Πήρε φωτιά η Βουλή προχθές, κατά τη συζήτηση του νομοσχέδιου για τα ΑΕΙ, από ό,τι ειπώθηκε από τον υφυπουργό Παιδείας Άγγελο Συρίγο για το ιδιαίτερο βάρος και τη σημασία (της εξέγερσης) του Πολυτεχνείου στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. «Περιδιαβάζοντας» τις αρίφνητες αναρτήσεις στο διαδίκτυο εφημερίδων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών καταλήγει κανείς εύκολα να καταδικάσει τον εν λόγω υφυπουργό.
Προτού γράψω, ωστόσο, αυτές τις γραμμές, άκουσα αρκετές φορές την επίμαχη δήλωση του κ. Συρίγου για το Πολυτεχνείο. Η αλήθεια είναι ότι ο κ. υφυπουργός αναφερόμενος στο Πολυτεχνείο αναγνώρισε πρώτα-πρώτα την ύπαρξή του τονίζοντας τη μαζικότητα της αντίδρασης, όπως εκφράστηκε στη φοιτητική αντίσταση των ημερών εκείνων, αναγνώρισε την πολύ μεγάλη σημασία που έχει για την ελληνική Ιστορία, εφόσον είπε χαρακτηριστικά ότι ήταν το μοναδικό παράδειγμα μαζικής αντίστασης κατά της δικτατορίας, ενώ από την άλλη μεριά είπε πως το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη χούντα, πράγμα για το οποίο, χρονικά τουλάχιστον αν το δει κανείς, μάλλον έχει δίκιο.
Τότε γιατί κατηγορήθηκε; Τότε γιατί εξαπολύθηκε όλος αυτός ο πόλεμος εναντίον του; Διότι χρησιμοποιήθηκε ο όρος «μυθικός», «μύθος» και «μυθοπλασία» αναφορικά με το Πολυτεχνείο. Πραγματικά, στο σημείο αυτό θα έπρεπε να παρατηρήσουμε ότι ο κ. Συρίγος θα έπρεπε να ήταν πάρα πολύ προσεκτικός. Για ποιο λόγο; Διότι, στα χρόνια που θα περάσουν, για κάποιον ο οποίος δεν θα αναζητήσει τα λόγια του, θα ήταν πολύ εύκολο αυτές οι λέξεις να χρησιμοποιηθούν ώστε να ακυρώσουν τη σημασία της αντίστασης του Πολυτεχνείου, όπως πολύ ορθώς αυτός πρώτα-πρώτα αναγνώρισε. Έτσι, λοιπόν, θα βρεθούν πολλοί να πουν ότι το Πολυτεχνείο είναι μύθος, το Πολυτεχνείο δεν έγινε —όπως αρκετοί και σήμερα ακόμη το ισχυρίζονται! Επομένως θα έπρεπε να είναι πάρα πολύ προσεκτικός με τη χρήση του όρου, ώστε να μη δοθεί ποτέ η ευκαιρία στους αρνητές της Ιστορίας να αμφισβητήσουν εκείνους που αναμφίλεκταθυσίασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους να εκφράζονται ελεύθερα —όπως, ήδη το Νοέμβριο του 2018, έκανε ο Άδωνης Γεωργιάδης που υποστήριξε ανερυθρίαστα πως δεν…. υπήρξε νεκρός στο Πολυτεχνείο! Άραγε τι θα ήταν δυνατό να υποστηριχθεί ύστερα από χρόνια;
Αν, όμως, μιλήσουμε πολιτικά σήμερα, θα λέγαμε ότι αυτοί οι οποίοι αντέδρασαν τόσο έντονα γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο υφυπουργός Παιδείας χρησιμοποίησε αυτούς τους όρους. Τότε γιατί αντέδρασαν; Μήπως, τελικώς, γιατί εθίγη η ίδια η πολιτική τους ύπαρξη; Μήπως γιατί, πολιτικά παιδιά αυτοί της μεταπολίτευσης, τελικώς στηρίζουν και ορίζουν την ύπαρξή τους στο Πολυτεχνείο, που πολύ ορθώς βεβαίως το τιμούμε διότι υπήρξε η τελική μαζική φωνή αντίδρασης κατά της δικτατορίας, η οποία δεν έπεσε εξ αυτού αλλά κλονίστηκε τόσο πολύ που στο επόμενο στραβοπάτημα, εκείνο της προδοσίας της Κύπρου, κατέρρευσε.
Προσοχή, λοιπόν, θα έπρεπε να δώσει ο υφυπουργός Παιδείας σε αυτά που είπε, γιατί φάνηκε να παίζει εν ου παικτοίς. Δεν είναι το Πολυτεχνείο ένας όρος με τον οποίο κανείς μπορεί να παίζει· ακόμη και αν θα ήθελε να δικαιολογήσει κατάσταση και πρακτικές που ακολουθούνται σήμερα και υφιστάμεθα σήμερα στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Προσοχή, όμως, και στους εκφραστές του πολιτικού συστήματος οι οποίοι, νιώθοντας θιγμένοι από τη χρήση αυτού του όρου, αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να τον υπερασπιστούν και καλά έκαναν διότι το Πολυτεχνείο δεν παύει ποτέ να αποτελεί ένα σύμβολο Αντίστασης κατά της δικτατορίας.
Αλλά και εμείς θα έπρεπε να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί ακούγοντάς τους να εκφράζουν ιερό μένος στην περίπτωση αυτή για τον λόγο ότι ουσιαστικά υπερασπίζονται την ίδια την πολιτική τους ύπαρξη.
Γιατί μήπως δεν βάσισαν πολλοί εξ αυτών την πολιτική τους ύπαρξη επάνω στους αγώνες πραγματικούς, ελάχιστους ή φανταστικούς κατά της δικτατορίας με αφορμή το Πολυτεχνείο; Μήπως δεν εξαργύρωσαν την όποια συμμετοχή τους πραγματική, ελάχιστη ή φανταστική στο Πολυτεχνείο με την πολιτική τους σταδιοδρομία έκτοτε; Ας μην ξεχνάμε το παράδειγμα της κυρίας «εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, αδέρφια μας στρατιώτες» η οποία από το ΚΚΕ μεταπήδησε στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, για να μεταπηδήσει ξανά στους υπουργικούς θώκους των «αντιπάλων» του ΠΑΣΟΚ και στο τέλος να φτάσει να υπηρετήσει στον μισητό θεσμό των καπιταλιστών/κεφαλαιοκρατών της πάλαι ποτέ ΕΟΚ και μετά Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Προσοχή, λοιπόν, στα σύμβολα και στο πώς τα χρησιμοποιούν κάποιοι. Εμείς όμως ο απλός λαός θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι έναντι όλων αυτών που εξαπολύουν μύδρους για τα ιερά σύμβολα όχι τόσο ίσως γιατί τα υπερασπίζονται, αλλά γιατί οι περισσότεροι υπερασπίζονται αυτούς τους ίδιους και την πολιτική τους ύπαρξη.
____________________
Στο πόρισμα που κατέθεσε ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Δημήτριος Τσεβάς στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών στις 14 Οκτωβρίου 1974 ο απολογισμός ήταν 24 νεκροί, φοιτητές και απλοί πολίτες. Επιπλέον, από τα μέσα του 2002, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών ξεκίνησε μια έρευνα με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» στην οποία, εκτός της καταγραφής των 24 πλήρως τεκμηριωμένων περιπτώσεων του πορίσματος Τσεβά, προστέθηκε ένας ακόμη κατάλογος 16 ανωνύμων περιπτώσεων που θεωρήθηκε σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία. Τέλος, η έρευνα έθεσε στο μικροσκόπιο 30 επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν.
