Τουρκία – Η προκλητική εξ Ανατολών γειτονική χώρα θα μπορούσε να είναι φίλη με την Ελλάδα ; – Σκέψεις και προβληματισμοί με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις

Τουρκία – Η προκλητική εξ Ανατολών γειτονική χώρα θα μπορούσε να είναι φίλη με την Ελλάδα ; – Σκέψεις και προβληματισμοί με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις

Στο ” κόκκινο ” και πάλι βρίσκονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις που ως γνωστόν ,εξετάζοντας την ιστορική τους διαδρομή στα βάθη των αιώνων,δεν βρέθηκαν σχεδόν ποτέ με λίγες αναλαμπές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως περίοδοι ” ήρεμων νερών ”, στο καλύτερο δυνατό επίπεδο ειρηνικής και ομαλής συμβίωσης.
Έτσι οι δυο γειτονικές χώρες με ευθύνη κυρίως του γείτονα εξ Ανατολών ,υπήρξαν σχεδόν πάντα εντάσεις ,που οδήγησαν τις δυο χώρες και σε πολεμικές συγκρούσεις ,με χαμένη δυστυχώς συνήθως την χώρα μας, με εξαιρέσεις την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821 όπου πραγματοποιήθηκε η εθνική παλιγγενεσία μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης και τα 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς, τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912 -1913 όπου η Ελλάδα αποκατέστησε την εθνική της κυριαρχία ,ενσωματώνοντας και πάλι τα εδάφη της ,τις περιοχές της Μακεδονίας,της Θράκης και της Ηπείρου, ενώ σε άλλες πολεμικές αναμετρήσεις υπήρχαν απώλειες ευρύτερα για τον Ελληνισμό, με τις γενοκτονίες του Ποντιακού και του Θρακικού Ελληνισμού τον Μάιο του 1919 και τον Απρίλιο του 1914 αντίστοιχα, την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, όπως και με την απώλεια του 37 % της Κύπρου το 1974.
Στην σημερινή όμως περίοδο η Ελλάδα αντιμετωπίζει πέρα από τις γνωστές προκλητικές τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο με της παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και υδάτινου χώρου ,που από την περίοδο της κρίσης στην νήσο Ίμια τον Ιανουάριο του 1996 , έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής , στην Θράκη με τις αναφορές του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν και άλλων αξιωματούχων της χώρας του ,σε ” τουρκική ” μειονότητα που ως γνωστόν αντιβαίνει στην συνθήκη της Λωζάνης που υπογράφηκε από τις τότε κυβερνήσεις των δύο χωρών και αναφέρεται ξεκάθαρα σε μουσουλμάνους στο θρήσκευμα και Έλληνες πολίτες, που από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80-αρχές της δεκαετίας του ΄90 με την παρουσία των δυο τότε μουσουλμάνων βουλευτών Αχμέτ Σαδίκ και Αχμέτ Φαίκογλου στο ελληνικό κοινοβούλιο ,αλλά και μετέπειτα από βουλευτές κομμάτων, συνεπικουρούμενοι από ακραίου κύκλους της μουσουλμανικής μειονότητας και το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής προκλήσεις που επίσης ξεπέρασαν κάθε όριο ανοχής ,την εισβολή και κατοχή του 37% της Κύπρου που παράλληλα είναι και ένα διεθνές πρόβλημα διεθνούς δικαίου για μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αμφισβητώντας τους τελευταίους μήνες και το δικαίωμα γεωτρήσεων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της (ΑΟΖ), η γειτονική εξ Ανατολών χώρα δημιουργεί ένα πρόσθετο πεδίο έντασης με την χώρα μας με το τεράστιο ζήτημα του μεταναστευτικού – προσφυγικού.
Ένα θέμα που πέρα από διεθνές ζήτημα όπως κάποιοι υποστηρίζουν έχει ιδιαίτερες ελληνικές πτυχές, σε αντίθεση με άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου ,αφού τα νησιά ιδιαίτερα του Ανατολικού Αιγαίου (Χίος,Μυτιλήνη,Σάμος ) ταλαιπωρούνται όσον αφορά την κοινωνική τους ζωή, με έντονο και δικαιολογημένο το αίσθημα ανασφάλειας εξαιτίας των πολλών συχνών επεισοδίων στα κέντρα φιλοξενίας ανάμεσα στους ίδιους,της συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις που έχουν αναλάβει την φύλαξη τους, αλλά και τις κλοπές σε οικίες και καταστήματα των κατοίκων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου,με τους επικεφαλής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δημάρχους και περιφερειάρχες ,να απευθυνθούν απεγνωσμένη έκκληση για αποσυμφόρηση των περιοχών τους προς την σημερινή όπως και στην προηγούμενη κυβέρνηση και με περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας να αντιμετωπίζουν ήδη σοβαρό πρόβλημα,με δυναμικές αντιδράσεις των κατοίκων του,όπως στα Βρασνά Θεσσαλονίκης την περασμένη Τρίτη που δεν επέτρεψαν την φιλοξενία μεταναστών -προσφύγων σε ξενοδοχεία της περιοχής, που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν ,λόγω της επιβάρυνσης της περιοχής που φιλοξενεί ήδη σε δομές 2000 μετανάστες και πρόσφυγες,όπως δήλωσε ο δήμαρχος Διαμαντής Λιάμας.
