Αντώνη Ρέμο… σε ευχαριστούμε!!!(καταπληκτική η βραδιά που μας χάρισες στην τηλεόραση)

Επιμέλεια Lena Kyropoulos

Χθες ,όλη η Ελλάδα ήταν με τις καλές τις πυτζάμες, πρώτο τραπέζι πίστα με έναν Αντώνη Ρέμο να τη ταξιδεύει σε καλντερίμια, ανάσες, φόβους, ,αλλά και ξαστεριά! Έρωτες με γεύση φεγγαριού στις τσέπες. Πόσα έχουμε άραγε σκεφτεί αυτό το διάστημα; Πόσα έχουμε αναθεωρήσει; Πόσο πολύτιμη φαντάζει η βόλτα με το ποδήλατο…Να ατενίζεις τον ουρανό και να χάνεσαι στον ορίζοντα!Πες μου, ποιό είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις ,βγαίνοντας από το “Μένουμε Σπίτι”; Δε ξέρω για εσένα, αλλά  εγώ θα τρέξω μπροστά στη θάλασσα και θα την πάρω μία τεράστια αγκαλιά! Θα τεντώσω όλους μου τους αετούς και θα πάρω …ίσως την πιο βαθειά ανάσα της ζωής μου….Για να είναι γεμάτα ελευθερία τα πνευμόνια μου! Καλησπέρα σε όλους μας! Σήμερα ,ξεκινάμε λίγο ανάποδα,αλλά αν ήμουν πίσω από το μικρόφωνο του ραδιοφώνου απόψε , θα τα έλεγε και πάλι πιο καλά η σιωπή,για αυτό ….Πάμε να ακούσουμε μουσική…Επιλογές, που ερωτευτήκαμε, κλάψαμε, παραδωθήκαμε, τα σπάσαμε, αλλά μάθαμε να αγαπάμε, μάθαμε ότι αξίζουμε, σηκωθήκαμε, αφού πρώτα χορέψαμε τη θλίψη μας με ένα ζειμπέικικο βαρύ, και συνεχίσαμε παρακάτω, πιο έτοιμοι και έτοιμες για όλα όσα πρόκειται να έρθουν και μας περιμένουν να τα ζήσουμε! Πάμε Ζωή! Τι λέτε πάμε; Έτσι ξαφνικά γίνονται όλα… Έτσι ξαφνικά!

 

Το τηλέφωνο μεσίτης…Χάνομαι , όταν κλείνεις έτσι ξαφνικά…Πόσο υπερβάλλω ξαφνικά…γι’ αυτό… Μείνε λίγο στη γραμμή!

 

Χμμ, δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ βούτηξα για λίγο στο χθες και οι θύμησες δεν πονάνε πια.Έρχονται με κοιτάζουν κατάματα και μου χαμογελούν…Μου λένε …Πάει πέρασε κι αυτό!Έρχονται σα φίλες από άλλη ζωή και ξέρουμε όλοι πολύ καλά  το μερτικό στη συνενοχή. Υπήρξαμε κορμί στα ίδια λόγια…Υπήρξαμε λέξεις ,που καρφώθηκαν βαθειά σαν ατσαλόπροκες στη σιωπή μα, συνεχίΖΟΥΜΕ!

Βέβαια , πριν περάσει κάναμε τη νύχτα 100 κομμάτια …. τι δύο; Καλά δύο …ό,τι πείτε!

 

 

