Θρησκευτικό συναίσθημα πολιτεία και κοινωνία – Σκέψεις με αφορμή την εθνική και θρησκευτική εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου

Θρησκευτικό συναίσθημα πολιτεία και κοινωνία – Σκέψεις με αφορμή την εθνική και θρησκευτική εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου

Αυτές τις ημέρες που πλησιάζει η μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ,η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου Παναγίας ,μητέρας του ιδρυτή της χριστιανικής θρησκείας Ιησού Χριστού,που εκφράζει την μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, εδώ και πολλά χρόνια αναβιώνει έντονα και πάλι το θρησκευτικό συναίσθημα πολύ μεγάλου μέρους των Ελλήνων και των Ελληνίδων ,αλλά θα έλεγα ότι αποδεικνύει πόσο αποκομμένοι από την πραγματικότητα αυτή είναι κυρίως εκείνοι που λόγω των ιδεοληψιών τους (μαρξιστικών και δωδεκαθειστικών τους ),βρίσκονται από το αυτό το συναίσθημα ,που θέλουν διαρκώς να αμφισβητούν το θρησκευτικό στοιχείο ως σημαντικό τμήμα της εθνικής μας ταυτότητας .
Μια εορτή με μεγάλη όχι μόνο θρησκευτική και εθνική αξία , λόγω των ιστορικών της συμβολισμών που περιέχονται,με εορτές ομώνυμων εκκλησιών όπως στην Παναγιά της Τήνου, της Πάρου,της Κεφαλλονιάς (όπου υπάρχει η παράδοση με τα ”φιδάκια ” της Παναγίας ),στην Βόρεια Ελλάδα με την Παναγία Σουμελά ,που συνδέεται με της παραδόσεις του Ποντιακού Ελληνισμού,την Παναγιά της Θάσου και οπουδήποτε σε όλη την Ελλάδα , υπάρχουν εκκλησίες με το όνομα της Υπερμάχου Στρατηγού του Γένους,όπως επικράτησε να αναφέρεται στην ιστορική παράδοση του τόπου μας, χάρη στην θεία της βοήθεια, απόκρουσης επιδρομών αλλοφύλων από την περίοδο του Βυζαντίου,αλλά και μετέπειτα τα νεότερα χρόνια , όπου και με τα λαϊκά πανηγύρια οι Έλληνες και οι Ελληνίδες μαζί ,όπου παρευρίσκονται εορτάζουν σύμφωνα με της εθνικές μας παραδόσεις ,τιμώντας παράλληλα την μεγάλη εθνική και θρησκευτική εορτή της Μεγαλόχαρης.
η παράδοση αυτή ,τιμής στο ιερό πρόσωπο της Θεοτόκου Παναγίας μας, από την πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων ,όπου τιμώνται και αναβιώνουν οι ελληνοχριστιανικές μας παραδόσεις,ενισχύει και η θλιβερή ανάμνηση την ημέρα εορτασμού της Μεγαλόχαρης, του τορπιλισμού στην Τήνο , του καταδρομικού του Πολεμικού μας Ναυτικού ” Έλλη ” στης 15 Αυγούστου 1940 ,από το αντίστοιχο Πολεμικό Ναυτικό της γειτονικής Ιταλίας με κυβερνήτη τότε τον Μπενίτο Μουσολίνι, που αποτέλεσε ουσιαστικά το μήνυμα της έναρξης του ελληνοιταλικού πολέμου της 28ης Οκτωβρίου, μια ιστορική επέτειο εθνικής μνήμης όπου εδώ και 79 χρόνια η ελληνική πολιτεία τιμά με την ρίψη στεφάνου από εκπρόσωπο της ( Πρόεδρο της Δημοκρατίας,Πρωθυπουργό ή υπουργό Εθνικής Άμυνας) ,στο λιμάνι του νησιού με συμμετοχή πλήθους πολιτών, τιμά την μνήμη των αδικοχαμένων αξιωματικών και ναυτών του Πολεμικού μας Ναυτικού,αλλά και πολιτών,που έχασαν την ζωή τους,εκείνη την ημέρα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό, και των συμβολισμών της ελληνοχριστιανικής παράδοσης της χώρας μας, που περιέχει η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου ,είναι και οι ύμνοι μεγάλων λογοτεχνών και πεζογράφων,στο όνομα της Παναγίας,που εκφράζουν απόλυτα το θρησκευτικό συναίσθημα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα του αξέχαστου ποιητή μας Κωστή Παλαμά ,στο ποίημα του ” Μυστική Παράκληση ” ,που υμνεί και δοξάζει την Μεγαλόχαρη ,την μορφή της και την καθοριστική παρουσία της ,στην ζωή του ανθρώπου και ιδιαίτερα του Έλληνα και της Ελληνίδας,που αποτυπώνει έντονα το θρησκευτικό αυτό συναίσθημα .
