lenakyropoulos@gmail.com
Καλησπέρα σας. 01:25 π.μ, η ώρα και απόψε ροκάρει καημός και φως…σκοτάδι και ανάσα…Πολλές φορές δε θέλεις να μιλήσεις παρά με σιωπή, γιατί η αξία του παλμού περπατά πιο δυνατά μέσα μας…Σήμερα είναι μία νύχτα που όλα τα συσσωρευμένα σωπαίνω γίνονται αντανακλάσεις. Ας μην πάμε κόντρα στη νύχτα λοιπόν…Απαλά θα ταξιδέψουν βλέμμα και πεφταστεριά στο λακάκι της νύχτας. Πάμε Βασίλη μας! Ένα τραγούδι τόσο αγαπημένο που με γυρνά στα σοκάκια της νιότης και συναντάω το νεαρότερο εαυτό μου να βουτάει στις στιγμές και να ξεζουμίζει ως το μεδούλι τη ζωή … πριν γίνω πολίτης της αβύσσου, όπως τώρα που μουδιασμένη κοιτάζω όλο αυτό που ζούμε και τρομάζω…Κάπου μέσα μου φωνάζω…Έλα τελειώνετε με το αστείο …Ξυπνήστε με!
Εκεί λοιπόν στην εφηβεία…οι άνθρωποι, αλλά και η ζωή ήταν τόσο διαφορετικά με όλο αυτό που ζούμε σήμερα…Τότε δε φοβόμασταν τόσο πολύ. Αν κάποιος γυρνούσε τη φωτογραφική μηχανή με ένα σκουπόξυλο για να βγάλει ”selfie” θα τον περνούσαμε για τον τρελό του χωριού, αλλά σίγουρα θα τον βοηθούσαμε. Όλοι μαζί θα απλώναμε το χέρι μας για τον βγάλουμε από την κινούμμενη άμμο του μυαλού του. Μήπως τελικά, εμείς είμαστε οι θεοπάλαβοι που δε ζούμε τις στιγμές παρά μόνο μέσα από γυάλινες φυλακές; Γυρνάω το άλμπουμ της μνήμης πίσω και χωράω στο τότε που όλοι μαζί συνθέταμε την καλημέρα, αλλά και την καληνύχτα κοιτώντας στα μάτια…δίνοντας το χέρι παντελονάτα!
Οι δικοί μας ήρωες ήταν βγαλμένοι μέσα από τη ζωή. Καθημερινοί άνθρωποι που πάσχιζαν για ένα μεροκάματο αξιοπρέπειας και ίδρωναν το φανελάκι με μόχθο και χαμόγελο. Ο κ. Λάζαρος περιπτεράς το πρωί και μετά να ξεφορτώνει φρούτα στη λαχαναγορά. Πώς να ξεχάσω την κ. Ζωή που υπήρξε και πατέρας και μάνα μαζί. Ο κ. Βασίλης γεννήτορας 6 παιδιών που ακουμπούσε όλο το μισθό του σε τροφή και γράμματα. Τα παιδιά του ήθελε, ονειρευόταν, προσεύχονταν να σπουδάσουν και να γίνουν χρήσιμο έμψυχο κεφάλαιο στην κοινωνία. Όσο για την κ. Μαίρη του, Καπετάνισσα! Τα κεφάλια των ανθρώπων δεν ήταν σκυφτά πάνω από οθόνες, αλλά ατένιζαν ουρανό και ήλιο κατάματα κι ας δάκριζαν κάποιες φορές από το απέναντι φωτεινό μπαλκόνι του θεού.
Είναι από αυτές τις νύχτες που θέλεις παρέα σου μόνο τη θάλασσα και το φλοίσβο της αναπνοής σου…Ακόμη και η μοναξιά σε παρατάει τέτοιες στιγμές. Δε τη γουστάρεις για συντροφιά. Δε θέλεις να εξηγήσεις τίποτα…Απλώς να κοιτάξεις απέναντι και να πάρεις μία βαθιά αγκαλιά τον εαυτό σου και να τον κρατήσεις σφικτά, απαλά, τρυφερά, με σιγουριά με κανάκεμα, αλλά και με αληθινή ατόφια αγάπη!
