maryleria@gmail.com
Καλή σχολική χρονιά λοιπόν.! Σε απόσταση αναπνοής. Πρωινό Δευτέρας 13 Σεπτεμβρίου και ετοιμάσου για πρωινό ξύπνημα, αν ακόμη δεν το έχεις εντάξει στην καθημερινότητά σου, αγιασμούς, ξεκινήματα και ….; Και ας ελπίσουμε ότι φέτος τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα από πέρυσι σε σχέση με όλο αυτό που βιώνουμε τους τελευταίους 19 μήνες (ναιιι ! τόσοι είναι. Τους μέτρησα ! Ψέματα θα σου πω;) λόγω του μη ευπρόσδεκτου αυτού γνωστού που ακούει στο όνομα covid 19. <Τι έγινε ρε παιδιά;> που θα έλεγε και ο αγαπημένος, από την τηλεοπτική επιτυχία των 90ς, απαράδεκτοι, Σπύρος Παπαδόπουλος. Πάντως αλλιώς την θυμάμαι εγώ την έναρξη της σχολικής χρονιάς στα 80ς.
Ναιιι. Πάλι εκεί θα σε πάω. Και να χαίρεσαι για μένα αγαπημένε, διότι αυτό
συνεπάγεται ότι έχω, όπως και εσύ ίσως, όμορφες παιδικές ή εφηβικές αναμνήσεις από την παρεξηγημένη ως προς την αισθητική της δεκαετία των 80ς. Αρχή σχολικής χρονιάς λοιπόν στο Δημοτικό με μια πιο χαλαρή, σαφώς, μαθητική καθημερινότητά. Πάντα όμως να ξυπνάς με την απαραίτητη γκρίνια στις 7.30 το πρωί. Σταθερή Το αρνητική αξία. Δεν την μπορώ την γκρίνια. Το πιο πιθανό είναι το σχολείο σου να στεγαζόταν σχεδόν δίπλα στο πατρικό σου. Αλλά εννοείται ότι ακόμη και έτσι εσύ θα πήγαινες μετά συνοδείας μαμάς. Αχ! Αθάνατη Ελληνίδα μάνα. Είχα λοιπόν μια σάκα, που λες με χερούλι, χρώματος καφέ, την οποία είχε φέρει ο μπαμπάς μου από ένα ταξίδι/εκδρομή στη γειτονική Βουλγαρία. Τότε οι δραχμές της Ελληνικής οικονομίας είχαν αξία στο οικονομικο-πολιτικό γίγνεσθαι της γειτονικής χώρας.
Έτσι λοιπόν ένα Σεπτέμβρη, κάπου εκεί στα 80ς, ο μπαμπάς μου μαζί με τυριά (γραβιέρα πικάντικη κτλ.), πουφ δερμάτινα, που γέμιζαν με εφημερίδες (τι να απέγιναν αυτά; κάτσε να ρωτήσω τη μάνα μου), 2 ξύλινα μικρά πιάνα (τύπου αρμόνιο), μου έφερε και αυτή την σκούρα σε απόχρωση καφέ σάκα. Δεν έμοιαζε καθόλου με τις άλλες τσάντες των συμμαθητών μου. Δεν την έπαιρνες στον ώμο, όπως ξεκίνησε η μόδα τότε, αλλά στο χέρι. Στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου. Μην σου πω ότι την μίσησα κιόλας. Στην πορεία όμως έγινε ξεχωριστή. Με το που την άνοιγα λοιπόν ερχόταν αυτή η ανάμικτη μυρωδιά από καινούργια καπλαντισμένα βιβλία και …σουσάμι! Αυτό το στρογγυλό κουλούρι που σταματούσαμε για να αγοράσουμε με τη μαμά μου κάθε πρωί από το φούρνο στο δρόμο μας. Πόσο ωραία μυρωδιά. Πόσο αισιόδοξη. Πόσο fresh ως ανάμνηση όλο αυτό.
Το κυλικείο του σχολείου είχε βέβαια και αυτό την τιμητική του με οτιδήποτε παραπέμπει σε junk food και αποτελεί αδίκημα διατροφής σήμερα. Βλέπεις τότε δεν υπήρχαν υπέρβαρα παιδιά αλλά παιδιά που θα μετατρέψουν το περιττό λίπος στο στομάχι σε μπόι. Αυτό έλεγε η Ελληνίδα γιαγιά και κανείς δεν έφερνε αντίρρηση. Που να τολμήσεις; Τι δεν καταλαβαίνεις; Στα 80ς είμαστε. Τα γαριδάκια, φουντούνια, πακοτίνια (που τα θυμήθηκα..) τα ζελεδάκια, οι χυμοί με φουλ ζάχαρη, οι τυρόπιτες που κολυμπούσαν στο βούτυρο ή ήταν λάδι;( ποτέ δεν θα μάθουμε) ήταν βασικές και αγαπημένες τροφές για παιδιά και εφήβους. Δεν ήταν απαγορευμένες.