” Πρόστρεξε Μυροφόρα μονάχα Εσένα πίστεψα και λάτρεψα μονάχα Εσένα από τα πρώτινα γλυκοχαράματα κι ως τώρα μες στα αιματοστάλαχτα μιας οργισμένης δύσης ”.
” Δέσποινα στήριξε μ’ Εσύ και μη μ΄ αφήσεις Δέσποινα, βήμα δεν έχω μήτε φτέρωμα, με γονατίζει το στοιχείο της θλίψης .” Υψώσου ποίος μου λέει; δε δύναμαι ,δύνασαι κάτου Εσύ ως εμέ να σκύψεις ”. αναφέρει χαρακτηριστικά το απόσπασμα αυτού του υπέροχου ποιήματος,ύμνος στην Μεγαλόχαρη .
Ένα άλλο χαρακτηριστικό ποίημα,ενός άλλου πολύ σημαντικού Έλληνα πνευματικού ανθρώπου ,με πολύ βαθύ και έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα ,αποτυπώνεται στα έργα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη , μια από της κορυφαίες μορφές της σύγχρονης Νεοελληνικής Λογοτεχνίας,και αναδεικνύει την αδιατάρακτη και σταθερή σχέση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού.
΄΄ Γλυκεία Παρθένε ,αξίωσε με ,Νάρθω και πάλι στο ναό σου ,Στα πλατάνια τα θεόρατα ,όπου φυσά γλυκά η αύρα ,κάτω στο ρέμα ,που η πηγή κελαρύζει και επάνω θρούζει η αύρα μαλακά ”
” Στα νεάμερα τ΄αγαπημένα της δοξασμένης μεταστάσεως σου ,ήθελα να μαι να ψάλλω το ” Πεποικιλμένη ,στο πανηγύρι το σεμνό. Να βλέπω,να θαυμάζω την μορφή σου”. Με ιδιαίτερη αναφορά η Παναγιά γίνεται παράλληλα των κέντρο των νοσταλγικών του αναζητήσεων ,που συμπλέκονται με τον νόστο της αγαπημένης γενέτειρας Σκιάθου,του αείμνηστου Έλληνα πεζογράφου.
Από την άλλη πλευρά όμως, κόντρα σε αυτό το έντονο και λόγων των παραδόσεων,έντονο θρησκευτικό αίσθημα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αναδεικνύονται πράξεις εκπροσωπών της δημόσιας ζωής του τόπου,που μέχρι και της εκλογές της 7ης Ιουλίου κατείχαν και θεσμικά αξιώματα διακυβέρνησης ,όπως η πρόταση τρία χρόνια πριν το 2016 , στο πλαίσιο έναρξης της διαδικασίας της συνταγματικής αναθεώρησης που αναμένεται να ολοκληρωθεί από την παρούσα Βουλή ,από το τότε κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ , του τότε πρωθυπουργού και προέδρου του κόμματος Αλέξη Τσίπρα , όπου προτείνεται η ερμηνεία ως ” ουδετερόθρησκου κράτους” ,της ουδετερότητας ,δηλαδή του κράτους έναντι της Εκκλησίας ,σε αντικατάσταση του άρθρου 3 παραγράφου 1 του Συντάγματος ,που δυστυχώς ψηφίστηκε με οριακή πλειοψηφία 151 εδρών από την προηγούμενη σύνοδο του κοινοβουλίου,τον Μάρτιο του 2019 ( η διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης ,αναμένεται να ολοκληρωθεί τους προσεχείς μήνες ), που έρχεται σε αντίθεση στην μακρόχρονη συνταγματική παράδοση της χώρας,όπου μετά την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821,από τον τουρκικό ζυγό,η ελληνική πολιτεία,στης τρεις εθνοσυνελεύσεις Άστρους,Επιδαύρου και Τροιζήνας ,στο σχετικό άρθρο των συνταγμάτων ,αναφερόταν συμβολικά και ουσιαστικά ,στην ” επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού ” ,μια αναφορά που συνεχίστηκε και στα επόμενα συντάγματα της χώρας,και σφραγίστηκε στην μεταπολίτευση του 1974,με το πρώτο σύνταγμα του 1975 ,χωρίς βεβαίως να αλλάξει και στης τρεις αναθεωρήσεις που ακολούθησαν ( 1986,2001,2008) , και που αποτελεί το άρθρο αυτό,όσο και να το αμφισβητούν κάποιοι, θεμελιώδη και αξιακό κώδικα του νεότερου ελληνικού κράτους.
