Mary’s Notes – Τα παιδικά μας καλοκαίρια…

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Αν πριν από δεκαπέντε χρόνια κάποιος μου έλεγε ότι Θα αναπολούσα παιδικά καλοκαίρια και θα αφιέρωνα ένα ολόκληρο άρθρο για αυτά…θα του απαντούσα αρνητικά με δύο λέξεις και ύφος (όπως αντιδρά ο γιος μου σε παρόμοιες καταστάσεις)<ούτε καν!!>
Το μεγαλώνω και τρομάζω δεν ισχύει στην περίπτωση μου.Αισθάνομαι ευλογημένη που μπορώ και μεγαλώνω.Αν και δεν μου αρέσει να σκέφτομαι το παρελθόν. Να ανατρέχω σε φωτογραφίες η συμβάντα.Κάθε καλοκαίρι όμως,μέσα από καθημερινές η και πιο συγκεκριμένες καταστάσεις ανατρέχω στα παιδικά μου καλοκαίρια.Και δεν θα στο κρύψω. Κάποιες φορές νιώθω και μια μελαγχολία. Άλλοτε γλυκιά σαν τις καλοκαιρινές αναμνήσεις και άλλοτε βαριά και σκοτεινή σαν τον χρόνο που νιώθω ότι ξαφνικά έχει όρια.Θυμάμαι τα παιδικά μου καλοκαίρια κάθε φορά που θα πάω στη παιδική χαρά με τον γιο μου. Κάθε φορά που θα βρεθώ στη παραλία και θα τον χαζεύω να κάνει βουτιές η να παίζει με την άμμο. Κάθε φορά που με τόση χαρά θα λαχταράει ένα λουκουμά από κάποιο πλανόδιο πωλητή ή μια γρανίτα με γεύση φράουλα. Δεν ξέρω για σένα,αλλά τα δικά μου παιδικά καλοκαίρια έχουν χρώμα,άρωμα και γεύση.!Είναι κίτρινα σαν τα μπικίνι που πάντα διάλεγα στα 8 μου. Έχουν γεύση φιστίκι και φράουλα όπως το αγαπημένο μου παγωτό. Έχουν άρωμα αλμύρας από θάλασσα. Θυμάμαι στα 5 μου καλοκαίρια στην Ρόδο και στη Σύμη,λόγω καταγωγής του μπαμπά.Αλλά ακόμη πιο έντονα και ανεξίτηλα στη μνήμη είναι τα καλοκαίρια μου στην Αλιστράτη Σερρών,(λόγω καταγωγής μαμάς). Αχ! Καλοκαίρια που τα περίμενα όλη τη χρονιά. Ένα χωριό που ασφυκτικά υποδεχόταν τους καλοκαιρινούς μήνες ,στα ανέμελα 80s ,γιαγιάδες, γονείς φοιτητές και παιδιά.
Χωρίς φόβους και ανησυχίες από γονείς.
Έλειπες όλη την ημέρα και καμία μάνα δεν σε έψαχνε. Και που να σε βρει?κινητά δεν υπήρχαν!Όταν πεινούσες πήγαινες σπίτι,έτρωγες (αθάνατα γεμιστά) και ξανά έφευγες. Φίλες της ηλικίας μου δεν είχα ,σε αντίθεση με την αδελφή μου. Είχα όμως τη Σοφία ( ένα γλυκό κορίτσι) και ένα ξάδελφο ,τον Παναγιώτη ,λίγο μεγαλύτερο, που μαζί του έφτιαχνα τόξα ,έπαιζα κάρτες με αυτοκίνητα και διάβαζα Μπλεκ. Και στο δικό του το ποδήλατο,(κληρονομιά από τον παππού του Χάρη ) έμαθα με αρκετές γρατσουνιές να κάνω ποδήλατο. Παιδικά καλοκαίρια που μετρούσαν σε αριθμό παγωτών και στο <πόσα μπάνια έκανες ;> Ούτε ipad ,ούτε παιχνίδια στο κινητό για να μην ασχολούνται μαζί μας οι γονείς,ούτε internet ! Στην εφηβεία όταν παρακαλούσα να έχω ένα μεγαλύτερο αδελφό για να βγαίνω τα βράδια είχα τον ξάδελφο .Για να με προσέχει. Και με πρόσεχε. Κάποιες φορές βέβαια πάνω από το κανονικό. Ραντεβού δεν έδινες τότε. Τα αθώα κατά τα άλλα φλερτ ήταν ρεαλιστικά και όχι μέσω messenger ή direct στο Instagram. Ατέλειωτες βόλτες πάνω κάτω , στον κεντρικό δρόμο του χωριού,με τα ρούχα που σου πήρε ώρες για να αποφασίσεις (το στο καλό να φορέσεις;) , μέχρι που μια μάτια σου να συναντήσει το αντικείμενο του φλερτ σου ,εκεί πάνω στη βόλτα….
Και μετά….ραντεβού σε μια ξεχασμένη disco που άνθιζε όμως στα 80ς! Και εγώ.; Εγώ…Να παρακαλάω για μια ώρα παραπάνω! Γιατί ήμουν μικρή και δεν με άφηναν . <στημια βρε μαμά!Θα είμαι με τον Παναγιώτη >Αυτό πάντα έπιανε.
Τα σπίτια δίπλα-δίπλα.Να γυρνάς στις 3.00 και να κουβεντιάζεις μέχρι να ξημερώσει με τον ξάδελφο -κολλητό. Και οι γονείς να αναρωτιούνται…..<καλέ; Τι λένε τόση ώρα; >Τότε δεν το καταλάβαινα….αλλά τώρα αντιλαμβάνομαι ότι το κάθε λεπτό από τότε αποδεικνύεται πολύτιμο και ακλόνητο στο πέρασμα του χρόνου.. Χωρίς διάβασμα. Χωρίς σέλφι! χωρίς fb! χωρίς Instagram .Με πολύ παιχνίδι.Με φίλους. με ατελείωτες συζητήσεις και αθώα κουτσομπολιά
Eχουν αλλάξει οι εποχές. πολύ.Αλλά μερικά παραμένουν τα ίδια!Εξακολουθώ να μετράω παγωτά !(λόγω δίαιτας που βρίσκομαι μόνιμα ) και λατρεύω τη γεύση φράουλα με φιστίκι .
Πριν από δύο χρόνια ξαναπήγα στην Αλιστράτη. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο. χμμμμ…Περίπου…..Ο ξάδελφος Παναγιώτης ήταν εκεί .
Εκεί ήταν και τα πιο όμορφα παιδικά μου καλοκαίρια.