Το τι γίνεται, όταν μουσικά όργανα πέσουν στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα από μουσική, το γνωρίζετε – φαντάζομαι – όλοι. Στην αρχή απορούμε. «Τι τους έπιασε τώρα με τα ξένα όργανα;». Μετά υπομένουμε ελπίζοντας. «Ε, θα παίξουν, θα παίξουν, θα βαρεθούν». Έπειτα υπομένουμε μετά βίας. «Δεν τους λέτε να σταματήσουν, γιατί μας έχουν πάρει το κεφάλι;». Και εν τέλει εξαντλείται η υπομονή μας. «Ρε, σεις, δεν τραβάτε παρακάτω, μην σας πάρει ο…!».
Εμείς, τώρα, εδώ, θα χρησιμοποιήσουμε συμβολικά τα ονόματα γνωστών μουσικών οργάνων, ώστε να περιγράψουμε άλλες καταστάσεις. Η ιδέα, βέβαια, είναι κλεμμένη από τον πολιτικό κόσμο και δεν διεκδικούμε την πατρότητά της. Παρά ταύτα, αισθάνομαι προσωπικά την ανάγκη να ζητήσω εκ των προτέρων συγγνώμη από τους επαγγελματίες μουσικούς για αυτή την επικοινωνιακή κατάχρηση. Εάν και εσείς γνωρίζετε τι σημαίνει «επαγγελματίας μουσικός» (αμέτρητα χρόνια μελέτης και πρακτικής, απέραντη υπομονή, ηρωική επιμονή, μεγάλες θυσίες προσωπικού χρόνου και χρήματος, και τα λοιπά), θα με καταλάβετε…
Σύστημα ακορντεόν. Αυτό είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο. Λέγεται και «σύστημα βεντάλια». Μεγάλη επιτυχία! Όπως ανοιγοκλείνει το ακορντεόν, έτσι ανοιγοκλείνουμε σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, εμπορικά καταστήματα και χώρους εστίασης. Άνοιξε κλείσε, άνοιξε κλείσε, θα πετύχουμε τον επιθυμητό στόχο. Ποιος είναι αυτός; Οι απόψεις διίστανται…
Σύστημα τρομπόνι. Αυτό είναι καινούργιο. Ως ονομασία. Ως πρακτική είναι παμπάλαιο. Όπως, λοιπόν, μια μακραίνει και μια κονταίνει το τρομπόνι, έτσι μας λέει κάποιος «πότε το μακρύ του και πότε το κοντό του». Ζητούμενο; Να μας κρατά απασχολημένους, μην τύχει και σκεφτούμε με καθαρό μυαλό…
Σύστημα μπαγλαμάς. Απλό και ευνόητο. Βγαίνει ο κάθε μπαγλαμάς – από εκείνους που μια ζωή τους τρέφει το δημόσιο ταμείο – στην οθόνη και αρχίζει τις αναλύσεις και τις εξηγήσεις, τους σχεδιασμούς και τους προγραμματισμούς, και εμείς, εάν δεν πάσχουμε από άνοια ή κάτι παρόμοιο, αλλάζουμε αμέσως κανάλι…
Η λέξη «σύστημα», ωστόσο, παραπέμπει και στα τυχερά παιχνίδια, στον λεγόμενο «τζόγο». Εάν, όμως, το σκεφτείτε καλύτερα, θα διαπιστώσετε ότι μεγάλο μέρος της καθημερινής δράσης ή αδράνειάς μας, έχει καταντήσει τζόγος. Και όλοι γνωρίζετε ποιο είναι το τέλος των τζογαδόρων: η ψάθα…
Πολλά να μην λέμε. Εάν κάτι με προβληματίζει πολύ, είναι ο ενδεχόμενος συνδυασμός των προαναφερόμενων συστημάτων με την κατά κυριολεξία μουσική δραστηριότητα. Να εφαρμόζει, για παράδειγμα, ο «μπαγλαμάς» ένα σύστημα «τρομπόνι», ενώ εμείς θα έχουμε πιάσει, πλέον, μια γωνιά ο καθένας, κρατώντας ένα ακορντεόν στα χέρια… Και δεν προλαβαίνουμε και να μάθουμε…!