Συνέχεια αυτών των προκλήσεων ,αποτέλεσε και η πρόσφατη ανάρτηση του βουλευτή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κώστα Ζαχαριάδη,στο προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter, που δεν παρέλειψε να στείλει της ” θερμές ” ευχές του,σε ” όλους τους Μουσουλμάνους ,με ειρήνη,ευημερία και αδερφοσύνη ”,όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην ανάρτηση του,αγνοώντας προφανώς σκόπιμα λόγω και των αριστερών μαρξιστικών ιδεοληψιών του,ότι το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας,του ελληνικού πληθυσμού ,προετοιμάζεται με την νηστεία , και αδημονεί για μια από της μεγαλύτερες εορτές ,του Χριστιανισμού,της ελληνορθόδοξης παράδοσης μας,την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου.
Όλα τα παραπάνω ,όσο και αν προσπαθούν ορισμένοι λόγω των ιδεοληψιών τους, όπως προκλητικά αναφέρθηκε να αγνοήσουν το ισχυρό αυτό θρησκευτικό συναίσθημα της πλειοψηφίας ,αναδεικνύουν και αποτυπώνουν ανάγλυφα ,πόσο ισχυρό και σταθερό ,παραμένει και θα παραμείνει στα βάθη των αιώνων, όσες αμφισβητήσεις και αμφιβολίες να προσπαθούν να βάλουν κάποιοι, και με απαξίωση η πλήρη παραποίηση των ιστορικών γεγονότων.
Καλό λοιπόν ,όχι μόνο αυτές τις ημέρες της έντονης θρησκευτικής κατάνυξης,που σε όλη την Ελλάδα,γιορτάζεται το ” Πάσχα του Καλοκαιριού ”,όπως παραδοσιακά έχει επικρατήσει να αναφέρεται η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, ιδιαίτερα όσοι είναι απέναντι, να το σεβαστούν και να μην προκαλούν ακόμα και αν ακόμα δεν πιστεύουν,με τις διαφορετικές δογματικές ιδεοληψίες τους.
Αυτό γιατί,πέρα από την ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης από την παρούσα Βουλή, πρέπει να μην διαταραχθεί η κοινωνική συνοχή,που τόσο έχει δοκιμαστεί τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και ιδιαίτερα τα τελευταία 4,5 χρόνια που βρίσκονταν στην εξουσία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί σε διαφορετική περίπτωση οι εξελίξεις μπορεί να είναι απρόβλεπτες.
Ας αναλάβουν λοιπόν τις ευθύνες τους,όσοι χειρίζονται τις τύχες του τόπου, με σεβασμό πάντα στην ιστορική θρησκευτική παράδοση της χώρας, γνωρίζοντας ότι τέτοια ζητήματα αν δεν υπάρξουν οι κατάλληλοι χειρισμοί, μπορεί να προκαλέσουν όπως συνέβη και στο παρελθόν ,ένα νέο διχασμό,που ειδικότερα σε αυτές τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα.

Αθανάσιος Μανουσάκης