Βούιξε το διαδίκτυο από την είδηση ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γιος του πρωθυπουργού, προσελήφθη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τον Ισπανό ευρωβουλευτή και αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Εστέμπαν Γκονθάλεθ Πονς. Έγινε γνωστό, επιπλέον, ότι η διαδικασία που οδήγησε στην πρόσληψη αυτή ξεκίνησε τέσσερις μόλις μήνες μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος και προσελήφθη ως ασκούμενος στη θέση του διαπιστευμένου κοινοβουλευτικού βοηθού, τον Σεπτέμβριο του 2021.
Ο ευρωβουλευτής Πονς ενημέρωσε, πάντως, ότι λόγω της επικείμενης αναχώρησης ενός από τα μέλη της ομάδας του, αλλά και λόγω της διαπιστωμένης εξαιρετικής απόδοσης του νεαρού Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια αυτής της δοκιμαστικής περιόδου, του πρότεινε να συνεχίσει να εργάζεται ως διαπιστευμένος κοινοβουλευτικός βοηθός. Έσπευσε, ωστόσο, να ξεκαθαρίσει ο κ. Πονς ότι ο μισθός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θα είναι ο χαμηλότερος που προβλέπεται για την εμπειρία και τα προσόντα του, δηλαδή 1.680 ευρώ, ενώ κατέστησε παραπάνω από σαφές ότι δεν υπήρξε μεσολάβηση εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη, προκειμένου να προσλάβει τον γιο του.
Ως προς την τελευταία διαβεβαίωση του κ. Πονς, δημιουργείται το ερώτημα πώς ο νεαρός Μητσοτάκης βρήκε τη θέση και πού (και πώς) είδε το βιογραφικό του ο Ισπανός Ευρωβουλευτής. Με αρκετή δόση ειρωνείας γράφεται στο διαδίκτυο: «μάλλον στο Linked in» (!) ή «αν υπήρξε αγγελία εργασίας, μετά από διαδικτυακό interview, θα κρίθηκε πιο ικανός από άλλους 100, 500, 1000 (;) που θα είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη θέση αυτή».
Ωστόσο, υπάρχει και η άποψη που λέει ότι όλοι —και όχι μόνον οι Έλληνες— βοηθάν τα παιδιά τους, όπως μπορούν. Με το δεδομένο, επιπλέον, ότι, δυστυχώς, ποτέ δεν υπήρξαν ίσες ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους, γιατί τέτοια είναι διαχρονικά η φύση της κοινωνίας, καθίσταται περιττός ο οποιοσδήποτε σχολιασμός· αν, μάλιστα, κάποιοι επιμένουν σε αυτόν, τότε πρόκειται για λαϊκισμό χαμηλότατου επιπέδου που ικανοποιεί βεβαίως τα ένστικτα, αντίκειται όμως στη λογική, και εξάλλου, ο νεαρός είναι αριστούχος απόφοιτος του πανεπιστημίου της Βοστώνης (Boston university). Καλό θα ήταν, λοιπόν, το ενδιαφέρον να επικεντρωθεί στις ενέργειες των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής και όχι στις οικογένειες των πολιτικών, γιατί αυτήν η στάση της «κλειδαρότρυπας» δημιουργεί πολύ αρνητικό κλίμα, αποθαρρύνει καλούς και δημιουργικούς πολίτες να ασχοληθούν με την πολιτική και τελικά βοηθά την οικογενειοκρατία.
«Μετρημένη» η τελευταία άποψη, θα μπορούσαν να πουν πολλοί. Δίχως οξύτητα, με περισσή λογική αναγνωρίζει ό,τι υπήρχε πάντα, την ανισότητα δηλαδή· αλλά, εφόσον ο νεαρός έχει τέτοιο λαμπρό βιογραφικό, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά!
Η αλήθεια είναι ότι θα ήταν μάλλον αδύνατο να μην γίνει παραδεκτή η ορθότητα της θέσης περί ανισότητας. Το ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι αυτό. Αυτό που «πονάει» δεν είναι η πανανθρώπινη και διαχρονική ανισότητα, αλλά η συνεχιζόμενη ανισότητα σε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο, ο οποίος κυβερνάται μονίμως από αυτούς που αναπαράγουν την ανισότητα, αλλά υπόσχονται μονίμως την «ισότητα», τις ίσες ευκαιρίες! Το ζήτημα είναι εάν οι «πορφυρογέννητοι», οι γόνοι δηλαδή των οικογενειών που εναλλάσσονται στην εξουσία, νομιμοποιούνται να μιλάνε γι’ αυτά, σαν κάτι δηλαδή που γνωρίζουν, έχουν βιώσει, ενώ το αντιλαμβάνονται όλοι ότι δεν ισχύει. Η αντίδραση, επομένως, δεν είναι προσωπική. Μπορεί, πράγματι, ο νεαρός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να είναι ικανός.
Το ζήτημα είναι πόσοι άλλοι είναι το ίδιο ή περισσότερο ικανοί από αυτόν, αλλά ποτέ δεν θα έχουν τη δυνατότητα να δώσουν το βιογραφικό τους σε αντίστοιχο ευρωβουλευτή ή να πετύχουν οτιδήποτε παρόμοιο. Το ζήτημα είναι το φαινόμενο αυτό να μειωθεί κατά το δυνατόν. Γίνεται κατανοητό ότι δεν θα εξαλειφθεί. Αλλά η κυβέρνηση των «αρίστων» θα έπρεπε να κάνει τα πάντα να το καταφέρει. Το κατάφερε; Φαίνεται ότι το καταφέρνει; Ο καθένας θα μπορούσε να δώσει μία απάντηση, αλλά η συνεχής «διαρροή» νέου αίματος επιστημονικών (επιστημονικότατων!) προδιαγραφών στην Εσπερία δίνει τη δική της απάντηση επίσης.
Αντί, όμως, να περιμένουμε την πολιτική ελίτ του τόπου να αφουγκραστεί τον πόνο μας —που δεν θα το κάνει—, μήπως θα έπρεπε να εμπιστευθούμε το καινούργιο, το άφθαρτο, το πραγματικό, αυτό που αντιπροσωπεύει τον μέσο πολίτη και όχι εκείνους που βρίσκονται στα «ψηλά κάστρα» τους αποκομμένοι από τη θλιβερή πραγματικότητα; Να ενώσουμε όλοι τους δημοκρατικούς μας ορίζοντες και να ενωθούμε όλοι με ένα νέο, κοινό, όραμα, το οποίο έχει ανάγκη η πατρίδα, προκειμένου, μέσα από έναν εθνικό σχεδιασμό, στον οποίο θα προβλέπονται όλες οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την οικονομία, στον ιδιωτικό τομέα, στην παιδεία και την έρευνα, η Ελλάδα να μπορεί να προλάβει την ψηφιακή εποχή και να αντιστρέψει την αιμορραγία του brain drain, πετυχαίνοντας την ποθούμενη οικονομική ανάκαμψη.
Διαβάστε επίσης :
Δήμος Κυριλίδης: ‘Η ΝΔ εφαρμόζει την συμφωνία των Πρεσπών αλλάζοντας τις πινακίδες στους δρόμους”
Ο καθημερινός εφιάλτης και οι πειρατές μιας διεφθαρμένης χώρας – Του Κρικόρ Τσακιτζιάν
