maryleria@gmail.com
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή και με το που έρχεται Πάσχα το μυαλό μου ταξιδεύει ασυνείδητα πίσω στον χρόνο. Πάσχα στο χωριό. Πόσο ανέμελα είναι τελικά όλα όταν βρίσκεσαι στις τάξεις του Δημοτικού σχολείου.
Καταρχάς δεν οφείλεις να διαβάζεις αμέτρητες ώρες (αυτό βίωνα εγώ και αυτό μεταφέρω και στη σχολική καθημερινότητα του γιου μου τώρα ). Πώς μεταφράζεται αυτό; Πολλές βόλτες, πρωινός ύπνος και παιχνίδι! Πολύ παιχνίδι! Αν λοιπόν έχεις περάσει έστω και ένα Πάσχα κατά την παιδική σου ηλικία στο χωριό της γιαγιάς ή του παππού θα ταυτιστείς με αυτό που θα ακολουθήσει. Αν όχι..μην συνεχίσεις να διαβάζεις.
Οι διακοπές το Πάσχα στο χωριό είναι ξεχωριστές. Δεν μοιάζουν με τις διακοπές του καλοκαιριού. Ούτε με των Χριστουγέννων. Αν και από αυτό δεν έχω αναμνήσεις.
Αλλά σίγουρα όχι με του καλοκαιριού! Το καλοκαίρι έχει από μόνο του την ανεμελιά του . Ενώ οι σχολικές διακοπές του Πάσχα είναι μια μικρή παύση σε συνδυασμό με την έντονη θρησκευτική κατάνυξη των ημερών. Κάτι που αντιλαμβανόμασταν τόσο έντονα ως παιδιά και τουλάχιστον πριν 3 δεκαετίες. Εννοείται ότι νηστεύαμε μαζί με την αδελφή μου (σου έχω ξαναμιλήσει για την αδελφή μου) και περιμέναμε ποτέ θα κοινωνήσουμε για να μπορέσουμε επιτέλους να φάμε ψωμί με μερέντα! Τελικά τώρα που το ξανασκέφτομαι από όλη αυτή την ιστορία με τη νηστεία αυτό που μας έλειπε ήταν αυτή η σοκολατένια αμαρτία. Μαζί με σοκολατένια αυγά, σοκολάτες και σοκολατίτσες παντός τύπου. Και φυσικά τα μοσχομυριστά τσουρέκια της θείας μου. Μεγάλη Τετάρτη με τη νηστεία σε εξέλιξη το σπίτι να μοσχοβολάει μαχλέπι και βανίλια. Και να μην μπορείς να φας τίποτα. Τι μυρωδιές ; Μεγάλη Πέμπτη είχαμε φύγει οικογενειακώς για το χωριό. Αλιστράτη Σερρών. Φτάναμε απόγευμα και αμέσως τρέχαμε μαζί με την αδελφή μου να συναντήσουμε φίλους και γνωστούς. Να πούμε τα νέα μας από το καλοκαίρι. Και μετά… Μετά η περιφορά του Επιταφίου . Μεγάλη Παρασκευή. Να γυρνάμε όλο το χωριό με αναμμένα κεριά και να ακούγονται οι ψαλμωδίες και να νιώθεις μια ηρεμία στην ψυχή και το μυαλό που μόνο χαρίζεται. Ούτε αγοράζεται ούτε δανείζεται. Παιχνίδι το επόμενο πρωί και στο σπίτι προετοιμασίες από τη μαμά για το πασχαλινό τραπέζι. Μαγειρίτσα, αρνάκι, σαλάτες, γλυκά, πίτες….Και φυσικά η μεγάλη μας λαχταρά. Πως θα φορέσουμε τα καινούργια ρούχα μας το βράδυ της Ανάστασης! Ε! Ναι αυτό ήταν γεγονός! Αγαπημένο και ζητούμενο. Γέλια, χαχανητά και ανταλλαγές ευχών. Με τις καμπάνες να χτυπούν δυνατά και χαρούμενα και τον πάπα να ψέλνει το Χριστός Ανέστη. Αγκαλιές φιλιά και το εθιμοτυπικό πλέον τσούγκρισμα των αυγών. Τι λαχταρά και αγωνία! Μην τυχόν και σου σπάσει κάποιος άλλος το αυγό. Κόρνες αυτοκινήτων, βιαστικές ευχές, προσοχή μην τυχόν και σου σβήσει η λαμπάδα και άγχος για να φας στην ώρα της την παραδοσιακή μαγειρίτσα! Αυτά όλα ήταν το βράδυ της Ανάστασης. Αν και ποτέ δεν ήμουν φαν της μαγειρίτσας νιώθω σαν να μου λείπει….
Κυριακή του Πάσχα! Κυριακή του Πάσχα που πάντα ήταν ηλιόλουστη. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως γινόταν αυτό. Το σκηνικό ήταν ανοιξιάτικο. Φαγητό, μουσική, γέλια και το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών να συνεχίζεται μέχρι τελικής πτώσης. Και να το χαρτζιλίκι στα κρυφά από τη γιαγιά, τη θεία και τους λοιπούς συγγενείς. Πόση μελαγχολία ένιωθα κάθε 2η μέρα του Πάσχα που έπρεπε να επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε τη Θεσσαλονίκη. Μια μελαγχολία περίεργη. Και πικρή και γλυκιά. Υπομονή μέχρι το καλοκαίρι..
Πόσο μακρινά μοιάζουν όλα….
Καλό Πάσχα..
Διαβάστε επίσης :
Mary’s Notes – Απλά καθημερινά μαθήματα ζωής που μας δίδαξε η καραντίνα… – Άρθρο της Μαίρης Λεριά
