Νόμος περί ευθύνης υπουργών και ηθική πολιτική ευθύνη – Σκέψεις με αφορμή την άρση ασυλίας του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη.

x-default

Νόμος περί ευθύνης υπουργών και ηθική πολιτική ευθύνη – Σκέψεις με αφορμή την άρση ασυλίας του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη.

x-default

Πολύ συζήτηση έγινε αυτές τις ημέρες για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών με αφορμή την άρση ασυλίας του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ Παύλου Πολάκη, σχετικά με την παράνομη ηχογράφηση τηλεφωνικής του συνομιλίας με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, που αφορά την χορήγηση καταναλωτικού δανείου 100.000 ευρώ από την τράπεζα Attika Bank και το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης , μετά την μήνυση του πρώην προέδρου των εργαζομένων του ΚΕΕΛΠΝΟ Σταμάτη Πουλή.
Ο κ. Πολάκης του οποίου τελικά ήρθη η ασυλία από την πλειοψηφία της Βουλής, με την απουσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την αίθουσα της ολομέλειας του κοινοβουλίου παραπέμπεται να δικαστεί στην τακτική δικαιοσύνη. Συνολικά ψήφισαν 176 βουλευτές για την πρώτη υπόθεση ψηφίσαν υπέρ 163 και 13 κατά, ενώ για την δεύτερη υπόθεση 162 υπέρ, 13 κατά και 1 βουλευτής παρών.
Το αξιοπερίεργο όμως και αντιφατικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας ζήτησε να δικαστεί όχι με άρση της βουλευτικής του ασυλίας,αλλά με βάση τον νόμο περί ευθύνης υπουργών ( Νόμος 3126/2003 ψηφίστηκε με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη και υπουργό Δικαιοσύνης Φίλιππα Πετσάλνικο), τον οποίο ο ίδιος προσωπικά και το κόμμα του κατήγγειλαν πριν ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλθει στην εξουσία στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ότι είναι ένας ” τρισάθλιος νόμος που καλύπτει παράνομες πράξεις υπουργών και κουκουλώνει σκάνδαλα που διέπραξαν υπουργοί κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ” ζητώντας ως αντιπολίτευση την κατάργηση του, ενώ αντίθετα ως κυβέρνηση τον εφάρμοσε και μάλιστα στα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε την χώρα ( Ιανουάριος 2015- Ιούλιος 2019) κίνησε για το σκάνδαλο της ιατρικής πολυεθνικής εταιρείας Novartis και την διαδικασία παραπομπής των πρώην πρωθυπουργών Αντώνη Σαμαρά και Παναγιώτη Πικραμένου και πρώην υπουργών Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη, Άνδρεα Λοβέρδου και Μάριου Σαλμά και του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου ,τον οποίο προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατηγορήσει ως εμπνευστή του σημερινού νόμου ευθύνης περί ποινικής ευθύνης μελών της κυβέρνησης ,σύμφωνα και με το άρθρο 86 του Συντάγματος περί ευθύνης υπουργών.
Ο ισχύων νόμος να σημειωθεί ότι τροποποιήθηκε, το 2011 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ , πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου και υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη και η διαδικασία αντικατάστασης του ουσιαστικά είχε αρχίσει μετά την συνταγματική αναθεώρηση του 2001 , οδηγώντας στην ψήφιση νέου νόμου περί ευθύνης υπουργών το 2003 ( είχε ψηφιστεί από όλες τις πτέρυγες της τότε Βουλής ),ενώ λίγα χρόνια πριν είχε ψηφιστεί ο νόμος 2509/1997, αντικαθιστώντας