Όποιος δεν μπορεί, ας μην αναλαμβάνει ευθύνες!

Γράφει ο Μανώλης Μαχαιράκης

Παρακολουθήσαμε τις ημέρες αυτές, από τα ΜΜΕ τη δεύτερη πράξη της τραγωδίας, που παίχτηκε, προ ολίγων μηνών, στο Μάτι Αττικής.

Της τραγωδίας που κόστισε τη ζωή σε εκατό συνανθρώπους μας και βύθισε στο πένθος ολόκληρη την Ελλάδα.

Της τραγωδίας που προξένησε, στις ψυχές των συγγενών των θυμάτων, αγιάτρευτες πληγές και προκάλεσε υλικές ζημιές ανυπολόγιστης αξίας.

Φυσικά, η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι η μόνη αρμόδια να ερευνήσει εάν υπάρχουν ευθύνες και να τις αποδοσει, όπου αυτές ανήκουν.

Εάν είναι πραγματικά τα στοιχεία του πορίσματος όπου αυτά ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, τότε φοβούμαι, ότι επιβεβαιώνεται, για μια ακόμη φορά, η έλλειψη οργάνωσης, το μπέρδεμα των αρμοδιοτήτων, ο κακός συντονισμός των ενεργειών και γενικά η αδυναμία των αρμοδίων οργάνων της πολιτείας, να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις, όπως είναι τα ακραία φυσικά φαινόμενα, δηλ. πλημμύρες, μεγάλοι σεισμοί, μεγάλες πυρκαγιές κ.λ.π.

Δυστυχώς, φαίνεται ότι συνέβει και στην προκειμένη περίπτωση, ότι συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, δηλ. αφού έρθει η καταστροφή, τότε η πολιτεία προσπαθεί να εξακριβώσει τα αίτια της (καταστροφής) και να καταλογίσει τις ευθύνες· αλλά τότε είναι αναμφίβολα η σωτήρια τακτική.

Φυσικά, υπάρχουν και περιπτώσεις, κατά τις οποίες τα δυσάρεστα γεγονότα δεν μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί και να έχει γίνει η κατάλληλη προετοιμασία για την επιτυχή αντιμετώπισή τους· αυτές όμως είναι οι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας.

Συνήθως, τα δυσάρεστα γεγονότα μας βρίσκουν απροετοίμαστους να τα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία, ή τουλάχιστον με τις μικρότερες απώλειες, σε άψυχο μόνο υλικό· απώλειες ανθρωπίνων ζωών, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούνται, τον καιρό της ειρήνης.

Βέβαια δεν είναι μόνο τα όργανα της πολιτείας υπεύθυνα για ότι κακό κάθε φορά μας συμβαίνει, αλλά και εμείς οι πολίτες έχουμε τις ευθύνες μας, για ότι κάναμε από εκείνα που δεν έπρεπε, ή ό,τι δεν κάναμε από αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει, για να προλάβουμε το κακό.

Όμως σε κάθε περίπτωση, η πολιτεία έχει τη τελική ευθύνη, αν:

-δεν τοποθέτησε το κατάλληλο για την κάθε θέση προσωπικό,

– δεν καθόρισε, επακριβώς, την αποστολή του,

– δεν διέθεσε τα απαιτούμενα, για την εκπλήρωση της αποστολής, μέσα,

– δεν είχε επιλέξει και διορίσει, από τον καιρό της «ειρήνης», τον κατάλληλο Αρχηγό, ως μόνο αρμόδιο, στην δικαιοδοσία του οποίου θα υπαχθούν όλες οι υπηρεσίες, κατά την διεξαγωγή της «μάχης»,

– δεν εκμεταλλεύτηκε σωστά, ή καθόλου, τα συμπεράσματα, από τα «παθήματα» του παρελθόντος και κυρίως,

– δεν εξάσκησε τον αποτελεσματικό έλεγχο, για να διαπιστώσει, αν έγινε το έργο που διέταξε, στον χρόνο που καθόρισε και εντός του προβλεπόμενου κόστους.

Η δικαιολογία π.χ. ότι δεν λειτούργησε το υδατόρεμα γιατί κάποιος, μη νομοταγής πολίτης, το μπάζωσε και έκτισε το σπίτι του πάνω σ’ αυτό, δεν ευσταθεί. Το αρμόδιο,για τον έλεγχο, όργανο της πολιτείας, είναι νομίζω, ο κύριος υπεύθυνος, για την παραπάνω παρανομία, γιατί δεν την εντόπισε έγκαιρα, δεν επέβαλε τις κυρώσεις που προέβλεπε ο νόμος και δεν εφρόντισε για την εξάλειψή της.

Μήπως, ήρθε η ώρα, πολιτεία και πολίτες, να δούμε το θέμα της ανάληψης των ευθυνών σε τελείως άλλη βάση;

Μήπως, πρέπει να ανατρέφουμε τα παιδιά μας έτσι ώστε να αναπτύσσεται μέσα στην ψυχή τους το αίσθημα της ευθύνης, έναντι του Θεού και των συνανθρώπων τους, αντί να σκέπτονται, μόνο, τι θα σπουδάσουν για να βγάζουν πολλά λεφτά;

Μήπως είναι φρόνιμο και, γιατί όχι, και γενναίο, το να μην αναλαμβάνει κάποιος τις ευθύνες, όταν νιώθει ότι δεν μπορεί να τις φέρει σε πέρας;

Δεν έχω ακούσει ποτέ, περίπτωση, κατά την οποία Έλληνας πολίτης δεν αποδέχθηκε θέση, που του προσφέρθηκε από την πολιτεία, γιατί δεν θεωρούσε τον εαυτόν του ικανό να αναλάβει τις ευθύνες, που συνεπάγετο αυτή η θέση.

Καλός κρατικός λειτουργός είναι, νομίζω, εκείνος ο οποίος:

– έχει τις απαιτούμενες, για τη θέση που κατέχει, γνώσεις.

– γνωρίζει πλήρως την αποστολή του,

– συναισθάνεται τις ευθύνες, τις οποίες επωμίζεται και

– ανησυχεί αν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις δύσκολες καταστάσεις, που πιθανόν να προκύψουν, κατά την εκτέλεση της αποστολής του, αντί να εφησυχάζει με τη σκέψη, ότι τέτοιες καταστάσεις δεν πρόκειται να δημιουργηθούν ποτέ.

Πηγή: Πρωινός Λόγος