Mary’s Notes – Το αυτοκίνητο μου και εγώ…..

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Η σχέση μου με την οδήγηση μετρά αρκετά χρόνια. Η σχέση μου με την σωστή ως προς το αυτοκίνητο οδήγηση χμμμ.. λιγότερα χρόνια. Όπως θα διαπιστώσεις και παρακάτω , αν καταφέρεις να το διαβάσεις ολόκληρο το άρθρο, έχω απόλυτη επίγνωση της κατάστασης όσον αφορά την σχέση μου με την οδήγηση. Και είμαι και ειλικρινής. Που σημαίνει πως όπως σου τα περιγράφω έτσι ακριβώς έχουν συμβεί.
Και όχι! Δεν ντρέπομαι ούτε αισθάνομαι άβολα αν τσαλακωθώ, δεχθώ κριτική η εν πάση περιπτώσει γελοιοποιηθώ . Άσε που μια ταύτιση αν είσαι γυναίκα θα την έχεις.
Τώρα αν είσαι άνδρας και διαβάσεις την ιστορία μου ενδέχεται να ενισχυθεί η όποια αρνητική άποψη έχεις για τις γυναίκες οδηγούς. Εμ! τα έλεγα εγώ! θα αναφωνήσεις!
Η σχέση μου λοιπόν με την οδήγηση ξεκινάει από τότε που ως μικρό κοριτσάκι καθόμουν στη θέση του οδηγού, χρώματος χρυσαφί opel kadett του μπαμπά μου ,προσποιούμενη ότι οδηγώ. Πρέπει να ήμουν 8 με 9 ετών και πραγματικά το πόσο στεναχωρήθηκα όταν ο μπαμπάς μου το πούλησε για να αγοράσει καινούργιο αυτοκίνητο δεν περιγράφεται! Αν σου πω ότι ακόμη κάποιες φορές το βλέπω στα όνειρα μου. Αυτό το παλιό opel Kadett…
10 χρόνια μετά αποφάσισα ότι θέλω να βγάλω δίπλωμα οδήγησης. Για ένα περίεργο λόγο όμως αυτή η απόφαση οδηγούνταν από αναβολή σε αναβολή.
Όλα θέλουν το χρόνο τους και εγώ μάλλον ήθελα τον δικό μου . Αλλά 10 χρόνια λοιπόν χρειάστηκαν για να το αποφασίσω.
Δεν με λες και γρήγορη στις αποφάσεις.
Και ξεκίνησα μαθήματα οδήγησης. Πρώτα μαθήματα και μετά τα σήματα. Ήξερα και να οδηγώ λίγο οπότε δεν δυσκολεύτηκα.
Ούτε στην οδήγηση και επ ουδενί στα σήματα. Και πήρα το δίπλωμα. Αποφασίζω λοιπόν στα γρήγορα (μην μου πάρει αλλά δέκα χρόνια σκέφτηκα) και αγοράζω ένα μικρό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο.1200 κυβικά, Toyota starlet,λευκού χρώματος , σε πολύ καλή κατάσταση, με λίγα χιλιόμετρα, που αν είχε στόμα να μιλήσει θα με είχε καταγγείλει για κακοποίηση! Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έχω βάλει μπρος με το χειρόφρενο ανεβασμένο. Ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι πως κατάφερνε να κινηθεί το καημένο το αυτοκινητάκι . Alarm και ασφάλειες ξεχασμένα ανοιχτά ήταν κάτι που συνέβαινε συχνά. Πολύ συχνά για να είμαι ειλικρινής. Βέβαια από τη άλλη ήταν πάντα καθαρό, χωρίς αποτσίγαρα , βρομιές και ψίχουλα, μύριζε λεβάντα και του είχα αλλάξει και καλύμματα. Έτσι πέρασε ένας χρόνος και κάποιοι μήνες.