Πέρα από τους χειρισμούς στο πρόβλημα αυτό της σημερινής και της προηγούμενης ελληνικής κυβέρνησης ,η ευθύνης της Τουρκίας είναι πολύ μεγάλη αφού όχι μόνο δεν τηρεί την συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση που υπέγραψε η τότε κυβέρνηση της τον Μάρτιο του 2016, με ευθύνη του Ταγίπ Ερντογάν που πρόσφατα σε δηλώσεις του σχολιάζοντας την στάση της Δύσης ιδιαίτερα των ευρωπαϊκών χωρών στο θέμα της προστασίας των Τούρκων έναντι της τουρκικής εισβολής στην Συρία απείλησε τους Ευρωπαίους με ΄΄μέρες που θα σκάνε βόμβες στους δρόμους σας, και θα γίνουν βανδαλισμοί στα καταστήματα σας ”, αφού πέρα από την προώθηση παράνομων μεταναστών και προσφύγων ,με μεγάλο θύμα την Ελλάδα,απειλεί ανοιχτά ολόκληρη την Ευρώπη και με προώθηση τρομοκρατών ,ακραίων ισλαμιστών όπως του ISIS.
Ακόμα περισσότερο πάντως οξύνουν την ένταση ανάμεσα στης δύο χώρες , οι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου το περασμένο Σάββατο για βασανισμούς μεταναστών -προσφύγων ,με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοίδη ,να της χαρακτηρίζει ως ” σκουπίδια ” ,μια Τουρκία που ενώ προωθεί ” καραβιές ” μεταναστών – προσφύγων στα νησιά ιδιαίτερα του Ανατολικού Αιγαίου εξαπολύει παράλληλα συκοφαντικές κατηγορίες εναντίον της χώρας μας, που πέρα από την φιλοξενία που έχουν αναλάβει οι τοπικές αρχές των νησιών ,έχει επωμιστεί με το πρόσθετο βάρος της διάσωσης τους,από της υπηρεσίες του Λιμενικού και των Ενόπλων Δυνάμεων, μαζί με την ευρωπαϊκή υπηρεσία φύλαξης Frontex ,ενώ μια τέτοια υποχρέωση πρωτίστως σύμφωνα με τις συνθήκες που έχει υπογράψει, ανήκει στην γειτονική εξ Ανατολών χώρα.
Με βάση τα παραπάνω και την ιστορική διαδρομή των σχέσεων των δυο χωρών,το ρητορικό ερώτημα που προκύπτει αν Ελλάδα και Τουρκία,θα μπορούσαν να έχουν φιλικές σχέσεις , ιδιαίτερα μετά τις τρέχουσες εξελίξεις των τελευταίων ετών και τελευταίων ημερών,γύρω από το ζήτημα του μεταναστευτικού – προσφυγικού.
Η απάντηση κατά την προσωπική μου άποψη,ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι δύο χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ, είναι πως πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να υπάρξουν φιλικές σχέσεις ανάμεσα στης δύο χώρες και λόγω της ιστορικής διαδρομής,και των γνωστών προκλητικών διεκδικήσεων της Τουρκίας σε Αιγαίο,Θράκη ,όπως και στην Κύπρο,και της ακόμα περισσότερο προκλητική της στάση,στο πολύ σοβαρό ζήτημα του μεταναστευτικού – προσφυγικού,για αυτό η στάση της ελληνικής πλευράς,όχι μόνο της σημερινής κυβέρνησης,αλλά και στο προσεχές μέλλον, θα πρέπει να είναι πέρα από ιδιαίτερη αυστηρή, και καθόλου υποχωρητική.
Αντίθετα η Ελλάδα πρέπει να διεκδικεί και προασπίζεται τα εθνικά της δίκαια έναντι της Τουρκίας, όπως θα πρέπει να κάνει κάθε κράτος που σέβεται το διεθνές δίκαιο,να το καταστήσει σαφές στους διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχει όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ ,ανεξάρτητα από την πολιτική που εφαρμόζουν λόγο συμφερόντων και ισορροπιών οι εντός η εκτός σύμμαχοι μας στην Δύση στης υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες , οι ΗΠΑ, και η Ρωσία,έναντι του εξ Ανατολών γείτονα.
Αυτονόητο ότι αυτή την προφανή στρατηγική πρέπει η σημερινή ελληνική κυβέρνηση της Ν.Δ. να ακολουθήσει και ευχής έργον η πλειοψηφία των σημερινών πολιτικών δυνάμεων που εκπροσωπούνται μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου στο ελληνικό κοινοβούλιο ,απέναντι στην συνεχή προκλητικότητα της Τουρκίας,όχι μόνο στο παρόν ,αλλά και στο μέλλον γιατί σε διαφορετική περίπτωση οι εξελίξεις να μην προδιαγράφονται πολύ πιθανόν ευνοϊκές για την χώρα μας .
Καθένας και ιδιαίτερα οι σημερινοί κυβερνώντες,από το πολιτικό προσωπικό της χώρας,ας αναλάβει της ευθύνες του,στο ζήτημα των σχέσεων με την Τουρκία ,λαμβάνοντας υπόψη την προκλητική στάση του εξ Ανατολών γείτονα και στο πολύ σοβαρό ζήτημα του μεταναστευτικού -προσφυγικού ,προκειμένου για την χώρα αλλά και ευρύτερα στην περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης,να εξασφαλιστεί η ειρηνική και ομαλή συμβίωση.

Αθανάσιος Μανουσάκης