maryleria@gmail.com
Να ζεις , να αγαπάς και να μαθαίνεις. Leo Bouskalia. Και ναι ! το ξέρω ότι το γνωρίζεις το συγκεκριμένο βιβλίο.
Με κλεμμένο τίτλο λοιπόν ξεκινάω το άρθρο μου σήμερα. Δεν βαριέσαι! Αθώα κλεψιματάκια . Το συγκεκριμένο βιβλίο το πρωτοδιάβασα ως φοιτήτρια πολλά χρόνια πριν , κάπου εκεί στα 90s. Στη συνέχεια το διάβασα αρκετές φορές ξανά (γενικά είμαι του διαβάσματος) πολλά χρόνια μετά. Και τι να καταλάβεις δηλαδή στα 20 και στα 22; Δεν υπάρχει παρελθόν παρά μονάχα παρόν και τώρα. Δεν υπάρχει φόβος. Άγχος και στρες. Βλέπεις στα 20 δεν αντιλαμβάνεσαι την έννοια της απώλειας πλην κάποιων εξαιρέσεων. Δεν αντιλαμβάνεσαι την σπουδαιότητα αλλά και την σημαντικότητα της λέξης υγεία. Ακούς στις ευχές να λέει η μάνα σου <υγεία και μόνο υγεία τίποτα άλλο δεν θέλω> και εσύ αδυνατείς να το κατανοήσεις. Γιατί δεν σου αρκεί μόνο αυτό. Θέλεις και ακριβές διακοπές και αυτοκίνητα και χρήματα. Βασικά θέλεις πολλά πολλά χρήματα. Στη δεκαετία των 20 χάνεσαι σε όλα αυτά τα όνειρα που θέλεις, πάση θυσία, να πραγματοποιήσεις. Κάποια καταφέρνεις και τα πραγματοποιείς. Κάποια άλλα όχι. Με όνειρα ή χωρίς, με επιτυχίες και αποτυχίες φτάνεις εκεί στη μαγική κατά τα άλλα ηλικία των 35-40. Έχεις μεγαλώσει. Κατά πάσα πιθανότητα έχεις γίνει γονιός και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι η ανεμελιά δεν υπάρχει πλέον στη ζωή σου. Αγχώνεσαι για ότι αφορά σε παιδί, παιδιά και οικογένεια. Και όσο παράλογο και αν ακούγεται μαζί με το άγχος που αν είσαι μάνα όλο αυτό πολλαπλασίασε το με το 100, αν είσαι Ελληνίδα μάνα με το 200, έρχεται έτσι ασυναίσθητα η ανάγκη να πάρεις τη ζωή πιο χαλαρά. Να παραδεχθείς πόσο σημαντική αποδεικνύεται η στιγμή. Πόσο πολύτιμος ο χρόνος. Σταματάς λοιπόν να αγχώνεσαι για όλα αυτά που θέλεις να κάνεις. Αδιαφορείς πλέον για τα άπλυτα,για τα ρούχα που δεν σιδερώθηκαν ,για το φαγητό που κάηκε,για τα email που δεν διαβάστηκαν,για τα μηνύματα που δεν ήρθαν,για τα ραντεβού που σε απογοήτευσαν,για την καριέρα σου που δεν είναι όπως την φαντάστηκες. Μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς ότι το fast δεν σου ταιριάζει βρε αδελφέ! Θέλεις το χρόνο σου. Θέλεις να χαλαρώσεις. Να αδράξεις τη μέρα, όπως έλεγε ο δάσκαλος Robie Williams στη all time classic πλέον ταινία <Ο κύκλος των χαμένων ποιητών>. Θέλεις να χαρείς με απλά καθημερινά πράγματα που πριν τα προσπερνούσες. Βιαστικά και χωρίς λόγο. Γιατί; αναρωτιέσαι!
Τώρα βέβαια αν νομίζεις ότι όποιος μεγαλώνει ή βρίσκεται λίγο μετά τα 35 ωριμάζει και βλέπει τη ζωή διαφορετικά…χμμμ θα σε απογοητεύσω. Και θα σε ενημερώσω ότι υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που η ουσία της ζωής τους βρίσκεται σε κοσμικές εκδηλώσεις (Πόσο τις βαριέμαι θεέ μου, μα πόσο!), σε φαντασμαγορικά πάρτι και σε οτιδήποτε αφορά στο <του φαίνεσθαι >. Και από την άλλη υπάρχουμε και εμείς. Που μεγαλώνοντας αυτό το Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις το κάνουμε πράξη. Και το πειράζουμε. Έτσι για την αλητεία.
Να ζεις, Να αγαπάς και να απολαμβάνεις.
Να ζεις , Να αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Να ζεις , Να αγαπάς και να αφήνεσαι.
Να ζεις , Να αγαπάς και να αγκαλιάζεις.
Να ζεις , Να αγαπάς και να γελάς.
Να ζεις , Να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Να ζεις , Να αγαπάς και να προσφέρεις.
Να ζεις, Να αγαπάς και να μαθαίνεις.
