simigdalastasos@gmail.com
Εκδότης Ήλεκτρον.
Η ιστορική παρουσίαση της Γαλλίας στην Ευρώπη, σηματοδοτείται από μεγάλα γεγονότα και κατορθώματα και την καθιέρωσε ως πρωταγωνιστική δύναμη, που αναλόγως προς τους ηγέτες που την κυβέρνησαν, έπαιξε μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο στην παγκόσμια εξέλιξη.
Αν θεωρηθεί και η Ρωσία ως Ευρώπη, η Γαλλία είναι το τρίτο σε έκταση κράτος της Ευρώπης, μετά τη Ρωσία και τη Γερμανία.
Στην ιστορική της διαδρομή βρέθηκε ανάμεσα στη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία και στους δύο τελευταίους παγκόσμιους πολέμους, πρώτο και δεύτερο, υπήρξε σύμμαχος με τη Βρετανία (Ηνωμένο Βασίλειο), εναντίον της Γερμανίας, στην ουσία όμως βρισκόταν πάντα κάτω από τη σκιά της Βρετανίας. Ιδιαίτερα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που τον Μάιο του 1940, δεν κατόρθωσε να αντισταθεί κατά της Γερμανικής επιθέσεως και κατελήφθη. Αλλά μετά την τελική ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας, και την παρουσία του πρώτου μεταπολεμικού Καγκελαρίου της Γερμανίας Αντενάουερ, ερρίφθη ο αρχικός σπόρος της Γαλλογερμανικής συμμαχίας.
Ξεκινήσαμε με μια μικρή ιστορική αναδρομή της παρουσίας της Γαλλίας στην Ευρώπη, για να καταδείξουμε ότι η Γαλλία υπήρξε πάντοτε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων στην Ευρώπη και δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν ο σημερινός πρωταγωνιστικός της ρόλος, ούτε μπορεί να αγνοεί τη δυναμική της παρουσία.
Μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ενωμένη Ευρώπη, η Γαλλία, που ευτύχησε να έχει ηγέτης τον από πουθενά εμφανισθέντα Εμμανουέλ Μακρόν, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να διεκδικήσει ηγεμονικό ρόλο στην πορεία της Ενωμένης Ευρώπης. Ευγνωμονεί το Φάραντ και τους Ευρωσκεπτικιστές, που εργάστηκαν ακούραστα να ανοίξουν τον δρόμο της Γαλλία του Μακρόν, που δεν έχασε την ευκαιρία να ισχυροποιήσει το Γαλλογερμανικό άξονα και να συνεργασθεί αρμονικά με τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ενωμένης Ευρώπης, τη Γερμανία. Το ότι οι ηγέτες καθορίζουν την πορεία των Κρατών τους, δεν είναι απλά ένας κανόνας, που μπορεί να έχει και κάποιες εξαιρέσεις. Είναι νόμος που επιβάλλεται, για να ρυθμίζει και να σηματοδοτεί τον ρόλο του κάθε κράτους, ή συνόλου κρατών.
Ας δούμε όμως αν η Γαλλία, με τη σημερινή της ηγεσία, έχει τη δυνατότητα να αναλάβει ηγεμονικό ρόλο στην Ενωμένη Ευρώπη. Κατ’ αρχήν το εσωτερικό πολιτικό της μέτωπο είναι αρραγές. Ούτε οι Σοσιαλιστές αρθρώνουν αντιπολιτευτικό λόγο, ούτε οι Εθνικιστές της Μαρί Λεπέν, έχουν να προσάψουν στο σημερινό ηγέτη της Γαλλίας αντεθνικές αστοχίες. Το αντίθετο μάλιστα. Η Γαλλία σήμερα, είναι η μοναδική πυρηνική δύναμη της Ενωμένης Ευρώπης, που συνδυαζόμενη με την οικονομική γερμανική δύναμη, αποτελεί τον ισχυρότερο παράγοντα δημιουργίας στην Ευρώπη.
Τόνισε ο Εμμανουέλ Μακρόν στους ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης ότι, δεν θα αφήσουμε εξωευρωπαϊκούς παράγοντες να ρυθμίσουν τα πράγματα της Ενωμένης Ευρώπης και δεν θα επιτρέψουμε να απειλούν κράτη-μέλη μας. Το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό και δεν έχει πλέον λόγο να διατηρηθεί ζωντανό, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί έχει εκλείψει ο κίνδυνος που επέβαλε τη δημιουργία του.
Είναι καιρός η Ενωμένη Ευρώπη να αυτονομηθεί και στρατιωτικά, όπως επιχειρεί να αυτονομηθεί και πολιτικά, πέρα από την οικονομική ένωση, που η τελευταία απόφαση των αρχηγών κρατών-μελών της, έδωσε βροντερό παρόν, ενισχύοντας τα μέλη της για να αντιμετωπίσουν την πανδημία, που χτύπησε την ανθρωπότητα.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο οφείλει η Ενωμένη Ευρώπη να δηλώσει την παρουσία της και στον στρατιωτικό τομέα και να μην επιτρέψει στον κάθε εξωευρωπαϊκό παράγοντα να αυθαιρετεί σε βάρος κρατών-μελών της. Ο ηγέτης της Γαλλίας έχει αντιληφθεί αυτή την ανάγκη της στρατιωτικής αυτονομήσεως και προσπαθεί, με διάφορες κινήσεις, να ρυμουλκήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση στην αυτόνομη Ευρωπαϊκή δημιουργία. Τώρα που εξέλειπε η διαλυτική παρουσία του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ενωμένη Ευρώπη, έχει ιστορική υποχρέωση η Γαλλία, να ηγηθεί, ως η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη, μιας στρατιωτικής αυτονομήσεως της Ενωμένης Ευρώπης, ώστε το “εγκεφαλικό νεκρό” ΝΑΤΟ να αντικατασταθεί από τους Στρατούς των κρατών-μελών της, υπό ενιαία Διοίκηση, Οργάνωση και εξοπλισμό, που θα εγγυάται την ασφάλεια των μελών της σε οποιοδήποτε σημείο των συνόρων της απειλούνται ή βλάπτονται τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Είναι ευκαιρία η Γαλλία να αποδείξει ότι και μπορεί και θέλει να ηγεμονεύσει στην Ενωμένη Ευρώπη και να την οδηγήσει στο χώρο που της ανήκει ιστορικά, πολιτισμικά, ανθρωπιστικά, οικονομικά, τεχνολογικά και στρατιωτικά, της μεγάλης υπερδύναμης του πλανήτη.
