maryleria@gmail.com
Μάρτης γδάρτης και παλουκοκαύτης… λέει ο σοφός, ελληνικός λαός.
Μάρτης μυρωδάτος και λουλουδάτος. Μάρτης ανοιξιάτικος, ανανεωτικός και ευδιάθετος. Ένας Μάρτης που περιμένεις να σε παρασύρει ευχάριστα, μακριά από την χειμωνιάτικη σου διάθεση. Όλο αυτό βέβαια να υφίσταται υπό νορμάλ κοινωνικές συνθήκες βέβαια και πίσω στο χρόνο. Διότι εν έτη 2022 ο Μάρτης μας βρίσκει με covid (και πάλι!)
εγκληματικές ενέργειες, απώλειες, βία και πολεμικές ενάρξεις.
Παρακολουθώ δελτία ειδήσεών, όσο αντέχω, αποκομίζοντας την αίσθηση ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Νιώθω ότι δεν συμβαίνουν σε real χρόνο όλα αυτά για τα οποία με ενημερώνουν.
Ούτε καν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου ο χρόνος ενεργοποιείται με απόκλιση σε έτη φωτός από εμάς. Τόσο μακρινό. Αυτό που σίγουρα είναι κοντινό, είναι τα χρόνια που βιώνουμε Χρόνια δίχως ανεμελιά και ενθουσιασμό περιμένοντας μια άνοιξη που όμως νιώθεις ότι δεν θα σου φέρει την αναμενόμενη αισιοδοξία. Και ενώ πέρυσι βρισκόμασταν σε ένα ακόμη lockdown, υπό την απειλή μιας πανδημίας που βρισκόταν σε εξέλιξη και τον φόβο για το μέλλον της υγείας μας να κυριαρχεί, παρόλα αυτά στις ψυχές μας υπήρχε πάντα η ελπίδα. Η ελπίδα ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Η πανδημία εξασθενεί, τουλάχιστον μέχρι νεoτέρας, αφήνοντας όμως πίσω τiς απώλειες ανθρώπων και απώλειες συναισθηματικής υφής στην ψυχική μας υγεία.
Το κάθε πέρυσι και καλύτερα ακούγεται πλέον, περισσότερο, σαν κακόγουστο αστείο καθώς αναρωτιέσαι πως μπορούσες και γελούσες μέχρι πρότινος με τέτοια κακόγουστα αστεία.
Άνοιξη μετά δυσκολίας. Δυσκολία πνευματική, σωματική αλλά κυρίως δυσκολία ψυχική. Μύρισε Μάρτης με χαμόγελα συγκρατημένα. Με κλεφτές ματιές στα ηλιόλουστα πρωινά. Με κοφτές ανάσες στις ανοιξιάτικες μυρωδιές. Σαν να νιώθεις ότι κάτι πρέπει να αφήσεις. Να μείνει μυρωδιά και για αργότερα. Μύρισε Μάρτης με ειδήσεις στενάχωρες που σε θυμώνουν, σε μελαγχολούν και σε αποκαρδιώνουν.
Νιώθεις σαν μια μαριονέτα σε ένα θέατρο του παραλόγου και σε ένα κοινωνικό γίγνεσθαι που παραπέμπει σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία θρίλερ.
Που πήγαν εκείνοι οι Μάρτηδες που η μόνη σου έννοια ήταν τι Mαρτάκι θα φορέσεις στο χέρι μην τυχόν και δεν ξεκινήσει θετικά ο μήνας;
Μάρτηδες που χαιρόσουν με τις ανθισμένες αμυγδαλιές και την καρποφορία των δέντρων;
Που ζαλιζόσουν με τις μυρωδιές από τις γλάστρες στις γειτονιές;
Που ένιωθες ένα μόνιμο, σχεδόν, μειδίαμα στα χείλη σου, έτσι απλά γιατί μύρισε Άνοιξη; Που περίμενες να ερωτευτείς και να παρασυρθείς συναισθηματικά έχοντας ως δικαιολογία την Άνοιξη;
Που δεν δίσταζες να λικνιστείς, έχοντας στη διαπασών το αγαπημένο σου τραγούδι στο αυτοκίνητο, περιμένοντας να ανάψει πράσινο στα φανάρια;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που παρασύρθηκες, έστω και παράφωνα, από τους στίχους του αγαπημένου σου τραγουδιού;
Τα παιδιά όταν είναι χαρούμενα φωνάζουν, τραγουδούν, μιλούν μόνα τους, σκέφτονται δυνατά και μιλάνε ακατάπαυστα. Αν είσαι μητέρα νιώθεις, εκ πείρας, ότι αυτός είναι ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος για να αντιληφθείς την όποια ψυχοσυναισθηματική κατάσταση του παιδιού σου.