το Νομοθετικό διάταγμα 802/1971 της δικτατορίας ,του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 ,με το οποίο διάταγμα παραπέμφθηκαν από την πλειοψηφία της Βουλής τον Σεπτέμβριο του 1989, και δικάστηκαν ο πρώην πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου ,ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας ( μέχρι και τον θάνατο του στης 18 Απριλίου 1991) και οι πρώην υπουργοί Δημήτρης Τσοβόλας και Γιώργος Πέτσος για την υπόθεση του σκανδάλου της Τράπεζας Κρήτης ,η αλλιώς ως σκανδάλου Κοσκωτά,από την εμπλοκή του πρώην ιδιοκτήτη Τράπεζας στην όλη υπόθεση.
Επιδίωξη του συγκεκριμένου άρθρου, δεν είναι να αναλύσει νομικά το θέμα του νόμου περί ευθύνης υπουργών ,αυτό είναι ευθύνη όσων κατέχουν και ασκούν την νομική επιστήμη και έχουν γενικότερη εμπειρία από τον χώρο της Δικαιοσύνης, αλλά να αναδείξει την θεσμική διάσταση του ζητήματος, που στο πρόσφατο παρελθόν έγινε αντικείμενο έντονης πολιτικής διαμάχης και να αναδείξει την ευθύνη του πολιτικού κόσμου για άμεση αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου σχετικά με την νομοθετική ευθύνη των υπουργών,με την διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης να βρίσκεται σε εκκρεμότητα,όπως ξεκίνησε από την προηγούμενη Βουλή.
Πολύ περισσότερο υπάρχει αυτή η ανάγκη, όταν προκύπτει η ηθική πολιτική ευθύνη , πέρα από τις καταγγελίες για σκάνδαλα υπουργών κυβερνήσεων για τιμωρία εφόσον αποδεχθεί ότι ενεπλάκησαν σε υποθέσεις κατάχρησης του δημοσίου χρήματος και της αξιοποίησης σε προσωπικό ιδιοτελές όφελος υπουργικών θέσεων από πολιτικά πρόσωπα, ενδεχομένως και με άμεση παραπομπή αυτών των προσώπων στην τακτική Δικαιοσύνη, όπως συμβαίνει σε αδικήματα ποινικώς κολάσιμα απλών πολιτών.
Για αυτό ειδικά από την πλευρά του σημερινού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην κυβερνώντος κόμματος ,του ΣΥΡΙΖΑ, θα έλεγα ότι θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική σεμνότητα και υπευθυνότητα , την ίδια ώρα που και λόγω των πρακτικών με αήθης επιθέσεις σε κάθε διαφωνούντα, ο Παύλος Πολάκης ως υπουργός έχει προκαλέσει επανειλημμένα τον δημόσιο βίο της χώρας και ιδιαίτερα την πολιτική αισθητική.
‘Έτσι με βάση και τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις των ημερών, νομίζω ότι ήρθε η ώρα για ειλικρινείς και αξιόπιστες αλλαγές στον νόμο περί ευθύνης υπουργών , που θα μπορέσουν να αλλάξουν έστω ως ένα βαθμό την εικόνα του ήδη αναξιόπιστου πολιτικού συστήματος στα μάτια της κοινής γνώμης και με την συνταγματική αναθεώρηση , όπως προαναφέρθηκε από την προηγούμενη Βουλή να βρίσκεται σε εκκρεμότητα.
Κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα τέσσερα κόμματα που αποτελούν την σημερινή σύνθεση του κοινοβουλίου, όπως προήλθε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου ας αναλάβουν τις ευθύνες τους για μια πιο αξιόπιστη εικόνα του πολιτικού συστήματος ,διαφορετικά η αμφισβήτηση της αξιοπιστίας και της αυτονόητης ομαλής πορείας του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος θα είναι ακόμα πιο έντονη από την κοινωνία και ουσιαστικά τίποτα δεν θα έχει αλλάξει θεσμικά προς το καλύτερο για την Ελλάδα , αντίθετα η εικόνα απαξίωσης των θεσμών θα εντείνεται και θα επεκτείνεται ακόμα περισσότερο .

Αθανάσιος Μανουσάκης