maryleria@gmail.com
86η ΔΕΘ και Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης για ακόμη μια χρονιά! Ο Σεπτέμβρης στην Θεσσαλονίκη έχει την τιμητική του και έχει συνδεθεί με την έναρξη και την λειτουργεία της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Φέτος ο θεσμός επανέρχεται στην κανονικότατα του, όπως και αν μεταφράζεται αυτό μετά από μια απουσία, αλλά κυρίως με τη διαφοροποίηση δυο ετών λόγω πανδημίας. Βέβαια η πανδημία και το άγχος της νόσησης για covid δεν έχουν εξαφανιστεί. Αυτό που σίγουρα έχει εξαφανιστεί, εύχομαι ανεπιστρεπτί, είναι η χρήση μάσκας, τα περιοριστικά μέτρα ως προς τις συναθροίσεις – συγκεντρώσεις αλλά και τα ανελέητα lock down. Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης λοιπόν με διάθεση ενημέρωσης,
εμπορικότητας αλλά και ψυχαγωγίας. Ένα μεγάλο πανηγύρι όπως συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες στην ΔΕΘ. Αρχικά ως παιδί. Στα μαγικά , αν και παρεξηγημένα 80ς, όπου όλο αυτό φάνταζε στα μάτια μού πραγματικά ως ένα μεγάλο φαντασμαγορικό πανηγύρι. Ήταν από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς. Η καθιερωμένη οικογενειακή επίσκεψη στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Για να είμαι ειλικρινής δεν υπήρχε ενθουσιασμός ως προς την επίσκεψη των περιπτέρων. Του αντίθετου. Η επίσκεψη στα περίπτερα συνοδευόταν από γκρίνια και βαρεμάρα. Μοναδική εξαίρεση το περίπτερο της Λαϊκής τέχνης με τα κοσμήματα, τα βραχιόλια, τα σκουλαρίκια και διάφορα άλλα μπιχλιμπίδια όπως χαρακτηριστικά έλεγε η μαμά μού. Εννοείται ότι με την αδελφή μου στοχεύαμε στην αγορά όσο περισσοτέρων αγαπημένων μπιχλιμπιδιών μπορούσαμε και μας επιτρεπόταν. Kαι αμέσως μετά βόλτα στο Λούνα πάρκ ή «οι κούνιες» όπως λέγαμε χαμογελώντας και με περίσσιο ενθουσιασμό εννοώντας όλα αυτά τα φαντασμαγορικά παιχνίδια . Αμέτρητα παιχνίδια! Η μπαλαρίνα, το τρενάκι του τρομου (που τελικά δεν ήταν και τόσο τρομακτικό),το ταψί και φυσικά τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια! Και άντε μια γύρα ακόμη, να παρακαλάμε, την μαμά και τον μπαμπά. Η απόλυτη ανιδιοτελής ευτυχία που εκδηλωνόταν με φωνές, τσιρίδες και αμέτρητα χαμόγελα. Η βραδιά στην ΔΕΘ έκλεινε με το παραδοσιακό ψωμάκι με λουκάνικο και την μαύρη μπύρα για τους ενήλικες. Στα 90ς οι «κούνιες» σταδιακά και στην συνέχεια ολοκληρωτικά εξαφανίστηκαν. Τα hot dog παρέμειναν .Σταθερή αξία που εμπλουτίστηκε με την δημιουργία και άλλων εξωτερικών χώρων εστίασης.
Στην ΔΕΘ βρισκόμουν πλέον ως νεαρή εργαζόμενη, σε εταιρείες εμπορικού ενδιαφέροντος, στους χώρους του stand που φιλοξενούσε την εκάστοτε εταιρεία. Η διάρκεια ήταν 2 εβδομάδες και τα χρήματα αρκετά καλά για μια φοιτήτρια. Κάπως έτσι συνέβαινε και με τις κλαδικές εκθέσεις όπου επίσης εργάστηκα αρκετές φορές χωρίς να έχω το παραμικρό ενδιαφέρον για το αντικείμενο της κάθε κλαδικής Έκθεσης. Ούτε καν τις γνώσεις για να εξυπηρετήσω σε τυχόν ερωτήσεις κάποιου ενδιαφερόμενου. Αλλά ποιος νοιαζόταν; Γρήγορα χρήματα με ξεκούραστες σχετικά συνθήκες.
Σε κλαδικές εκθέσεις βρέθηκα εργαζόμενη και ως μοντέλο δειγματίζοντας κυρίως νυφικά. Μια εμπειρία που είχε ως αποτέλεσμα να μισήσω τα νυφικά. Βέβαια από μικρή τα είχα απομυθοποιημένα. Ε! Φαντάσου τι μπορεί να συμβεί όταν στην διάρκεια 10 ωρών φοράς 40 νυφικά την κάθε φορά σε 2 επιδείξεις. Κούραση και φθορά. Μια πενταετία λοιπόν που πέρασε αρκετά γρήγορα και έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στο να απομυθοποιήσω την ΔΕΘ.
Είχα την αίσθηση ότι σε κάποια άλλη Διεθνή Έκθεση πήγαινα ως παιδί κάποιο βράδυ του Σεπτέμβρη. Φορώντας τα καλά μου, παρέα με την μαμά, τον μπαμπά, την αδελφή μου και την γιαγιά μου. Είχα την αίσθηση ότι κάπου αλλού είχα βρεθεί ως παιδί να χαζεύω τα πολύχρωμα φωτάκια από τα παιχνίδια του Λούνα Παρκ και να μένω άφωνη μπροστά στην εικόνα από τις κούνιες που γυρνούσαν περιμετρικά μπροστά μου και αναστάτωναν τους περαστικούς με τις τσιρίδες όσων ήταν δεμένοι στις καρέκλες-κούνιες.
Η ΔΕΘ παραμένει μια γιορτή για εμπόρους και επιχειρηματίες. Η λειτουργία της συνοδεύεται πάντα από τις επισκέψεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας μετατρέποντάς την σε βήμα εξελίξεων, αλλά κυρίως αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους εκάστοτε πολιτικούς. Η χρονική της διάρκεια έχει περιοριστεί αλλά έχει διατηρήσει αρκετά στοιχεία της εμπορικότητάς της συγκεντρώνοντας πλήθος επισκεπτών κάθε χρόνο.
Φέτος ξαναπήγα στην ΔΕΘ. Λόγω συγκεκριμένων επαγγελματικών υποχρεώσεων. Δεν την περπάτησα…..Ήμουν και λίγο κουρασμένη. Σταθερή αξία η κούραση στην καθημερινότητά μου.
Ευελπιστώ να είμαι ξεκούραστη αύριο Κυριακή, στο κλείσιμο της και να κάνω μερικές βόλτες στα γνώριμα σοκάκια της και στα ακόμη πιο οικεία περίπτερα της 86ης ΔΕΘ.
Και του χρόνου!
