φυσικά όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι όταν με είχαν 5μιση ώρες χειρουργείο και δεν ξέραν τι θα απογίνω.. Αυτά είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι. Ακόμα και μετά το χειρουργείο δεν ξέραμε αν το χέρι θα ξαναλειτουργήσει και το πότε θα περπατήσω, τα πόδια δεν κουνιόντουσαν, το μόνο που κουνούσα για 2 μήνες ήταν ο λαιμός. Δεν ξέρω αν μπορεί να το συλλάβει ο εγκέφαλος κάποιου που δεν το έχει περάσει τι είναι να είσαι καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι και η μόνο επαφή που έχεις με τον έξω κόσμο να είναι το παράθυρο. Οι πόνοι ήταν ανυπόφοροι και πριν την εγχείρηση, όπου παρακαλούσα για παυσίπονο αλλά μόλις είχα πάρει οπότε έπρεπε να περιμένω να περάσουν οι ώρες με πολύ υπομονή και δυσκολία και φυσικά αμέσως μετά την εγχείρηση όπου με είχαν με μορφίνες και επιπλέον παυσίπονα αλλά ένιωθα το σώμα μου να σπάει, αλλά και στην συνέχεια με τις φυσιοθεραπείες για να επανέλθω. Είχα μείνει καμία 20 κιλά λιγότερο και όντας ήδη λεπτός ήμουν σαν παιδάκι από το Άουσβιτς γιατί δεν είχα το κουράγιο ούτε την όρεξη να φάω. Με είχαν σαν τον γέρο με πάνες στο κρεβάτι για 2 μήνες ανήμπορος να κάνω το οτιδήποτε και πλέον μόνο τότε εκτίμησα όλα αυτά που θεωρούμε αυτονόητα. Το να μπορείς να σηκωθείς στα πόδια σου και να βγεις να περπατήσεις και να πας μια βόλτα με τους φίλους σου. Να μπορείς να κάνεις απλά πράματα μέσα και έξω από το σπίτι χωρίς την βοήθεια κανενός. Είναι και άλλα πάρα πολλά που θα μπορούσα να σας περιγράψω, αλλά για να μην μακρηγορώ άλλο ελπίζω αυτά να σας φτάνουν να ξανασκεφτείτε καλύτερα όταν θα πάτε να ρισκάρετε στον δρόμο και να πράξετε αναλόγως. Και αν δεν κάνετε εσείς λάθη δώστε προσοχή στους άλλους γιατί πραγματικά καθημερινά γίνονται τρέλα πράγματα.
Αχιλλέας Ζαμάνης
