anastopoulos@politispress.gr
Συμπληρώνονται 50 χρόνια από τον ιστορικό τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Wembley. Στις 2 Ιουνίου του 1971, πριν από ακριβώς 50 χρόνια, ο Παναθηναϊκός έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (σημερινό Champions League) παίζοντας στο Γουέμπλεϊ με τον Άγιαξ.
Οι ημιεπαγγελματίες ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού» υπό την καθοδήγηση του θρυλικού Φέρεντς Πούσκας υπέταξαν την Ζενές Ες, την Κυπελλούχο Ευρώπης το 1968, Σλόβαν Μπρατισλάβας, την πρωταθλήτρια Αγγλίας Έβερτον, τον Ερυθρό Αστέρα και διεκδίκησαν την κορυφή της Ευρώπης στον ναό του ποδοσφαίρου κόντρα στο «total football» του ανίκητου Άγιαξ εκείνης της εποχής.
Ο Αγιαξ του “ιπτάμενου Ολλανδού”, Γιόχαν Κρόιφ, ήταν μια πανίσχυρη ομάδα που εντυπωσίαζε με το μοντέρνο ποδόσφαιρο της και τους γρήγορους ρυθμούς της. Ο προπονητής των Ολλανδών Ρίνους Μίχελς είχε πει: “Τεχνικά, ο ΠΑΟ είναι κατώτερος της Έβερτον, του Ερυθρού Αστέρα και του Άγιαξ. Αλλά οι παίκτες του είναι σαν τα μυρμήγκια, που βρίσκονται κάθε στιγμή παντού και καλύπτουν κάθε γωνιά του γηπέδου. Με την αγωνιστική τους διάθεση και τη δύναμη τους είναι ικανοί για κάθε αποτέλεσμα”.
Από την πλευρά του, ο Φέρεντς Πούσκας δηλώνει: “Ο μυθικός Αίας (Άγιαξ) νίκησε έξι θεούς, αλλά ο ΠΑΟ έχει ένδεκα”!
Περίπου 93.000 θεατές στο Γουέμπλεϊ και 100 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, χάρη στην τηλεόραση, παρακολουθούν έκπληκτοι μια μέχρι χτες άγνωστη ελληνική ομάδα να στέκεται αξιοπρεπώς, χωρίς κόμπλεξ, απέναντι στην πρωταθλήτρια μιας αναδυόμενης ποδοσφαιρικής “υπερδύναμης”.
Αλλά τα θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα. Η απειρία και το τρακ της ελληνικής ομάδας θα της στοιχίσει ένα γρήγορο γκολ, μόλις στο 5’, ενώ ένα δεύτερο γκολ, τέσσερα λεπτά πριν από το τέλος επισφραγίζει τη δίκαιη νίκη της ολλανδικής ομάδας, η οποία θα κυριαρχήσει στα ευρωπαϊκά γήπεδα τα επόμενα χρόνια.
“Ηταν πολύ όμορφο για να είναι αληθινό”, θα γράψει το “Βήμα” της επομένης. Το τριφύλλι έχασε με 2-0, αλλά έγραψε ιστορία έχοντας τη μεγαλύτερη διάκριση του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο ακόμα και τώρα.
Για την ιστορία στις 2 Ιουνίου 1971 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στο Γουέμπλεϊ με με περισσότερους από 10.000 Έλληνες στις κερκίδες αγωνίστηκαν οι:
Άγιαξ (Ρίνους Μίχελς): Στούι, Bάσοβιτς, Σουρμπίρ, Xούλσοφ, Pάιντερς (46΄ Mπλάνγκεμπουργκ), T. Mιούρεν, Nέεσκενς, Σβαρτ (46΄ Xάαν), Φαν Nτάικ, Kρόιφ, Kάιζερ.
Παναθηναϊκός (Φέρεντς Πούσκας): Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Ελευθεράκης, Καψής, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης.
Σε εκείνη την πορεία του Παναθηναϊκού συμμετείχαν και οι Βασίλης Κωνσταντίνου, Δημήτρης Καλλιγέρης, Γιώργος Δεληγιάννης, Κώστας Αθανασόπουλος, Βίκτωρ Μητρόπουλος, Γιώργος Γονιός και Κώστας Χατζηανδρέου.
Το Μάιο του 1971 και ένα μήνα περίπου πριν τον τελικό, μετά το 2-0 του Παναθηναϊκού επί της Καβάλας ακούστηκε για πρώτη φορά το «τραγούδι του Γουέμπλεϊ». Σε μουσική των Μπιτλς, που δεν το ήξεραν φυσικά, και σε στίχους του ποδοσφαιριστή της ομάδας Φραγκίσκου Σούρπη, γεννήθηκε το τραγούδι που συνόδεψε την ομάδα του Πούσκας ως το Λονδίνο. Ένα συγκρότημα της εποχής ανέλαβε την ενορχήστρωση στο ρυθμό του σουξέ των «σκαθαριών» εκείνης της εποχής «Obladi Oblada», ο Σάκης Παπανικολάου το τραγούδησε και όλοι έμαθαν το «Θούριο του Γουέμπλεϊ», όπως ονομάστηκε.
Η Θύρα 13 Ηνωμένου Βασιλείου θέλησε να τιμήσει τη συμπλήρωση μισού αιώνα από την 2α Ιουνίου του 1971, όταν τότε ο Παναθηναϊκός έγραψε την πιο χρυσή σελίδα της ιστορίας του αλλά και της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.