Δε μου αρέσει να κάνω ότι όλοι οι άνθρωποι…Είμαι από φύση, ή του πολύ βάθους, πάθους , λάθους-για μένα σωστό ή του πολύ ύψους , αλλά ακολουθώ μία συμβουλή. “Κοίταξε ό,τι κάνεις να είναι στο πολύ του”! Έτσι , λοιπόν χρωστάμε να ζούμε τη ζωή μας στο πολύ της ,γιατί όπως λέει ο ποιητής…:”η Ζωή είναι λίγη και λήγει”! Μην περιμένεις την κατάλληλη στιγμή να πεις σε αγαπώ. Τώρα το νιώθεις; Τώρα να το πεις! Μην σχεδιάζεις να βρεις τα κατάλληλα λόγια για εκείνη τη συγγνώμη ,που έχεις καιρό στριμωγμένη στο συρτάρι…Κάντο τώρα! Τώρα είναι η πιο σωστή στιγμή για να απολαύσεις την ύπαρξή σου στο μέγιστο της ψυχής σου. Τέρμα γκάζι λοιπόν και μη φοβάσαι…Πάμε να φύγουμε αγάπη μου …Πάμε να φύγουμε σήμερα...Καμοιά φορά μένουμε φεύγοντας, άλλες πάλι το ανάποδο…Αν είμαστε τυχεροί ρεφάρουμε και στις δύο ζαριέςτης ζωής! Απόψε…Εξάρες! Φύγαμε!

Φυσικά πάντα έρχεται και η ώρα του λογαριασμού…,αλλά πολλές φορές το σκοτάδι το περνάμε μόνοι μας. Τη λυπητερή , όμως δόξα τον ύψιστο τη μοιραζόμαστε με τα φιλαράκια μας!

Αυτή η νύχτα, ανήκει δικαιωματικά στον Αντώνη Ρέμο,γιατί χθες ένωσε όλους τους Έλληνες απανταχού της γης. Έβλεπα τα μηνύματα από τη Ζυρίχη, το Ανόβερο, την Κολωνία, Τη Μόσχα, Το Μαρόκο, τη Νέα Υόρκη, τον Παναμά, τον Καναδά και η ψυχή μου έλιωνε χαμογελώντας σα κεράκι της λαμπρής. γιατί καραντίνα ξεκαραντίνα, χθες είχαμε γιορτή! Θυμήθηκα , τότε που ήμουν κι εγώ μόνιμος κάτοικος εξωτερικού…Α πα πα , δεν παλέυεται τόσο γκρίζο.,Αφού είχα σκεφτεί να βάψω μπλε τα παράθυρα…Πατρίδα και ζεστό ψωμί με τη γλύκα της Ελλάδας σε κάθε μας μπουκιά!

COVID-19  Ένα όνομα που αυτή τη στιγμή το γνωρίζει όλος ο πλανήτης. Πόσους πήρε μαζί του στην ξέφρενη μανία του. Το μυαλό μου αυτές τις ώρες είναι σε όλους όσους “πρέπει” να φύγουν χωρίς αντίο στα χείλη.Το λένε με τα μάτια .Ξέρουν ότι ίσως να είναι και το τελευταίο φεγγάρι που βλέπουν, αλλά το κοιτάζουν παρέα με κάποιο μασκοφορεμένο πρόσωπο. Χιλλιόμετρα μακρυά και η σκέψη τρέχει στην Αμερική και ιδιαίτερα στους Έλληνες μας εκεί.Κουράγιο!Θα περάσει κι αυτό! Υπομονή και επιμονή και να είστε σίγουροι , πως όταν περάσει…θα μάθουμε να μετράμε αλλιώς τη ζωή! Προσωπικά…Άκου φίλε μη σε νοιάζει…θα την ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας από την αρχή! Για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα της Αμερικής εξαιρετικά αφιερωμένο! Όλοι έχουμε και από ένα αγαπημένο πρόσωπο κάπου στην άλλη πλευρά του χάρτη. Εγώ έχω 5 .Αγγλία, Γερμανία, Αυστραλία, Καναδά και Παναμά!Μου λέιπετε παίδες τόσο πολύ. Να προσέχετε διπλά αυτές τις στιγμές.Να είστε σίγουροι ότι θα σμίξουμε και πάλι!

