info@politispress.gr
Πολλές φορές , σκέφτομαι, αναπολώ, αναζητώ, αναμοχλεύω, μα πάντα καταλήγω στο ίδιο και στο ίδιο συμπέρασμα.
Αποτέλεσμα στάσης, απόφασης, θέσης, ακόμα και προκλητικής επιδεικτικής θα λεγα διάθεσης ατόμου, τώρα πια ξένου προς εμένα.
Δεν είναι το γαμώτο, το έρμο εκείνο το γιατί, να προκαλεί, γιατί να μη θέλει να καταλάβει, μα με απασχολεί περισσότερο, το ότι δε βλέπει, μπορεί να ισχυριστεί εκείνος , μα εγώ ξέρω, πως το κάνει, γιατί απλά το επιλέγει.
Με προβληματίζει η στάση του , καθώς και άλλες στάσεις γονιών, είτε μητέρων είτε πατεράδων, που ενώ αποσχίστηκαν , απ τα δεσμά του γάμου, αδιαφορούν εν μέρει ή και ολικά, για το τι μέλλει γενέσθαι των παιδιών τους.
Περιπτώσεις δύσκολες στα μονοπάτια εκείνα που έχουν κληθεί να τα περπατήσουν, οι εναπομείναντες στη νέα πια οικογένεια, μα αποφασισμένοι , να δράσουν τα πάντα, θετικά και προς ευεργεσία των ζητημάτων που ανακύπτουν.
Πάμπολλες εκείνες οι καταστάσεις που θα επικαλεστεί, απραγία, μη θέληση , αδυναμία πραγματοποίησης, μα το κυριότερο είναι , πως δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω.
Κι εκείνα τα αθώα παιδιά , θύματα πολέμων εμφυλίων , σπαραχτικών ενδοοικογενειακών καυγάδων, αμέτρητων και διεκδικήσεων.
Τώρα θα μου πείτε τι να διεκδικήσεις, όταν βλέπεις , σταθερή , μόνιμη, αμετακίνητη στάση και επίδειξη ισχύος και δύναμης, μέσω χρηματικών ή ραπισμάτων λεκτικών , ασυννενοησίας και σύγχυσης, νου και καρδιάς!
Μου είπαν, μη γράφεις, πάρτο απόφαση, αυτή είναι η κατάσταση, δέξου την απλά, προχώρησε, δεν έχει να σου δώσει, γιατί απλά δε θέλει,,, είπαν , είπαν,…ένα σωρό, διαφορετικά και από άλλες οπτικές γωνίες, αγγιγμένα και αναφερόμενα.
Μα το παράπονο παραμένει, ισχύει και θα ισχύει χρόνια, γιατί απλά , όταν η ψυχή, σφαδάζει , από πόνο, έλλειψης και συμπαράστασης χρόνων, δεν μπορεί ένα χαρτί, δυο υπογραφές, να σου συστήσουν, τη μη διεκδίκησή σου , τη μη θέλησή σου , να δεις να αντικρίσεις το καλύτερο μέλλον για το παιδί σου , για τα παιδιά σου .
Ίσως και να είναι εγωιστικό, μα το σπαραξικάρδιο είναι , να βλέπεις και να αφουγκράζεσαι το βουβό εκείνο πόνο, που δε θέλει να στο πει , μα τα μάτια , το κορμί , εκφράζεται και φλυαρεί, χειρότερα από μια επιβολή ποινής, βουβαμάρας , ακόμα και των συναισθημάτων μας.
Μου παν,παράτα τα , μην ασχολείσαι, εγώ στη θέση σου , θα έκανα το ένα , το άλλο.
Μα πολύ σωστά το είπαν, στη θέση σου, μα δεν είναι , δεν μπήκαν στα δικά μου παπούτσια να περπατήσουν τη ζωή μου , να ανέβουν το Γολγοθά μου , να αντικρίσουν αυτό που τώρα πια ζω και αναζωογονούμαι , μέρα με τη μέρα,λεπτό με το λεπτό.
Δεν είναι στη δική μου θέση , να καταλάβουν, να αποφασίσουν , ακόμα και να διαγράψουν, άτομα , καταστάσεις γεγονότα, που κάποτε φάνταζαν στο μυαλό και στην ψυχή μου, σαν τα ωραιότερα δώρα , που θα μου έδινε κάποιος.
Μιλούν συνέχεια, επιδεικνύουν τις δικές τους απόψεις και καλά κάνουν, εκφέροντας την ελεύθερή τους βούληση , μα δεν είναι, εγώ , δεν πέρασαν τα όσα πέρασα εγώ , οπότε…
Δέχομαι, αποδέχομαι, συμβουλεύομαι, αφήνω να με κρίνουν και να με κατακρίνουν , ίσως,μα ένα δεν ξέρουν, πόσο δυνατοί γινόμαστε , μέσα απ την άδικη και άτυχη συμβάντων καμιά φορά , σειρά γεγονότων , που εκθειάζουν δίπλα μας.
Το τι έχουμε κάνει και το τι όχι , το χουμε αντιληφθεί και δεν περιμένουμε από κανένα να μας το επιστήσει και να μας συμβουλεύσει.
Άλλωστε είμαστε νοήμονα άτομα και έχουμε γνώση και επίγνωση καταστάσεων , θέσεων , αντιλήψεών μας και φυσικά , των σοβαροτέρων,αποφάσεων που θα λάβουμε .
Αποφάσεις που θα αφορούν τη ζωή μας, τη συνέχισή της , μα κυρίως τρόποι σκέψης και αντίληψης, για να δουν, πως εκείνο το παιχνιδάκι τους, έσπασε και θελημένα εμείς, δε θα αφήσουμε πια να το ξανακολλήσουν.
Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΗ ΚΑΙ ΛΗΓΕΙ …ΑΠΛΑ !!!
Διαβάστε επίσης :
Άδειος ο ναός , μα γεμάτος ο νους, η ψυχή και η καρδιά μας! – Άρθρο της Άννας Ζανιδάκη
