Mary’s Notes – Μελαγχολικές Κυριακές.

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη χρονική περίοδο αντιλαμβάνεσαι λίγο περισσότερο την οποία μελαγχολία της συγκεκριμένης ημέρας. Κάτι ο καιρός που έχει αλλάξει ,κάτι το φθινόπωρο που το γκρι αποδεικνύεται σε κυρίαρχο χρώμα κάτι που χειμωνιάζει και βραδιάζει πιο νωρίς. Δεν θέλει και πολύ.Η ιστορία λοιπόν με την μελαγχολικές Κυριακές ξεκινάει από πολύ νωρίς.

Στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου. Τότε που το τέλος της Κυριακής ισοδυναμούσε με τον αναμενόμενο και φυσιολογικό αλλά καθόλου ευχάριστο ερχομό της Δευτέρας και την έναρξη μιας ακόμη σχολικής εβδομάδας. Άντε πάλι διάβασμα,άντε πάλι σχολείο,μαθήματα και πίεση χωρίς παιχνίδι. Θεωρω ότι στο Δημοτικό σχολείο είναι πιο εμφανές όλο αυτό. Διότι στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο το διάβασμα και η πίεση συνεχίζονται και το Σαββατοκύριακο μέσω φροντιστηρίων και λοιπών σχολικών υποχρεώσεων. Αλλά όταν είσαι παιδάκι του Δημοτικού, το Σαββατοκύριακο ισοδυναμεί με παιχνίδι και μόνο παιχνίδι. Ακόμη θυμάμαι τις Μελαγχολικές αυτές Κυριακές. Συνήθως μας έβρισκαν οικογενειακώς έξω. Σε κάποια ταβέρνα από αυτές που άνθιζαν στη δεκαετία του 80. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου το μουσικό σήμα από την αθλητική Κυριακή στη τηλεόραση της ταβέρνας.Ε!λοιπόν. Με το που άκουγα αυτή την περιβόητη,γνωστή μουσική που σηματοδοτούσε την έναρξη της επιτυχημένης και αγαπημένης αθλητικής εκπομπής αισθανόμουν μια μελαγχολία. Ανεξήγητη για τότε.Υποσυνείδητα καταλάβαινα ότι η ανεμελιά του Σαββατοκύριακου τελείωσε. Πρωινό ξύπνημα και σχολείο.

Στα χρόνια που ακολούθησαν το συναίσθημα της μελαγχολίας που εμφανιζόταν τις Κυριακές έπαψε να είναι πάντα εμφανές. Δεν εξαφανίστηκε απλά σταμάτησε να λειτουργεί κάθε φορά σχεδόν διαδραστικά θα έλεγα.Τους καλοκαιρινούς μήνες εξασθενούσε. Χωρίς λόγο. Στην καθημερινότητα του σήμερα υπήρξαν και υπάρχουν πολλές Κυριακές εργάσιμες.Επιστρέφοντας σπίτι μετά από μια ραδιοφωνική εργάσιμη Κυριακή πάλι αισθάνομαι αυτή τη μελαγχολία. Όχι πάντα. Κυρίως όταν σκέφτομαι το πρωινό βάρβαρο ξύπνημα της Δευτέρας.Τα τηλεφωνήματα που δεν πρόλαβαν να γίνουν την Παρασκευή. Τα χρονοδιαγράμματα που πρέπει να στηθούν. Τα ραντεβού που πρέπει να γίνουν.Τα emails που δεν στάλθηκαν. Πόσο φρίκη αυτή η Δευτέρα!Και αν αναρωτιέσαι …Όχι.Προσωπικα δεν βιώνω μελαγχολικές ιστορίες κάθε μα κάθε Κυριακή.Υπάρχουν Κυριακές που πραγματικά ανυπομονώ να έρθουν. Είναι αυτές οι Κυριακές που θα χαλαρώσεις στο καναπέ κάνοντας απολύτως ΤΙΠΟΤΑ .Είναι αυτή η Κυριακή που θα χουζουρέψεις στο κρεβάτι θα απολαύσεις χαλαρά το καφέ σου και θα κουτσομπολέψεις με τον κολλητό στο Skype. Είναι αυτές οι Κυριακές που το σπίτι θα μοσχομυρίσει κέικ πορτοκάλι και κουλουράκια κανέλα, που σαν να ξεροψήθηκαν αλλά δεν βαριέσαι και λιγο καμμένα είναι πιο νόστιμα Είναι αυτές οι Κυριακές που δεν προφταίνεις να μετρήσεις αγκαλιές,ζουλήγματα και γέλια. Είναι και αυτή η Κυριακή που περιμένω πως και πως για να στόλισω το χριστουγεννιάτικο δέντρο και να νιώσω τη ζεστασιά από τα ζεστά στο χρώμα βανίλιας φωτάκια.

Και Ναι!Είναι και κάποιες Κυριακές που σου φέρνουν μια γλυκειά μελαγχολία. Χωρίς λόγο.
Χωρίς αιτία.Κυριακές που περιμένουν αφορμές για να γίνουν χαλαρές και ξένοιαστες.