Κανείς δεν μετρούσε θερμίδες και υδατάνθρακες στις ετικέτες των τροφίμων. Σχολική χρονιά στα 80ς με χωματόδρομους στο προαύλιο η πίσω από το σχολείο, με θρανία μουτζουρωμένα και με νερό από τις βρύσες στην αυλή με το χέρι ανοιχτό σαν λακουβίτσα. Δεν σου περνούσε καν η σκέψη ότι θα καταπιείς μικρόβια,
μύκητες ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να βλάψει την υγεία του στομαχιού σου.
Οι δάσκαλοι λειτουργούσαν αυστηρά και πάντα είχαν δίκιο. Δεν τολμούσες να αντιμιλήσεις και αν καλούσαν κάποιο γονέα για παράπονα εννοείται ότι η μαμά ή ο μπαμπάς σου τάσσονταν υπέρ του δασκάλου. Ακόμη και αν έφταιγε. Φρόντιζες και εσύ λοιπόν να είσαι καλό παιδάκι. Όχι από τα άλλα τα ζωηρά. Είχα ακούσει και αυτές τις ιστορίες από τη μαμά μου για το ξύλο που έδιναν εκείνα τα χρόνια οι δάσκαλοι στα παιδιά και ένιωθα ένα τρόμο… Αρχή σχολικής χρονιάς με τον αγιασμό, την προσευχή, τους νέους συμμαθητές, τα πρωτάκια και την αγωνία για τη καινούργια τάξη! Μέχρι να έρθει η πρώτη εκδρομή εντός μαθητικών ωρών. Τότε οι εκδρομές δεν προγραμματίζονταν και ούτε είχαν εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Ξεκινούσες για το σχολείο το πρωί και ενώ βρισκόσουν στο προαύλιο λίγο μετά την προσευχή άκουγες τον Διευθυντή να ανακοινώνει ότι σήμερα θα πάτε εκδρομή . Έτσι απλά. Είχε και καλό καιρό. Τζάμπα να πάει η μέρα; Εκδρομές με σκοινάκι, κουτσό και πολλά πολλά χαμόγελα.
Και τελικά αυτά είναι που μένουν. Τα χαμόγελα και η ανεμελιά. Δεν θυμάσαι ούτε βαθμούς, ούτε απουσίες, ούτε τα παγωμένα σου δάκτυλα τα κρύα πρωινά του χειμώνα που προσπαθείς να ζεστάνεις χουχουλιάζοντας τα χέρια σου με δόσεις από τη ζεστή σου ανάσας. Δεν θυμάσαι ούτε το τρολάρισμα (bulling κατά το σύγχρονο συναισθηματικό γίγνεσθαι) για τα κιλά σου, το ύψος σου, τα ρούχα σου, το ανεπιθύμητο μουστάκι ή το στήθος σου που μεγάλωσε πιο γρήγορα από των υπολοίπων κοριτσιών. Εξάλλου το τρολάρισμα πάντα θα υπάρχει ανεξαρτήτου τίτλου. Και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο…Το αντιλαμβάνεσαι στα πρώτα φτυσίματα που ρίχνεις σε reunion.
Τα μαθήματα ζωής ξεκινούν από νωρίς. Μαζί με τα μαθήματα σχολείου που δεν τα χρειάζεσαι όλα στην ενήλικη πλέον ζωή σου. Αντίθετα αυτά τα μαθήματα ζωής που έχουν αποδέκτη την καρδιά και την ψυχή σου, αποδεικνύονται ως ένα συν στο ενήλικο βιογραφικό ζωής σου.
Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους μαθητές και σε όλους τους γονείς.
Με μαθητές ευτυχισμένος, χαρούμενους που χαίρονται την παιδική και προεφηβική τους ηλικία. Χωρίς ζόρια και πιέσεις με άσκοπο λόγο από το ανάλαφρο(κατά τα άλλα) Δημοτικό σχολείο.
Έχουνε και ένα Λύκειο μπροστά τους ( μας).
Και μια ενήλικη επαγγελματική ζωή. Για να πεισθούν και να αγχωθούν.
Καλή σχολική χρονιά λοιπόν.
Με υγεία και φώτιση…
Σε όλους μας.
Διαβάστε επίσης:
