argyrios_marmaras@hotmail.com
Αναξιοκρατία. Αυτό είναι το νούμερο ένα πρόβλημα. Αυτοί που είναι ανάξιοι στο δημόσιο δεν μπορούν να απολυθούν λόγω του συντάγματος στον στενό δημόσιο τομέα, λόγω των νόμων και των συνδικάτων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Δεν μπορούν να αξιολογηθούν μιας και δεν υπάρχουν οι νόμοι και οι διαδικασίες. Δεν δέχονται κριτική μιας και δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι υπάρχουν καλοί και κακοί υπάλληλοι καθώς και πάρα πολλοί, πολύ κακοί που κρατάνε τις θέσεις από άλλους πολύ πιο άξιους που βρίσκονται εκτός συστήματος.
Μερικοί από τους πιο ανάξιους δεν είναι άλλοι παρά οι περισσότεροι που μονιμοποιήθηκαν από το εγκληματικό προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου που μέσα σε μια νύχτα χωρίς προσόντα μονιμοποιήθηκαν άτομα που είχαν μπει από την πίσω πόρτα σε δημόσιους φορείς όπως η ΕΡΤ γιατί δεν είχαν τα προσόντα να δουλέψουν πουθενά αλλού και πολλοί από αυτούς δεν είχαν συμπληρώσει ποτέ βιογραφικό στη ζωή τους. Οι συνδικαλιστές των τότε συμβασιούχων σήμερα είναι είτε βουλευτές είτε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησαν στην εξουσία ένα κόμμα που ξεκίνησε από το 3% αλλά σε αυτή την ανοδική πορεία οδήγησε σε οικονομική καταστροφή μια ολόκληρη χώρα.
Ας μην γελιόμαστε. Οι βασικοί νόμοι των οικονομικών είναι απλοί. Βγάζεις δύο πέσο, βάζεις ένα στην άκρη και ξοδεύεις το άλλο. Αν αποφασίσεις να δανειστείς καλό είναι να αποφύγεις να δανειστείς 200 πέσο αν βγάζεις 2 το μήνα. Σύντομα θα έρθει ο λογαριασμός και δεν θα φταίει κανείς άλλος για την επιλογή που έκανες. Ο δημόσιος τομέας δανειζόταν συνεχώς. Για νέες προσλήψεις, για μονιμοποιήσεις για τους Ολυμπιακούς που κανένας δεν ξέρει πόσα ήταν τα χρήματα που ξοδεύτηκαν και συνέβαλαν και αυτά στην οικονομική καταστροφή. Ο ιδιωτικός τομέας με ελάχιστες εξαιρέσεις ασχολείται με φρου φρου και αρώματα και κάνει μηδαμινές εξαγωγές.
Οι άνεργοι θέλουν να παραμένουν άνεργοι μπας και μπορέσουν να μπουν σε ένα κοινωφελές πρόγραμμα ή μπας και ο χρόνος ανεργίας υπολογιστεί για μελλοντική πρόσληψη στο δημόσιο. Αν αναλογιστούμε το τι εργατικό δυναμικό έχει αυτή η χώρα και πως αξιοποιείται από την νοοτροπία του κατεστημένου τότε είναι πραγματικά να κλαις. Η λύση ποτέ δεν είναι “η παρέμβαση της πολιτείας” αλλά η παρέμβαση είναι το πρόβλημα. Η λύση είναι η ατομική πρωτοβουλία. Η σκέψη, το γνώθι σε αυτόν και η ανακάλυψη στο τι είναι καλός κάποιος και η επιδίωξη αυτών των στόχων με ιδιωτικό κεφάλαιο.
