maryleria@gmail.com
Για την μελαγχολία των Χριστουγέννων έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα κυρίως στις προηγούμενες χρονιές ή και δεκαετίες.
Μελαγχολία που κάποιες φορές προκύπτει και από ένα ασυναίσθητο ψυχαναγκασμό που ορίζει ότι τα Χριστούγεννα σου πρέπει να φέρνουν, ντε και καλά, σε κάτι από γλυκανάλατες αμερικάνικες κινηματογραφικές ταινίες . Δηλαδή Χριστούγεννα χαρούμενα, Χριστούγεννα λαμπερά , αισιόδοξα , ξεκούραστα και κυρίως Χριστούγεννα ευτυχισμένα.
Χμμ…Βαθμός δυσκολίας 10 στα 20.
Όσο μεγαλώνεις εσύ τόσο μεγαλώνει και ο βαθμός δυσκολίας. Απλό. Αν και φέτος το σύνδρομο μελαγχολία των Χριστουγέννων εξαφανίσθηκε. Αγνοήθηκε.
Ή μήπως δεν βγήκε ποτέ από την αποθήκη με τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια και το δέντρο; Ε! λοιπόν, έχω βάσιμες υποψίες ότι αυτό συνέβη . Είχαμε τόση μεγάλη λαχτάρα να στολίσουμε και να φέρουμε τις γιορτές όσο πιο νωρίς γίνεται που δεν έμεινε χώρος σε καρδιά και μυαλό για να ασχοληθεί με το , προηγουμένων χρόνων, τετριμμένο σύνδρομο της Χριστουγεννιάτικης μελαγχολίας. Άσε που φέτος η μελαγχολία προϋπήρχε λόγω covid , lockdown και αυτοαπομόνωσης. Στα Χριστούγεννα φέτος άτυπα, ανατέθηκε να εκπληρώσουν εθιμοτυπικά το ζητούμενο. Να ξορκίσουν την αρνητική διάθεση. Και εγένετο χριστουγεννιάτικη μαγεία. Και στόλισες. Όσο μπορείς δηλαδή και σου επιτρέπει η τσέπη, αλλά και η αισθητική σου. Και ευχές αντάλλαξες ως είθισται. Χωρίς χειραψίες, σταυρωτά φιλιά και ζεστές αγκαλιές. Από μακριά και αγαπημένοι, για να οικειοποιηθώ και το ρητό του σοφού λαού μας. Και δώρα αγόρασες μέσω click away (τέλος και αυτό, ότι πρόλαβες πρόλαβες). Και υποδέχθηκες τη νέα χρονιά! Ήρθε ο καινούργιος χρόνος και μαζί ήρθε και αυτή η συναισθηματική αίσθηση που νιώθεις ότι τελικά… τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνιση της η πρωταγωνίστρια , στο καθημερινό βιωματικό σήριαλ πολλών, μελαγχολία μετά τις γιορτές.
Άλλοτε σε πιο εντυπωσιακές, δηλαδή μελαγχολικές εκδοχές και άλλοτε σε αδιάφορες που ούτε καν προσέχεις.
Ε, λοιπόν όλο αυτό με την μετά εορτών μελαγχολία ξεκινάει από πολύ παλιά.
Τότε που ήσουν παιδάκι. Περίμενες με ανυπομονησία τις γιορτές με τα δώρα, τα κάλαντα, το χαρτζιλίκι, τον Άη Βασίλη και τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού χωρίς διάβασμα. Η πρώτη δόση μελαγχολίας σου σερβίρονταν ασυναίσθητα την πρώτη μέρα της χρονιάς στο οικογενειακό τραπέζι μαζί με το δικό σου κομμάτι από τη βασιλόπιτα.
Στην περίπτωση βέβαια που σου τύχαινε το φλουρί έπαιρνες μια χαρά που διαρκούσε μέχρι τα Θεοφάνια . Τότε ήταν που συνειδητοποιούσες ότι μετά το τέλος της εορτής του Άη Γιαννιού θα πρέπει να επιστρέψεις στα σχολικά σου καθήκοντα. Δηλαδή διάβασμα και πρόγραμμα.
Αχ! Αυτό το πρέπει. Μαχαιριά στη χαλαρή , ανέμελη και δίχως ουσιαστικές έννοιες καθημερινότητά είτε είσαι παιδί είτε είσαι ενήλικας. Μελαγχολίας συνέχεια που μπορεί και να οφείλεται στα βάρβαρα πρωινά ξυπνήματα και στο άγχος για να προλάβεις να πλυθείς, να ντυθείς, να ετοιμαστείς και να φτάσεις στην ώρα σου.
Στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά σου.
Αν και κατά ένα μεγάλο ποσοστό αυτή η μετά εορτών μελαγχολία οφείλεται στον χρόνο.
Στο χρόνο που περνά. Στη χρονιά που έφυγε. Σε απώλειες που δεν ξεπέρασες. Σε ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια στη ζωή σου κυριολεκτικά η μεταφορικά. Σε αυτά που ονειρεύτηκες και δεν πρόλαβες να πραγματοποιήσεις στη χρονιά που μόλις τελείωσε. Και δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις και φέτος .
Μελαγχολία γιατί ενώ ένιωθες ότι κάτι θα αλλάξει μετά τις 12 με την έλευση της νέας χρονιάς, ότι κάτι συνταρακτικό θα συμβεί τελικά….τίποτα δεν συνέβη. Εκτός από τα πυροτεχνήματα. Ε! Ναι! Αυτά ήταν συνταρακτικά!
Δεν θέλω να σε ταράξω αλλά το μόνο συνταρακτικό που έχει συμβεί σε γνωστή ιστορία μετά τις 12 ήταν όταν η άμαξα της Σταχτοπούτας έγινε κολοκύθα και η ίδια άφησε ως ενέχυρο αγάπης το γοβάκι της στο γαμπρό-πρίγκηπα. Τυχερή Σταχτοπούτα. Αν και μείναμε στο έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Ποτέ δεν μάθαμε τι απέγιναν τελικά. Κατά πόσο δηλαδή έζησαν καλά; Τέλος πάντων αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο.
Επί του παρόντος. Και επί της μελαγχολίας . Εκτιμώ ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό για έναν ενήλικα που διαθέτει εν συναίσθηση και συναισθηματική ωριμότητα να μελαγχολήσει. Να ανατρέξει σε αισθηματικές διαδρομές ανθρώπων και καταστάσεων. Να αναλύσει, να υπεραναλύσει και να μελαγχολήσει κυρίως για το χρόνο που περνά και όχι για την επιστροφή στη καθημερινότητά. Μέσα όμως από αυτή την επιστροφή αντιλαμβάνεσαι και τη διαδρομή του χρόνου.
Τέτοιες ώρες λοιπόν ίσως και να ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους που δεν αναλύουν, δεν σκέφτονται και διαθέτουν ένα μαγικό τραπεζομάντηλο που σκεπάζει ανασφάλειες, σκέψεις, ενοχές και υπερφίαλες συναισθηματικές αναλύσεις. Αυτούς που μένουν στο <φαίνομαι >και είναι ευτυχισμένοι , μακριά από κάθε υποψία μελαγχολίας.
Μπα! τώρα που το καλό σκέφτομαι δεν τους ζηλεύω.
Εξάλλου μια μελαγχολία μετά εορτών είναι! Δεν βαριέσαι. Θα περάσει….
Και αυτό.
