Από το 2000 έως το 2020, οι εκλογικές αναμετρήσεις θα έπρεπε να είναι 5. O αριθμός αφορά τις βουλευτικές εκλογές. Αντιθέτως, μέχρι το 2019 ήταν 8! Δηλαδή τρεις περισσότερες. Ε, καλά, δεν έγινε και τίποτε (!), θα έλεγαν αρκετοί από τους συνέλληνες. Εάν, όμως, γινόταν η αντιστοιχία του κόστους στις κοινωνικές παροχές ή στους φόρους που πληρώνουν, τότε ίσως να μην ήταν τόσο «γαλαντόμοι». Από 50 εκατομμύρια ευρώ κόστισαν οι δύο αναμετρήσεις του 2015 και μαζί με τα 30 εκατομμύρια του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου η χώρα πλήρωσε 130 εκατομμύρια ευρώ για εκλογές το έτος εκείνο· στην πρώτη δεκαετία δε του 2000, υπολογίστηκε σε 90 εκατομμύρια ευρώ κάθε εκλογική αναμέτρηση!
Αλήθεια, γιατί να είναι 8 αντί για 5; Η συνταγματική επιταγή δεν είναι σαφής; Κάθε 4 χρόνια! Υπάρχει, ωστόσο, και το «παραθυράκι», εάν… Αυτό εκμεταλλεύονται και οι πολιτικοί ταγοί μας, ανεξαρτήτως «χρώματος», και «παίζουν» με τις εκλογές. Χρησιμοποιείται ο όρος «παίζουν», γιατί σε αυτόν υπάρχει ο προσωπικός τόνος: αν θέλω παίζω, αν θέλω δεν παίζω· άρα κάνω αυτό που θέλω. Το ζήτημα, όμως, είναι το εξής: μπορούν οι πολιτικοί μας να κάνουν ό,τι θέλουν; Μπορούν να «παίζουν» με τις εκλογές όποτε θέλουν; Τι θα πει «ο πρωθυπουργός θα κάνει τις εκλογές όποτε θεωρήσει ότι τον συμφέρουν», όπως ακούγεται και ξανακούγεται στα τηλεοπτικά παράθυρα; Συμφωνούμε ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό, αλλά αυτό ουδόλως σημαίνει ότι καταστρατηγείται η συνταγματική επιταγή της τετραετίας. Τι θα πει «η ΝΔ βλέπει ότι μειώνεται το ποσοστό της λόγω των ανατιμήσεων και γι’ αυτό θα κάνει εκλογές το Φθινόπωρο, γιατί δεν «βγάζει» τον χειμώνα;». Και τι είναι οι εκλογές; Αν δεν μας «βγαίνουν» τα νούμερα, γιατί εμείς δεν είμαστε επαρκείς να προστατεύσουμε τη χώρα, θα κάνουμε εκλογές για να προλάβουμε μια μεγαλύτερη ήττα; Πόσο ανόητο ακούγεται αυτό! Πού είναι η πίστη, η υπακοή μάλλον, στους θεσμούς; Αν μας βολεύουν, ομνύουμε σε αυτούς, αν όχι, όμως, τους «φέρνουμε» στα μέτρα μας;
Μήπως θα έπρεπε να δούμε τι κάνουν και άλλοι στο κοινό ευρωπαϊκό «σπίτι»; Πόσα παραδείγματα θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς παρόμοιας πρακτικής στη Δ. και Β. Ευρώπη; Πόσες φορές οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία έγιναν από την προβλεπόμενη 5ετία στα τρία χρόνια; Πότε οι χριστιανοδημοκράτες ή σοσιαλδημοκράτες έκαναν κάτι ανάλογο στη Γερμανία; Υπάρχει πτώση; Γίνεται προσπάθεια μέχρι τέλους να ανακοπεί· φτάνει ο προβλεπόμενος χρόνος των εκλογών και ο λαός αποφασίζει δεν τον βάζουν στο παραβάν γιατί έτσι βολεύει τον Πρόεδρο ή τον Καγκελάριο!
Μόλις στις 29 Απριλίου 2022, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στο υπουργικό συμβούλιο, διεμήνυσε ότι «θα εξαντλήσουμε την τετραετία», βάζοντας για άλλη μία φορά τέλος σε σενάρια πρόωρων εκλογών. Έβαλε; Θα εξαντλήσει την τετραετία; Ο χρόνος θα δείξει. Αν, πάντως, και πάλι δεν τηρήσει η πολιτική ελίτ την υπόσχεσή της, τότε πρέπει να αντιμετωπιστεί πραγματικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια! Ό,τι συμβαίνει στις επιχειρήσεις αναφορικά με την απόδοση ευθύνης. Κάποτε πρέπει να πληρώσουν. Τουλάχιστον να τους στείλουμε στα σπίτια τους! Δεν υπάρχουν άλλοι τέλος πάντων; Δεν υπάρχουν Έλληνες που να τηρούν τον λόγο τους; Δεν υπάρχουν Έλληνες που να νοιάζονται πραγματικά και όχι στα λόγια όπως αυτοί; Δεν υπάρχουν Έλληνες που έχουν όραμα και κοινούς δημοκρατικούς ορίζοντες; Αν δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν, τότε να ξαναψηφίσουμε αυτούς που εξαθλίωσαν τη χώρα. Αν, όμως, πιστεύουμε ότι υπάρχουν, τότε ας δώσουμε την ευκαιρία σε αυτούς να υλοποιήσουν το όραμά τους, το όραμα του ανώνυμου Έλληνα, του βιοπαλαιστή, που δεν του έλειψε η θέληση —τσαγανό το λέει ο λαός— να τα βάλει με τα «θηρία», για να πάρει πίσω τη χώρα από τα νύχια τους.
Γιατί όπως το έθεσε ωμά ο Χέιρτ Μακ, ο βραβευμένος Ολλανδός συγγραφέας και δημοσιογράφος, και η Ελλάδα —όπως και η Ευρώπη— έχει άμεση ανάγκη από πολιτικούς που θα προέρχονται «από τον λαό, όχι από την ελίτ, και θα είναι ταγμένοι στην υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών».