Και κάπου εκεί διαπιστώνεις, ότι όλο αυτό δεν απέχει τελικά και πολύ από τον προσδιορισμό της αισθηματικής κατάστασης ενός ενήλικα. Συναντάς όλο και πιο συχνά ανθρώπους λιγομίλητους, με σκυθρωπό βλέμμα, κλεισμένους στο καβούκι τους. Η καχυποψία έγινε καθημερινή μας συνήθεια πίσω από τις μάσκες. Φοβάσαι να πεις καλημέρα σε κάποιο άγνωστο, να τον κοιτάξεις, να πιάσεις κουβέντα μαζί του στην ουρά του σούπερ μάρκετ που περιμένεις, έχοντας μια απόσταση κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα χαμόγελα έγιναν οκνηρά και φειδωλά. Οι ματιές συνωμοτικές.
Φοβάσαι να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις, να βήξεις. Ένα απλό κρυολόγημα έχει μετατραπεί σε ιατρική απολογία/διάγνωση συνοδευόμενη με αρνητικό αποτέλεσμα ενός rapid test. Οι γνωστοί και οι φίλοι σου, κατηγοριοποιούνται πλέον σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους.
Σε αυτούς που τάσσονται υπέρ του εμβολιασμού και στους αντιεμβολιαστές.
Νιώθω σαν να έχει περάσει ένας αιώνας από την τελευταία ανέμελη Άνοιξη που βίωσα. Ναι! Ένας αιώνας. Από τον τελευταίο αναγεννησιακό Μάρτη, που ένιωσα ένα γλυκό αεράκι να με βάζει στο παιχνίδι και να σκέφτομαι…Μύρισε Μάρτης, ρε συ Μαίρη.
Ξεκίνα δίαιτες, καλλωπισμούς, έρωτες. Αν τα χρόνια μετριούνται με την ηλικία της ψυχής…τότε εγώ προσωπικά νιώθω ηλικιωμένη. Δυσαρεστημένη. Ηλικιωμένη και δυσαρεστημένη. Γιατί; Το λες και άδικο.
Μάρτης γδάρτης και παλουκοκαύτης…έλεγε η γιαγιά μου ενώ μου έπλεκε με τα κουρασμένα, από δουλειά, χέρια της τον Μάρτη μου. Με δυο μουλινέδες, σε άσπρο και κόκκινο χρώμα, που είχαμε αγοράσει μαζί, από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Αυτή η γιαγιά-Μαρία, που μου περιέγραφε, κινηματογραφικά σχεδόν, τα δεινά της φρίκης του πολέμου και της βίας που έζησε στα νιάτα της.
Που μου μιλούσε για τον ξεριζωμό, την φτώχεια και την διχόνοια των ανθρώπων. <Είστε τυχεροί, που δεν ζήσατε και δεν θα ζήσετε τέτοιες ιστορίες, Μαρία μου...> μου έλεγε, ενώ έδενε και τον τελευταίο κόμπο στο Μαρτάκι, γύρω από το παιδικό μου χέρι.
Αχ! Ρε γιαγιά….Ε! λοιπόν, σου έχω νέα.
Μάλλον δεν τα προέβλεψες καλά.
Όλα τα ζούμε.
Και τα νιώθουμε.
Μύρισε Μάρτης;
Ούτε καν….
Αλλά εύχομαι να μυρίσει.
Να φυσήξει, λέει, δυνατά ένας αέρας γεμάτος Μάρτη αισιοδοξίας και ανανέωσης.
Να είναι τόσο δυνατός που θα διώξει μυρωδιές πολέμου, πανδημίας, καχυποψίας, ανασφάλειας και απαισιοδοξίας.
Και όχι αγαπημένε (κατά τα άλλα) Πάολο Κοέλιο, δεν θέλω βοήθεια από το σύμπαν.
Έχει αποδείξει μη φερεγγυότητα ως προς εμένα τα τελευταία χρόνια. Φιλικά το λέω σύμπαν… αλλά δεν σε ξανά εμπιστεύομαι.
Μύρισε Μάρτης;
Θα μυρίσει…
Με χαμόγελα, θετική σκέψη και….Μάρτηδες.
Φόρεσε έναν. Σε άσπρο -κόκκινο. Φτιάξτο μόνη σου. Η δημιουργικότητα είναι φάρμακο ψυχής. Χάρισε και κάποιον. Έτσι για το καλό.
Για να μυρίσει Μάρτης μωρέ!
Καλό μήνα.