Το άσπρο toyota και εγώ…..Να προσπαθώ να μάθω να παρκάρω, να έχω αγκαλιά σφιχτά το τιμόνι κάθε φορά που οδηγώ, να έχω μόνιμα πατημένο το συμπλέκτη και όχι μόνο όταν αλλάζω ταχύτητες και να έχω ένα τεράστιο Ν στο πίσω τζάμι (κάτι σαν προειδοποίηση προς τους άλλους οδηγούς ότι και καλά κυκλοφορώ, το νου σας)! Ακόμη δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος αλλά και το θράσος να πουλήσω το Toyota και να αγοράσω καινούργιο αυτοκίνητο. Πάντα ήθελα ένα cabrio. Έτσι σκέφτηκα μάλλον τότε! Έβαλα λοιπόν δόσεις έδωσα και μια καλή προκαταβολή και το αγόρασα! Peugeot 206 c.c.
Ήταν καλοκαίρι και το είχα μονίμως ανοιχτό. Τα προβλήματα άρχισαν όταν μπήκε το φθινόπωρο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όταν το αυτοκίνητο ήταν κλειστό δεν είχα αίσθηση του χώρου εξωτερικά! Δεν μπορούσα να οδηγήσω! Δεκέμβριος μήνας και εγώ με το αυτοκίνητο ανοιχτό. Ανοιχτό και το καλοριφέρ του αυτοκινήτου. Είχα παγώσει!
Βέβαια πριν φτάσει ο Δεκέμβριος είχε περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι με βόλτες στην πόλη αλλά και στη γειτονική Χαλκιδική , δυνατά κορναρίσματα γιατί οδηγούσα στη μέση της λωρίδας και όχι στην άκρη, βρισιές από άλλους οδηγούς, την έντονη επιθυμία μου να μπαίνω σε μονόδρομους και να ζητάω συγγνώμη στους άλλους οδηγούς αλλά και περίεργα πράγματα που συνέβαιναν με το αυτοκίνητο και δεν μπορούσα να εξηγήσω. Από που ανοίγει το καπό; Πως ρυθμίζεται η θερμοκρασία; Η βενζίνη που μπαίνει;
Γιατί θολώνουν τα τζάμια; Γιατί χτυπάει ο συναγερμός; Γιατί δεν παίζει το cd; Γιατί στην ανηφόρα ενώ πατάω φρένο φεύγω πίσω;
Αχ! Ακόμη θυμάμαι κάποιο φίλο, εξαιρετικό οδηγό, που προσπάθησε να μου μάθει να οδηγώ σωστά. Ας είναι καλά. Και αυτός και τα αποθέματα υπομονής που είχε. Διότι για να μάθω να οδηγώ χρειάστηκαν ώρες οδήγησης συνοδευόμενες από καυγάδες και φωνές !
Μην με βλέπεις έτσι γλυκιά. Φωνάζω.Και βρίζω! Και μετά από τόσα χρόνια ( κάπου 14 μάλλον) κατάλαβα επιτέλους γιατί ενώ μου μάθαινε να οδηγώ και ήταν στη θέση του συνοδηγού είχε μόνιμα το χέρι του στο χειρόφρενο ! Φοβόταν ο καημένος!
Τελικά τίποτα άσχημο δεν συνέβη ποτέ. Ούτε τράκαρα,ούτε με τράκαρε κάνεις.
Και Ναι!Έμαθα να παρκάρω. Να πηγαίνω τον Ηρακλή ( αυτό είναι το όνομα του αυτοκινήτου μου) για σέρβις, να ελέγχω λάδια , μπαταρία και ότι άλλο υπάρχει κάτω από το καπό, να διανύω χιλιόμετρα το καλοκαίρι χωρίς να ακούω κορναρίσματα από άλλους οδηγούς ότι οδηγώ στη μέση της λωρίδας. Και ναι! σταμάτησα να πατάω τον συμπλέκτη συνέχεια.
Θα σου έλεγα ότι έγινα μια καλή οδηγός! Γιατί προσεκτική οδηγός ήμουν πάντα!
Επίσης θα σου έλεγα ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι οδηγοί εκεί έξω και δεν είναι μόνο γυναίκες. Ω! Ναι! Είναι και άντρες!
Δεν ξέρω αν τελικά γεννιέσαι ή γίνεσαι καλός οδηγός.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αν πραγματικά αγαπάς κάτι πολύ…….
κάποια στιγμή θα σε αγαπήσει και αυτό.
Και όχι!. Δεν μπλέκεται πουθενά το σύμπαν! (Συγγνώμη αγαπημένε Κοέλιο!)
Αυτή είναι η νομοτέλεια της φύσης.
Τροχός είναι και γυρίζει…..