Το υπάρχον ελληνικό όνειρο με ένα ζευγάρι όπου και οι δύο δουλεύουν στο δημόσιο δεν οδηγεί καν στην πληθυσμιακή συντήρηση του κράτους που συνεχώς συρρικνώνεται ενώ τον ίδιο δρόμο ακολουθεί και η ελληνική οικονομία η οποία πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσει νέα κρίση. Η λύση;
Ιδιωτικοποίηση, ιδιωτικοποίηση, ιδιωτικοποίηση. Ανταγωνισμός, ανταγωνισμός, ανταγωνισμός. Ο πλούτος της ελληνικής οικονομίας θα αξιοποιηθεί μόνο από τον ανεξάρτητο πολίτη μακριά από κρατικές παρεμβάσεις και σκοπιμότητες. Το ελληνικό κράτος δεν είναι Σουηδικό, Νορβηγικό ή Δανέζικο και ούτε πρόκειται να γίνει όσο ζούμε.
Μέσα σε μια μικρή τόσο χωρικά όσο και πληθυσμιακά χώρα συνυπάρχουν διαφορετικές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες που πολλές φορές έρχονται σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους. Δεν μπορεί όμως το κράτος να γίνεται τόπος επαγγελματικής αποκατάστασης για να υπάρχει κοινωνική ηρεμία. Όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες δημιουργούν τις δικές τους συνδικαλιστικές ομάδες που όποτε πάει να γίνει κάτι τότε έχουμε απεργίες, πορείες κτλ κτλ κτλ. Η αναξιοκρατία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.
Τέλος ένα κομβικό σημείο είναι η αναξιοκρατία στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις οι πανεπιστημιακοί αρνούνται να εξερευνήσουν, να αμφισβητήσουν, να ταξιδέψουν πνευματικά και να ψάξουν για νέα γνώση. Έχουν μια αρνητική νοοτροπία κάνοντας περισσότερο δημόσιες σχέσεις και προστατεύοντας τον ελεύθερο χρόνο τους παρά μοχθώντας για να διακριθούν αυτοί και οι φοιτητές τους ακαδημαϊκά στην Ελλάδα και το εξωτερικό Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι επέκταση του δημόσιου Λυκείου μόνο που οι μαθητές λέγονται φοιτητές και μπορούν να ελέγχουν τους καθηγητές μέσα από τις τρισκατάρατες κομματικές οργανώσεις. Πριν μερικά χρόνια είχα γνωρίσει μια πρωτοετής φοιτήτρια Ιστορίας που ο καθηγητής τους στο πρώτο μάθημα τους είπε ότι δεν θέλει να ακούσει την πρόταση “τι θα γινόταν αν;… Οι διανοητικές απαγορεύσεις δεν έχουνε χώρο στο Πανεπιστήμιο.
Που οδεύουμε; Ας το αναλογιστούμε. Συντηρούμαστε από την Ευρώπη. Ο τουρισμός σημαίνει να είμαστε τα γκαρσόνια και οι υπηρέτες των Ευρωπαίων. Ας μην είναι η κύρια ενασχόληση ενός κράτους που η ιστορία του είναι η αφετηρία του Δυτικού πολιτισμού μόνο ο τουρισμός. Η ιστορία του Δυτικού πολιτισμού ξεκινά με την Μάχη του Μαραθώνα όπου οι άξιοι Αρχαίοι Αθηναίοι κατατρόπωσαν τους υπεράριθμους Πέρσες γιατί χρησιμοποίησαν την εξυπνάδα τους. Αντί να επιτεθούν μετωπικά , υποχώρησαν στο μέτωπο αλλά κύκλωσαν τον Περσικό στρατό από το πλάι με μια κίνηση λαβίδας που από τότε έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στην ιστορία του πολέμου. Αν κάτι μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Όπως το να δημιουργηθούν στην Ελλάδα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να δούμε τότε τι θα γίνει από τον ανταγωνισμό, τις νέες θέσεις εργασίας και όλους τους άξιους καθηγητές που θα βρουν στέγη στα ιδιωτικά πανεπιστημιακά ιδρύματα μπολιάζοντας τους φοιτητές τους μακριά από καταλήψεις και συνδικάτα που επικρατούν στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Η ώρα ήρθε για να ξεκινήσουν οι ζυμώσεις για το ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Αν όχι τώρα πότε;
