lamprospapades@gmail.com
Μόνο ως ανάξια σοβαρής αναφοράς και λόγου θα ήταν από μεριάς μου όσα έγιναν στα προχθεσινά ας πούμε “Μουσικά” βραβεία του MAD με τα μπουνίδια που έπεσαν… Όσο για αυτούς που από προχθές γράφουν στα Social Media, για ένα περιστατικό που πλήγωσε έναν θεσμό που εκπροσωπεί την μουσική, θα ήθελα να τους υπενθυμίσω ότι η και η ίδια η μουσική είχε την αξιοπρέπεια να απουσιάσει από εκεί ώστε να μην την προσβάλλουν…
Από εκεί και μετά αυτό που εξετάζω εγώ δεν είναι κατά πόσο στημένο ή όχι ήταν αυτό το βίαιο σκηνικό ανάμεσα σε αυτούς τους δύο “Τραγουδιστές” αλλά την εικόνα και το ουσιώδες φιλοσοφικό προϊόν που βγαίνει από αυτό… Μεγάλωσα σε μια εποχή στις αρχές του 2000 όπου η Ραπ μουσική άρχισε να μπαίνει σιγά σιγά στα σχολεία μαζί με τα μπουζούκια, που ήταν τότε πιο μόδα και τα πρώτα μου ακούσματα, ήταν τα Ημισκούμπρια και μετά οι Going-Through.
Πάντα παρατηρούσα ότι μέσα σε αυτό το καυστικό, χιουμοριστικό και Street style κρυβόταν που και που ένα κοινωνικό μήνυμα ή έστω κάτι το βιωματικό που συναντούσες ο ίδιος δίπλα σου στην καθημερινότητα, ήταν μεν κάτι που ήταν πιο απαγορευμένο για την εποχή αλλά τότε έστω είχε κάτι έξυπνο να σου πει, έστω και σε επίπεδο ατάκας… Μετά, σήμερα δηλαδή, απλά ήρθε η Τραπ με ότι πρεσβεύει, ότι κουβαλάει και ότι θέλει να επιβάλει… Αναρωτήθηκε κανείς γιατί η μουσική βιομηχανία απλά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα θέλησε να δώσει χώρο και αβάντα στα ναρκωτικά, στην παρανομία, στην βία, τον σεξισμό, την ύβρη, τα μπινελίκια, την ασέβεια και την ασέλγεια; γιατί παρά πολύ απλά η μουσική βιομηχανία αποτελείται από την κοινωνία του χρήματος, μια κοινωνία που εκφράζεται πολιτικά από την κρατική κυβερνητική εξουσία και όλους αυτούς μαζί δεν τους συμφέρει να ακούς εσύ 14χρονε στίχους που σε ξυπνούν, αλλά που σε κοιμίζουν… Κατάλαβες;
Σε θέλουν φτωχό ή εγκληματία με πρότυπα που κινούνται στην παρανομία και στον κόσμο του εγκλήματος, γιατί πολύ απλά δεν σε θέλουν επαναστάτη αλλά επαναστατημένο, σε θέλουν να έχεις luben πρότυπα και να κυνηγάς να γίνεις σαν και αυτούς, χωρίς να γίνεσαι και τελικά να καταλήγεις στην φυλακή αγράμματος, φτωχός και εγκληματίας γιατί για αυτούς τους κοστίζει από κάθε άποψη λιγότερο να σε συντηρούν σε μια φυλακή παρά μέσα σε ένα σχολείο… Εσένα που έφτασες τρίτη λυκείου, είσαι παιδί της κρίσης, ζεις μέσα στην φτώχεια και έχεις πρότυπα όχι μόνο στην μουσική, αυτούς που παινεύονται ότι πουλάνε ναρκωτικά που σκοτώνουν, ότι σκοτώνουν με όπλα εν ψυχρώ, ότι βιάζουν, ότι κλέβουν για να πλουτίσουν, ότι η βία για αυτούς είναι το μόνο μέσω και εργαλείο…
Όλοι αυτοί παραπάνω έχουν την ευθύνη για ότι έχεις πάθει και θα πάθεις, για το ότι έφτασες 16 χρόνων και γράφεις την λέξη “Ελπίδα” με ήττα (Ελπηδα). Έτσι σε θέλουν, να δουλεύεις για 350€ και να μην έχεις μέλλον, να μη σου αρέσει το διάβασμα, το σχολείο και να μένεις αμόρφωτος, να μην έχεις ελπίδα και πάνω στην απελπισία σου και στην ελπίδα σου ότι θα πλουτίσεις, να καταφεύγεις στο έγκλημα γιατί τα πρότυπα που σου λάνσαραν έτσι πέτυχαν και τώρα έχουν λεφτά και γκόμενες και έχουν αποφύγει την φυλακή… Αυτοί θρέφουν το Bulling και την έξαρση της παιδικής εγκληματικότητας τα τελευταία χρόνια, γιατί δεν θέλουν να έχεις ούτε πρότυπα, ούτε γνώση, ούτε ελπίδα…
Ξέρεις γιατί σε θέλουν εγκληματία και κακοποιό; γιατί μόνο τότε είσαι αναλώσιμος, μόνο τότε απλά μπορούν να σε βγάλουν από την μέση ότι ώρα γουστάρουν… Ξέρεις γιατί θέλουν να έχεις πρότυπα τον Εσκομπάρ και τον Αλ Καπόνε; γιατί πολύ απλά ξέρουν ότι όπως και αυτοί ήταν αναλώσιμοι έτσι θα γίνεις και εσύ… Γιατί πάντα σε όλους τους καιρούς και στους δικούς τους και στους τωρινούς η κοινωνία του χρήματος έφτιαχνε τους νόμους αγκαζέ με την πολιτική εξουσία και όσο σκληρός μάγκας και να ήσουν, όταν αυτοί οι δύο αποφάσιζαν να σε βγάλουν από την μέση το πετύχαιναν, γιατί πολύ απλά όλοι οι εγκληματίες είναι αναλώσιμοι από το σύστημα…
Έχουμε ανάγκη από επαναστάτες και όχι από επαναστατημένους… Η ζωή είναι αγώνας και όχι μια ψεύτικη επιβίωση… Μοιάζει αστείο στα αυτιά σου και ούτε ποτέ θα περίμενα να το πω αλλά το διάβασμα θα σε γλιτώσει από πολλά…
Γιατί μάλλον ισχύει αυτό που είχε γράψει κάποτε ένας Πέρσης Ποιητής, ο Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί, (1207-1273).
“Αν αυτό που επιθυμείς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι τα λεφτά, θα πουλιέσαι και θα αγοράζεσαι σε όλη σου τη ζωή.”