Και θέλεις να κλάψεις…να κλάψεις σα τσουνάμι για όλο αυτό που καλείται ζωή. Για όλες αυτές τις ψυχές που ξερίζωσε ο Covid-19, για την Ελένη της Ρόδου που άφησε τα όνειρα της ζωής ορφανά, για το Γιακουμάκη της Κρήτης και για τον Ζακ της πρωτεύουσας που κάποιοι “Ανθρωποι” τσαλαπάτησαν διαφορετικά και για το φίλο μου τον Αλέξη που ακόμη και σήμερα ακούμε τους χτύπους της καρδιάς τους…πόσο βασανίστηκαν… Σήμερα άκουσα και για τους θύτες της Ελένης. Ένας εκ των δύο ξυλοκοπήθηκε και βιάστηκε στις φυλακές παρουσία 7 συγκρατούμενων του…και μουδιάζει το μυαλό μου, νιώθω την ψυχή μου ανάμεσα στα δόντια δύο λύκων που ό ένας τραβάει με όλη του τη δύναμη προς τα αριστερά και ο άλλος προς τα δεξιά…Έχουν εκτροχιαστεί όλα. Ανάμικτα συναισθήματα κατακλίζουν την ψυχή μου και ο Ποπολάρος της ηθικής και των αξιών που μεγάλωσα επαναστατεί. “Κάνε το σωστό”. Αεί πνίξου κι εσύ βρε Ποπολάρε. Πώς μπορείς να κάνεις το σωστό, να δείξεις ανθρωπιά και συμπόνια όταν σε ξεριζώνουν, όχι όταν είσαι μίσχος, αλλά δέντρο; Τι να πεις σε αυτή τη μάνα της κάθε Ελένης, του κάθε Βαγγέλη, του κάθε Ζακ; Καμία τιμωρία δεν είναι ικανή να γυρίσει πίσω την Ελένη της, το Βαγγέλη της, το Ζακ της. Και εκεί που ηρεμείς και λες ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τις ψυχούλες, ακούς για τον παππού που ασέλγησε στα εγγονάκια του και περνάς νέο ψυχικό ηλεκτροσόκ. Θεέ μου…που ζούμε; Σε τι ζούγκλα; Τώρα αν η μητέρα αυτών των κοριτσιών σαν αγρίμι τριγυρνά μέσα στους δρόμους, γιατί δεν κατάλαβε την κόλαση που περνούσαν τα μωρά της, τα σπλάχνα της, ποιος θα την καταλάβει; Καταλύεται η λογική και χορεύει ξέφρενα κάθετι παράλογο.
και σπάει η νύχτα της ψυχής σου σε δύο κομμάτια! Έχουν τοποθετήσει νέα ψυχοκοινωνικά πλαίσια στα δεδομένα μας και όλα φαντάζουν” ιδιαίτερα ζωής” από την αρχή. Αναθεώρησα τόσα πολλά αυτό το διάστημα…Ο Παράδεισος έχει ακόμα κλειστά…Από τις 25 Μάη και μετά τα εγκαίνια της κοινωνικής μας φυγής. Όλοι θα δραπετεύσουμε γλυκά στους γνώριμους σκοπούς της φυλής μας. Λίγο κρασί, το αμόρε μας αγκαλιά και με το τραγούδι των ματιών στη διαπασών. Πάμε μουσική…Όλα τα σωπαίνω κάνουν πάρτυ απόψε. Τολμήστε! Δεύτερη ζωή δεν έχει, όλα είναι τώρα!
Μελαγχόλησες…από τον αξέχαστο Σάκη Μπουλά! Εκθρονισμένος βασιλιάς ή ηττημένος στρατιώτης; Εσύ επιλέγεις το τίτλο του παραμυθιού που λέγεται ζωή. Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι. Άρα, παίξε το ρόλο της ζωής σου σωστά και σίγουρα κάπου καλά θα καταλήξεις λέει ο ποιητής…
Και πάμε να πάρουμε τη ρεβάνς! Να είναι μία εβδομάδα πιο εύκολη και να φέρει φως στις ψυχές μας να κάνουμε το σωστό! Καλό ξημέρωμα σε όλους μας!
Την αλήθεια μας,
Lena Kyropoulos And Personalities Team
