maryleria@gmail.com
Με αφορμή τη γιορτή του πατέρα αυτή τη Κυριακή σκέφτηκα τον δικό μου μπαμπά. Σου είχα μιλήσει για αυτόν σε ένα προηγούμενο βιωματικό μου άρθρο ξεδιπλώνοντας σκέψεις , αναμνήσεις και συνοψίζοντας σε όλα αυτά που έχω βιώσει στα 18 χρόνια που δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή και στην ζωή μου. Σκέφτηκα λοιπόν πόσο ουσιαστική και ξεχωριστή αποδεικνύεται η διαφορά ανάμεσα σε δυο λέξεις, έννοιες, καταστάσεις.
Πατέρας και μπαμπάς. Όχι δεν είναι το ίδιο για να απαντήσω σε τυχόν ερώτηση σου. Δεν μεταφράζονται το ίδιο στο λεξικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Εκτιμώ ότι η διαφορά που υπάρχει είναι ανάλογη της διαφοράς που έχουν οι έννοιες / λέξεις: Αρσενικό/άντρας. Άνδρας γεννιέσαι , αρσενικό γίνεσαι. Ε! Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το πατέρας/μπαμπάς. Πατέρας γίνεσαι από τη στιγμή που ένα παιδί γεννιέται. Θέλεις δεν θέλεις. Ακόμη και αν δεν το έχεις επιλέξει. Μπορεί να έτυχε. Κατά λάθος. Δεν ήταν επιλογή σου ή επιθυμία σου. Οκ. Μπορεί και να το ήθελες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είσαι διαθετημένος να αποχωριστείς συνήθειες και τρόπο ζωής επειδή τεκνοποίησες. Όχι βέβαια….
Και τους φίλους σου θα βλέπεις και τα ταξιδάκια σου θα πηγαίνεις και η καριέρα καριέρα. Αυτή η κατηγορία πατέρα, (ναι! Περί κατηγορίας πρόκειται) αρχικά ενθουσιάζεται με την όλη ιδέα. Πως να σου το εξηγήσω ; Καμαρώνει. Αυτό δεν το λες και κακό. Κάτι το οποίο συνεχίζει και υφίσταται ως συναίσθημα και ενώ το παιδί μεγαλώνει! Είναι ένα είδος σχέσης που θα μπορούσε να φέρει και τον τίτλο <παιδί τρόπαιο σε μια ακραία εκδοχή της.
Το διαφημίζεις το παιδί σου. Η βασική διαφορά ανάμεσα σε πατέρα και μπαμπά είναι το πως αντιλαμβάνονταν και διαχειρίζονται το αίσθημα του εγωισμού. Ο πατέρας είναι αυτός που πάνω από όλα και πριν από όλα βάζει τον εαυτό του . Τους φίλους του. Το να περνάει καλά. Συνήθως ο πατέρας εφαρμόζει το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς και ως σύζυγος. Βασικά δεν είναι καλός σύζυγος. Αντιθέτως ο μπαμπάς έχει ως βασική προτεραιότητα την οικογένειά του . Τα παιδιά και τη σύζυγο. Ακολουθούν οι φίλοι, οι προσωπικές ασχολίες, τα χόμπυ και όλα τ υπόλοιπα. Όχι ….Δεν σου το λέω με επικριτική διάθεση. Δεν σημαίνει ότι δεν ασχολείται ή ότι είναι απών. Παρών είναι ! Απλά συμμετέχει. Με τον δικό του τρόπο. Ίσως και να μην ευθύνεται ο ίδιος αλλά να είναι θέμα DNA ή προσωπικών βιωμάτων. Μπορεί έτσι να έμαθε από την δική του σχέση με τον πατέρα του.
Μπαμπάς είναι αυτός που θα μοιραστεί. Θα μοιραστεί συναισθήματα και πράξεις. Θα τσαλακωθεί. Θα συμπορευτεί. Μπαμπάς είναι αυτός που θα ζητήσει συγνώμη από το παιδί του γιατί αντιλαμβάνεται ότι μόνο έτσι θα διδάξει σε αυτό την έννοια της συγνώμης. Θα χαρεί και θα λυπηθεί μαζί του και θα το μοιραστεί σε σκέψεις και αναμνήσεις . Ο μπαμπάς θα σε αγκαλιάσει μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά . Θα αγκαλιάσει ανασφάλειες και <δεν μπορώ>. Θα αγκαλιάσει σφιχτά μέχρι να συντονιστούν οι χτύποι της καρδιάς του με αυτούς της δικής σου καρδιάς. Θα καμαρώσει και Θα απογοητευτεί. Και ναι ! Κάποιες φορές θα σου το δείξει. Δεν θα σου κρυφτεί.
Θα παραμερίσει εγωισμούς και κοινωνικά πρότυπα για να αντεπεξέλθει στον ρόλο του.
Και ακόμη και τότε θα αναρωτιέται αν κάνει κάτι λάθος….
Ίσως και να σε ρωτήσει …<είμαι καλός μπαμπάς;>
Ο μπαμπάς σου θα σε υπερασπιστεί και κυρίως θα σε προστατεύσει ως μια ανιδιοτελή ανθρώπινη ασπίδα απέναντι σε ότι σου προκαλεί σωματικό ή συναισθηματικό πόνο. Χωρίς εσύ να το το ζητήσεις. Θα το αισθανθεί. Θα το καταλάβει κοιτώντας σε στα μάτια.
Αν με ρωτήσεις ποιο είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό και μου λείπει από τον δικό μου μπαμπά, θα σου απαντήσω με μια ερώτηση.
<όλα καλά; Σε πείραξε κανείς; > Αυτό το <σε πείραξε κανείς; > Αυτό μου λείπει….
Γιατί μπαμπάς είναι μια λέξη. Ασφάλεια.
Η ασφάλεια που σου δίνει ότι όχι! κανείς δεν μπορεί να σε πειράξει….Κανείς.
Χρόνια πολλά μπαμπά μου.!