Ένα τραγούδι που αγαπάω πάρα πολύ είναι το παρακάτω, μοναδική εξαίρεση..ότι δε θα το ακούσουμε από τον μοναδικό Αντώνη της καρδιάς μας, αλλά από τον μοναδικό Δάσκαλο και μέντορά του και Γιάννη της ψυχής μας…Ο ένας και συγκλονιστικός Γιάννης Πάριος. Τον γνώρισα ,πριν πολλά χρόνια στο Αϊνιγμα, το στέκι του, στην Παροικιά της Πάρου και ανταλλάξαμε ώμο και ψυχή .,.Από αυτές  τις κουβέντες που λέγονται με βουρκωμένο μειδίαμα στην όχθη των ματιών. Μία χαρακτηριστική κουβέντα που μου ΄χε πει ήταν :”Λενιώ ,ο τραγουδιστής πρέπει να έχει ψυχή και μετά φωνή”!

Μοναδικέ Γιάννη μας…ποιος να συγκριθεί μαζί σου; Αφιερωμένο στον άνθρωπο μου…Αφιερώστε κι εσείς στον δικό σας παράδεισο. Κλείστε τα μάτια, ξεχάστε τα όλα, κλειδώστε το μυαλό και απλά νιώστε…μιλήστε με χρώματα, με παλμό , με αλήθεια, με φως .., με ό,τι κάνει την καρδιά σας να χτυπάει !

Μη φοβάστε …Το πολύ πολύ να έρθετε σε μετωπική σύγκρουση με το φόβο σας…Διαλύστε τον λέμε κι αφεθείτε στη μελωδία…

Δε θα ξεχάσω ποτέ τι ένιωσα ,όταν σε είδα να ανεβαίνεις εκείνες τις σκάλες. Σταμάτησες τον χρόνο και άναψες όλα τα φώτα του σύμπαντος, για πρώτη φορά ένιωσα ότι βουτάω στην πιο κρυφή γωνιά μου…χωρίς να εξηγώ! Δε χρειάζεται, το κάνει η αγάπη!

 

Βέβαια , πριν βρούμε τον Παράδεισο…περνάμε πρώτα και από κόλαση μεριά…Ένα = κανένα, γι’ αυτό και σήμερα ας πούμε στον εαυτό μας ΠΟΣΟ ΣΕ ΑΓΑΠΩ…ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΚΑΙ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ με την ευχή να μη του χρωστάμε δεκάρα και να κρατάμε πάντα το λόγο μας απέναντί του. Κάποτε έγινα κι εγώ κουρέλι.Τσαλαπατήθηκα και τσαλαπάτησα, αλλά ρε γαμώτο τη ζωή τη ζεις αληθινά, όταν αγγίζεις τα σπλάχνα της στο μεδούλι, χωρίς εκπτώσεις και προδιαγραφές…για συνθετικό πλύσιμο! Τι θα ήταν αυτή η κόλαση της μοναξιάς όμως αν δεν είχαμε συμπαράσταση…Ένα τεράστιο ευχαριστώ για κάθε στιγμή που ήσουν εκεί και σαν βράχος μου υπενθύμισες τη διαδρομή. Σε σένα  Δημήτρη μου αφιερωμένο και σε όλα τα ΜΑΖΙ του χάρτη της χώρας που λέγεται φιλία!

Ένα μεγάλο κεφάλαιο από τις καταθέσεις που έχουμε όλοι φυλαγμένες στο τρυφεροφυλάκιο είναι τα άδερφια μας.Μαράκι μου..όπου κι αν βρεθώ σε αυτή τη γη…σε κουβαλάω και φυσικά τον μίνι μαν …

Θέλω να σε δω …μα θα κάνουμε υπομονή, ακόμη κι όταν δεν είσια εδώ,γιατί σε αυτή τη μάχη ξέρω ότι μπορούμε να νικήσουμε!

Επιστροφή στον Αντώνη μας και σε  όλα τα χιλλιόμετρα μοναξιάς που μοιραστήκαμε ανάσα και θεό.

