Συνειδητότητα – Άρθρο της Άννας Ζανιδάκη

Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Άνθρωποι κι ανθρωπάκια δέχονται και υποδέχονται καταστάσεις και συνθήκες ζωής , ύπαρξης.
Μα το κυριότερο και το πιο σημαντικότερο γι αυτά τα καλωσορίσματα, τι άλλο πιο απλό και πιο κατανοητό, παρά η συνειδητότητα και η πλήρης θέλησή μας.

Το να θέλω να δω , να καταλάβω και να ενστερνιστώ τα θέλω του άλλου , τις ανάγκες του , μα κυρίως να δω την ψυχούλα του , που πάντα διδάσκεται και μαθαίνει, απ τα ζόρια και τα όσα προβλήματα της ζωής της.

Συνειδητότητα απέναντι σε όλους και σε όλα .

Η ζωή είναι τόσο μικρή και ποτέ απόλυτα προσαρμοσμένη και τακτοποιημένη, απέναντι στα δικά μας όνειρα και διεκδικήσεις , που είτε το θέλουμε είτε όχι, πρέπει να σκεφτούμε και να δράσουμε πάντα υπεύθυνα και απόλυτα ανεκτά και αποδεκτά , σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά.

Στάσεις ζωής και ποτέ υπερβολής,παρά ήρεμης και διαχειρίσιμης συμπεριφοράς και τρόπου διεκπεραίωσης ,ευθυνών,αναγκών ,μα κυρίως συνειδητών και αποτελεσματικών μέτρων , δικών μας , επιβολής και ιδιαίτερης σύστησης και εφαρμογής.

Συμπεράσματα που στο πέρασμα της ζωής μας, ίσως και να μας κατευθύνουν με ορθό τρόπο, ίσως και να μας αποδείξουν, πως αν βάζουμε λάθος προτεραιότητες , οι κύριες σημαντικές και πάντα πρωτεύουσες, να ρθουν αντιμέτωποι με μας τους ίδιους.

Ευθύνες και αποτροπές,προτροπές και ανακατευθύνσεις , που δε θα θελήσουν να δείξουν σε μας τους ίδιους, τις ίδιες , την απαραίτητη συγκαταβατικότητα και ανεκτικότητα , εκ μέρους της δικής μας ίσως και μεταμέλειας, αλλά εκείνα μόνο ξέρουν.

Γνωρίζουν και θα πράξουν τα απαραίτητα, μα τότε ίσως να ταρακουνηθούν και κάποιων ατόμων οι ψυχές τους, μα να ξέρετε ίσως και να ναι τότε, πολύ αργά και ανώφελα.

Τα παιδιά μας θα είναι κοντά μας, όταν και μόνο εμείς οι ίδιοι , σταθούμε,σταθήκαμε δίπλα τους, όταν εκείνα χρειαζόταν τις δικές μας συστάσεις και επιδείξεις, θάρρους, δύναμης, μα κυρίως αληθινής στήριξης και υποστήριξής μας.

Αν δεν είμαστε εξ αρχής , συνειδητοποιημένοι , ίσως και δύσκολο για κάποιους , κάποιες από μας, δε θα τα καταφέρουμε και μέχρι το τέλος , μιας σχέσης, ενός έγγαμου βίου , μιας συμβιώσεως

Γι αυτό απαιτείται και αναζητείται εκείνη η θέληση και εκείνη η ζήτηση , μέσα μας, η ανασκαφή και η αναμόχλευση των δικών μας ιδανικών και αξιών, ούτως ώστε να δούμε και να απολαύσουμε τους κόπους και τις δράσεις του νου και της σκέψης μας.

Εμείς οι μεγαλύτεροι, οι άνθρωποι ηλικίας, ωριμότητας , λέμε τώρα , να δείξουμε και να αποδείξουμε σε μας και στους άλλους, πως πρέπει όχι μόνο να φανούμε αντάξιοι των βλέψεών μας, αλλά και να είμαστε επάξιοι συνεχιστές του είναι μας και όχι του θεαθήναι μας!