Mary’s Notes – Η αδελφή μου και εγώ…

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Υπάρχουν σχέσεις που δεν τις επιλέγουμε. Σχέσεις που μας καθορίζουν  όμως ψυχολογικά και συναισθηματικά. Σχέσεις  ζωής. Είναι η οικογένεια μας , τα αδέλφια μας .

Δεσμοί αίματος.
Και επειδή ακριβώς δεν τις επιλέγουμε οι πιθανότητες να αποδειχθούν ευεργετικές είναι σχεδόν το ίδιο με τις πιθανότητες να αποδειχθούν καταστροφικές.
Αδέλφια που μισούνται ή που  αγαπιούνται πολύ, αδέλφια που αλληλοσκοτώνονται στο βωμό της εξουσίας, αδελφές που φθονούν ή είναι ανταγωνιστικές. Κάποιες φορές  βρίσκονται να διεκδικούν  ακόμη και τον ίδιο ερωτικό σύντροφο. Ιστορίες αληθινές .
Κάποιες βγαλμένες από το χρονοντούλαπο και κάποιες άλλες σύγχρονες , φίλων και γνωστών. Κάποιες μάλιστα  με τη βοήθεια της μυθοπλασίας πέρασαν στην αιωνιότητα καταγεγραμμένες στις σελίδες ενός μυθιστορήματος. Πάντα  όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η ανιδιοτελής αδελφική σχέση. Όταν δηλαδή η αδελφή σου είναι η κολλητή σου.
Ε! λοιπόν για αυτή τη σχέση θα σου μιλήσω. Ξέρω τι αναρωτιέσαι. Μα καλά! Κολλητή η αδελφή σου; Είμαι τυχερή. Τι, να κάνω; Αν και για να είμαι ειλικρινής η ιδανική αυτή σχέση με την αδελφή μου, τη Γιούλη , δεν ήταν πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα. Ως παιδάκι αγαπούσα και συνεχίζω να αγαπάω τα μωρά!
Αυτό δεν αλλάζει! Τρελαίνομαι για μωρά. Όταν ήμουν λοιπόν τριών ετών ξεκίνησαν οι επίμονες ερωτήσεις μου ! Εμείς ποτέ θα πάρουμε ένα μωράκι ; Ήρθε λοιπόν αυτό το μωράκι, ένα χρόνο μετά! Δεν θυμάμαι και πολλά.
Θυμάμαι όμως αυτή την αίσθηση του να έχω κάποιον να προσέχω,να παίζω μαζί του και να προσπαθώ να το πάρω αγκαλιά! Δύσκολο!
Έτρωγε όλο της το φαγητό η αδελφή μου ως μωρό! Αν  και αναπτυγμένη σωματικά για την ηλικία μου το γεγονός ότι μας χώριζαν μόλις 4 χρόνια δυσκόλευε αυτή την επιθυμία μου. Εκεί όμως εγώ! Να σηκώσω το μωρό αγκαλιά.

Ανταγωνισμούς και ζήλιες δεν  θυμάμαι να είχαμε. Ίσως γιατί για τη Γιούλη πάντα ήμουν η μεγαλύτερη αδελφή που την προστάτευε και την πρόσεχε. Και αυτή απλά με ακολουθούσε. Ήμουν η αρχηγός. Όλα αυτά όμως  άλλαξαν στην εφηβεία. Τη δική της εφηβεία! .
Ξαφνικά βρέθηκα απέναντι σε ένα κοριτσάκι που με αμφισβητούσε , είχε άλλες φίλες και …που δεν με χρειαζόταν  ! Από τα συρτάρια και τις ντουλάπες μου έλειπαν ρούχα σε καθημερινή  βάση.. Δανειζόταν σχεδόν τα πάντα.! Ακολουθούσαν καυγάδες και τσακωμοί . Με τη μαμά μου να  εκτελεί χρέη διαιτητή έχοντας ως σφυρίχτρα το γνωστό μότο της Ελληνίδας μάνας. <Καλέ σταματήστε!Δεν ντρέπεστε.; Τι αδελφές είστε εσείς; Εσείς πρέπει να είστε αγαπημένες. Έχετε η μια την άλλη…>…Αυτό λοιπόν το <έχετε η μια την άλλη > έγινε πράξη στην καλύτερη εκδοχή του στα χρόνια που ακολούθησαν. Μην με ρωτήσεις  πόσα χρόνια! Πάνω από 20!. Θέλουν χρόνο και δουλειά οι σχέσεις. Αυτό το <έχετε η μια την άλλη>μεταφράζεται σε καθημερινά τηλεφωνήματα , μερικές φορές άνευ λόγου και αιτίας, από το ένα θέμα στο άλλο και η καθεμία να λέει τα δικά της. Κατά ένα  ανεξήγητο λόγο συνεννοούμαστε.
Σχεδόν πάντα! Και αν χαμογελάς μάλλον συμβαίνει και σε σένα. Το <έχετε η μια την άλλη > μεταφράζετε σε ξενύχτια, γέλια μέχρι δακρύων, διαφωνίες, αγκαλιές, πολλά πολλά συγγνώμη αλλά και κλείσιμο του τηλεφώνου στα μούτρα, Μεταφράζεται σε συμπαράσταση για  να τελειώσεις  μέσα στα δάκρυα σου το δύο λίτρων παγωτό που μόλις αγόρασες γιατί χώρισες (αν δεν φας παγωτό τώρα,τότε ποτέ;)
Μεταφράζεται σε φόβους , ενοχές, μυστικά και σκέψεις που θα μοιραστείς. Τα χρόνια περνάνε. Και όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις ότι περνάνε πιο γρήγορα από πριν. Αλλάζουν τα θέλω μας ,τα πρέπει και τα μη.
Αλλάζεις δουλειά,φίλους,σπίτι,σύντροφο,
συνήθειες.
Το μόνο  που μένει σταθερό είναι αυτό το <…έχετε η μια την άλλη…>  Αχ! ρε μαμά  …