lenakyropoulos@gmail.com
Καλησπέρα σας…Ακούστηκαν τόσες πολλές απόψεις για την Άλκηστις από εσάς τους ανθρώπους! Πράγματι είστε” sui generis”, τόσο που απορρήσαμε κι εμείς τα ζώα. Να σας συστηθώ. Το όνομά μου είναι Ραμόν, είμαι γάτος και μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Να σας εξηγήσω, πώς το βιώσαμε εμείς στην κοινωνία των ζώων όλο αυτό; Σαν μία απόδραση, από εσάς τους “πολιτισμένους” ανθρώπους. Εμείς έχουμε τα άγρια ένστικτα, αλλά τα αληθινά θηρία είστε εσείς. Εμάς κλείνετε στα κλουβιά, όμως οι πραγματικοί φυλακισμένοι είστε εσείς. Ο τίτλος λέει: Συνέντευξη με ένα γάτο….ονόματι Ραμόν.
Αυτός είμαι ένας γάτος, “γάτα” από την Αθήνα…την άδεια λόγω Covid-19!
Πριν αρχίσουμε, θα ήθελα να σας πω ότι οι ερωτήσεις τέθηκαν νοερά, μέσα από μελωδίες, γιατί πολύ απλά η μουσική είναι σαν την αγάπη, δε χρειάζεται μετάφραση! Αναμίξατε κάποιοι την περιφορά του Επιταφίου με γιατί, μα, πως, προσβολή στα όσια και στα ιερά μας και κου λου που κου λου που… Μα αυτά ακριβώς δε τα κουβαλάμε μέσα μας; Παντού δεν είναι ο Θεός; Ναι, αυτή τη χρονιά δε γιορτάσαμε, δε δώσαμε φιλιά στο Χριστός Ανέστη της νίκης της ζωής, αλλά ήρθαμε για πρώτη φορά, τόσο κοντά στο θάνατο, αλλά και τόσο κοντά στη ζωή! O ένας δίπλα στον άλλον και όχι απέναντι! Είναι πράγματι όλη αυτή η περίοδος ένα ζόρικο ταξιδάκι αναΨΥΧΗΣ ή ίσως και να αποτελεί μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναγνωριστούμε και να παρατηρήσουμε τους άγνωστους καθρέπτες μας. Μπλεγμένοι όλοι στις αντανακλάσεις της σκιάς, μπερδέψαμε το είδωλο με το τι υπάρχει εκεί απέναντι στο φως. Ας επιστρέψουμε πίσω λοιπόν στη ζωή μας, περισσότερο ώριμοι και ειλικρινείς. Αναλογιστείτε πόσα καταφέραμε αυτό το διάστημα, δεν είναι και λίγα… Συζητήσαμε με την αλήθεια μας… Είχαμε χρόνο και εσείς οι άνθρωποι και εμείς τα ζώα να σκεφτούμε τι μπορούμε να διορθώσουμε. Παίξαμε την πιο γενναία επίθεση της ζωής μας… την άμυνα και είμαστε, λίγο πριν νικήσουμε. Άνθρωποι, τι πάθατε ξαφνικά, τόσο πολύ σας κυρίευσαν οι δαίμονές σας; Αρετές που αλοίφουν φως απαλά επάνω στο δέρμα της καρδιάς, όπως οι μελωδίες, είναι κατηγορούμενες… με ποια ετημηγορία; Ποιο το αδίκημα; Ερωτώ… Νιάου, μα δε μιλάω τη γλώσσα σας για να μου απαντήσετε… Αιώνες πριν καθήσαμε μαζί με το Θεό, άνθρωποι και ζώα όλοι μαζί και κάναμε μία συμφωνία… Αφού δε μπορούμε να σας καταλάβουμε… να μη μας καταλαβαίνετε ούτε κι εσείς, για αυτό δεν έχουμε την ίδια γλώσσα. Ο Θεός όμως επέμενε να μας αφήσει ίδιο και απαράλαχτο ένα σημείο. Ένα σημείο επaφής που μπορεί να διαπεράσει την ανθρώπινη καρδιά και τη γατίσια, καθώς μετατρέπεται σε χάδι, βλέμμα, ανάσα, έκφραση…
Το λένε αγάπη κι ας επιμένει ο Λαυρέντης της ψυχής μας για το αντίθετο… “Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε…”
Σκίσατε λοιπόν κάποιοι τα ιμάτιά σας …για να απεγκλωβίσετε τον πνιγμένο σας θυμό. Αδίκως όμως … Οι νότες είναι λεύτερες δε μπάινουν σε καλούπι! Δε σταθήκατε, καθόλου στο τι χαρά προσέφερε αυτή η φωνή, αυτό το χειροκρότημα ψυχής που είχαμε όλοι τόσο πολύ ανάγκη να νιώσουμε…ειδικά οι αληθινοί ήρωες της εποχής μας. Οι Ζορό της υγείας… Πόσο θέλαμε όλοι να κάνουμε μία συναυλία κρυφή στα φανερά… Να πάμε βόλτα, όλοι μαζί, αλλά εντός των τειχών. Βγήκαμε όλα τα γατιά στο μπαλκόνι και πουρπουρίζαμε ευτυχισμένα στην πολυθρόνα του ήλιου, γιατί θυμηθήκαμε στιγμές μαζί σας , τότε που είσασταν ανθρώπινοι ακόμα, μας χαιδεύατε και μαζί και εσάς, δραπέτες στην ίδια κρυψώνα με κορδέλα στον άνεμο που χορεύει την ανάσα μας κι όχι κλειδαμπαρωμένη στο ασανσέρ του φόβου.
Ο χειρότερος Covid-19 τελικά, είστε εσείς οι άνθρωποι, με τις ανασφάλειες και τις ασφάλειες καμμένες και μη. Ζείτε σε κουτιά και βλέπετε τη φύση μέσα από ντοκυμαντέρ του National Geographic. Τρώτε μολυσμένα ψάρια, γιατί κάποιοι αισχροκερδούν… Μας τιγκάρουν στην αντιβίωση για την πάχυνση των τσεπών τους και του αχόρταγου είναι σας…
Δε ξέρω για σας, αλλά εμάς η φωνή της κυρίας Πρωτοψάλτη μας πήγε στην εξοχή…εκείνη την Κυριακή, που μας βρήκατε ταλαιπωρημένες σιωπές με κλειστά μάτια και μας χαμογελάσατε από την ψυχή σας…
Εγώ λέω να μονιάσουμε, άνθρωποι, ζώα και φυτά, πουλιά και ψάρια, και να ζήσουμε στο παλάτι που λέγεται γη ειρηνικά …τι λέτε; Γιατί, πώς το λέει η Άλκηστις; Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα!
Με αγάπη ,
Ραμόν
Υ.Γ. Γιώργο σε ευχαριστώ!!!
