anstamatopoulos@yahoo.gr
Στη δύσκολη εποχή του κορωναϊού, είναι ίσως παράδοξο να μιλάς με έναν πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα. Άλλα το «Λάβετε Φάγετε» (εκδόσεις Πηγή) είναι μια φρέσκια συλλογή διηγημάτων σαν…μεταλαβιά. Όπως λέει ο συγγραφέας του Χρήστος Ωραιόπουλος «οι άνθρωποι πρέπει να αφεθούν στους άλλους ανθρώπους, να τους κοινωνήσουν…»
Η συζήτηση μαζί του ηλεκτρονική , αλλά απολαυστική.
«Λάβετε Φάγετε» λοιπόν:
-Είναι το πρώτο σας βιβλίο; Γιατί δώσατε αυτόν τον τίτλο;
Nαι, είναι το πρώτο και καλά να είμαστε όχι το τελευταίο. Τουλάχιστον έτσι θέλω και σκοπεύω. Ο τίτλος προήλθε εντελώς τυχαία στην αρχή και έπειτα όσο τον επεξεργαζόμουν και σκεφτόμουν, έδωσε και έναν άξονα σε κάποιες ιστορίες. Θέλω να πω ότι ήδη έγραφα τα διηγήματα και δεν είχα κάποιο τίτλο στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή λίγο πριν κοιμηθώ ένα βράδυ, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είχα σκεφτεί ότι ο ερωτευμένος άνθρωπος αντικρύζει τον άλλον και περιμένει να τον γευτεί με τη λαχτάρα του παιδιού που περιμένει να κοινωνήσει. Γουρλώνει τα μάτια και περιμένει να λήξει η προσμονή του, βάζοντας το κουτάλι στο στόμα. Πιστεύει δεν πιστεύει κάποιος, αυτό είναι μια εικόνα κοινωνική και κάθε εικόνα, καθετί εκεί έξω και εδώ μέσα μπορεί να γεννήσει λογοτεχνία. Έτσι επειδή το λάβετε φάγετε αναφέρεται μέσα στη Λειτουργία και συνδέεται με τη μετάληψη, το δανείστηκα για να αποδώσω αυτό που ήθελα και έγραψα το διήγημα που έδωσε και τον τίτλο. Ουσιαστικά λειτουργεί και σαν πρόλογος του βιβλίου, επειδή εκεί συμπυκνώνω τη βασική μου σκέψη ότι οι άνθρωποι πρέπει να αφεθούν στους άλλους ανθρώπους, να τους κοινωνήσουν και πως τη ζωή δεν πρέπει απλά να τη φάμε με το κουτάλι, αλλά να φτιάξουμε και το ίδιο το κουτάλι, με το οποίο θα την καταβροχθίσουμε. Το γράψιμο είναι το κουτάλι μου.
-Ποια είναι η αγαπημένη σας ιστορία απ αυτή τη συλλογή διηγημάτων;
Με όλες μου τις ιστορίες είμαι δεμένος. Υπάρχουν, όμως, ιστορίες, οι οποίες αφορούν κάποια πρόσωπα, τα οποία ξεχωρίζω . Υπό αυτό το πρίσμα αγαπημένο διήγημα όσον αφορά τη σύνδεσή του με το πρόσωπο και την απόδοσή του στο χαρτί θεωρώ τo διήγημα: La femme qui tombe. Τώρα, βέβαια, νιώθω λίγο άσχημα απέναντι στις υπόλοιπες.
-Ο κορωναϊός κάνει καλό στο γράψιμο και το διάβασμα;
Μακάρι να διαβάζαμε και να γράφαμε λιγότερο παρά να ερχόμασταν αντιμέτωποι με αυτήν την κατάσταση. Πάντως στην πράξη, όσο κάθομαι σπίτι διαβάζω πολύ. Ίσως το διάβασμα και το γράψιμο κάνει στο τέλος κακό στον κορωναϊό, γιατί μας βοηθάει να μείνουμε μέσα και στο τέλος όταν περάσει όλο αυτό να βγούμε πιο άνθρωποι.
-Περπατάτε στο δρόμο αψηφώντας τους περιορισμούς;
Δεν βγαίνω καν από το σπίτι και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό με την έννοια ότι το να κάνουμε αυτό που πρέπει – αν έχουμε μια αθώα καλοσύνη μέσα μας- δεν φαίνεται απλά αναγκαίο, αλλά κάπως μας γεμίζει, μας δίνει χαρά. Και αν μπορώ να πω κάτι παραπάνω είναι ότι καλώ και παρακαλώ άπαντες να αυτοπεριορισθούν όσο γίνεται.
Ποια είναι η πιο τολμηρή πράξη που κάνατε στη ζωή σας;
Να ερωτευτώ και να δώσω το βιβλίο μου στην οικογένειά μου.
-Τι σκοπεύετε να κάνετε μόλις τελειώσει το θέμα αυτό με τον κορωναϊό;
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πολύ τους ανθρώπους που χάθηκαν. Σε όλο τον κόσμο. Τους ανθρώπους που έχασαν δικούς τους ή που αγωνιούν μην χάσουν ή μην τους μεταδώσουν κάτι. Ευχαριστώ όσους δίνουν μάχη εκεί έξω, γιατρούς και νοσηλευτές, υπαλλήλους σε φαρμακεία και σούπερ μάρκετ. Με στενοχωρεί το ότι ναι μένουμε σπίτι, αλλά μερικοί δεν έχουν σπίτι. Κάποιοι είναι στο δρόμο και άλλοι σε καταυλισμούς υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς καμία μέριμνα και φροντίδα. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που η ψυχή τους δεν χωρά κλεισμένη για πολλές ώρες σε ένα σπίτι και κάποιους άλλους που είναι μόνοι τους. Όταν λοιπόν με το καλό τελειώσει όλο αυτό, όσο το δυνατό λιγότερο επώδυνα, θέλω να βγω έξω έχοντας πολλή περισσότερη ανθρωπιά. Σκοπεύω να τη δείξω. Τα υπόλοιπα θα έρθουν.