Εκεί , που χωρίς ντροπή κλάψαμε στην αγκαλιά της νύχτας…γιατί ξέραμε ότι σφάλλαμε και έπρεπε να φωνάξουμε στη διαπασόν συγγνώμη, αντιθέτως πάθαμε αμνησία…για να πάψουμε να πονάμε. Μέχρι η πληγή να πιάσει κρούστα και να μη της γλύφει το σαράκι την ηχώ. Αφιερωμένο σε όλους τους  δειλούς εαυτούς μας , που έπνιξαν την αλήθεια, λέγοντας ψέματα και το έβαλαν στα πόδια ,μέχρι να ενηλικιωθούν συναισθηματικά και να καταλάβουμε πως στην αγάπη δε φοβάσαι…Το φως δε τρομάζει..ποτέ…χαιδεύει, ηρεμεί…Είναι σα τη ρουφηξιά του τσιγάρου,όταν βγάζεις από μέσα σου το σκοτάδι. Σήμερα , ένα φιλαράκι μακρινό από τα πανέμορφα Χανιά, γίνεται 35 ετών. Στελλίνα μου, το επόμενο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο…γλυκόχρονη και όσα λαχταράς να τα αγαπήσεις , ως το τέρμα!

Εκείνα τα κύματα πάντα θα μας ισορροπούν, όσο και να χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας…πάντα θα βρίσκουμε τρόπους να δρεπετεύουμε στον εαυτό μας…Εκεί στα σίγουρα!

Αγαπημένο μου φιλαράκι…Αφιερωμένο! Για όσα σταμάτησαν κάποτε και το δικό σου Σύμπαν…Συνταγή: ρίχνουμε το Σύμπαν στη Θάλασσα, καταπίνει τα εσώψυχά μας και πάμε παρακάτω…

Πόσα δάκρυα ρίξαμε για κάθε τι που ταξίδεψε την ψυχή μας… Κάποτε είχα γράψει…Κλάψε μέχρι , να γίνουν τα δάκρυα πεταλούδες! Κι έτσι κάποτε φεύγουν…πετάνε μακρυά…Καλοτάξιδα και να είστε ευγνώμων για όλα όσα μας έμαθαν…

3:45 πμ …και το σώμα ζητάει να κουρνιάσει..τα βλέφαρα να σφαλίσουν απαλά και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να μας αφήσω. Μου κάνατε υπέροχη συντροφιά στη “Δεύτερη εκπομπή ραδιοφώνου γραπτώς” και ας μη το ξέρετε! Το επόμενο τραγούδι εξαιρετικά αφιερωμένο στους μόνους !

Τι σας έμαθε αυτή η καραντίνα; Θα μου πείτε; Θέλω πολύ να μάθω! Έιναι η ώρα που οι μάσκες εξαυλώνονται και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με εμάς και τους άλλους…Αφήστε λοιπόν οι κυρίες το make-up στην μπάντα , οι κύριοι τα Αρμάνι στη ντουλάπα και έλατε με καρδιά γυμνή να βουτήξετε βαθειά μέσα σας…και να πάρετε αυτή την όμορφη ανάσα , χωρίς πρέπει , μα και γιατί…Δείτε πόσο όμορφοι είστε, χωρίς φτιασίδια..Αναλογιστείτε σε τι πανέμορφη χώρα ζούμε, με τα στραβά και τα ανάποδά της, αλλά τόσο αλαζονικά λεύτερη, γυναίκα που χορεύει σε κάθε παλμό της ζωής…

Πώς λέει ο ποιητής; Η ζωή είναι ταγκό..Θέλει δύο! Δείτε λοιπόν βαθειά μέσα σας και όλα θα πάνε καλά με θετική σκέψη και ανάσα! Η δύναμη είναι μέσα μας! Ξέρω , είναι δύσκολο, αλλά φίλε η φίλη, λίγο ακόμη έμεινε…λίγο ακόμα θα “Μείνουμε Σπίτι”, αλλά μετά ΠΑΜΕ ΖΩΗ!!!

Καλό ξημέρωμα να έχουμε και να μάθουμε ο ένας από τον άλλον , πως στην αγάπη χωράμε όλοι μαζί!

Την αλήθεια μας,

Lena Kyropoulos & Personalities Team

 

Υ.Γ. Αντώνη….Έγραψες!!!