Μία ραδιοφωνική εκπομπή….γραπτώς

Καλημέρα σας! Σε λίγο ξημερώνει. Αποψινός καλεσμένος του Personalities… εσείς! Ζούμε  μία  τόσο παράξενη συγκυρία που αν μη τι άλλο, είναι η στιγμή που όλοι μας, έχουμε την ανάγκη να ανταλλάξουμε σιωπές τρυφερά,απαλά . Τελικά , μόλις 1.5 μηνάκι πίσω, είχε τόσο θόρυβο η ζωή μας, που δεν προλαβαίναμε να αφουγκραστούμε τίποτα…Σήμερα λοιπόν, θ’ ανέβουμε μαζί τα σκαλοπάτια της νύχτας με παρέα αυτό το ροζ φεγγάρι που σαν δελφίνι χορεύει στα κύματα της μελωδίας. Πάμε να μπούμε σε στιγμές αγαπημένες και να αγκαλιαστούμε αθόρυβα. Κάποτε είχα διαβάσει ,ότι όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πεθάνουν ο ένας για τον άλλον, νιώθουν σύγκορμοι το ένθεο άγγιγμα . Με όλα τα παράλογα που βιώνουμε- δεν είναι σαν να παίζουμε σε ταινία επιστημονικής πραγματικότας ,αλλά ίσως να μη μας το λένε για να είμαστε πιο φυσικοί;Με όλα λοιπόν τα παράλογα που ζούμε ας είμαστε ψύχραιμοι . Μπόρα είναι και θα περάσει.Εύχομαι να βρεθούμε κάπου ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως λοιπόν!Τι έλεγα; Α, ναι! Διάβασα αυτό που σας είπα και μπήκα στον πειρασμό του λεκτικού συναισθηματισμού. Σκεφτείτε το αλλιώς.Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να ζήσουν ο ένας για τον άλλον, ίσως να επιστρέφουν στην πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού τους…στο παιδικό τους δωμάτιο…Aγκαλιάζοντας για κουκλάκι αθωότητα κι ανάσα. Γι’ αυτό, ξέρω ότι είναι δύσκολο…,αλλά μένουμε σπίτι και προστατεύουμε τον εαυτό μας, τους αγαπημένους μας και φυσικά ας είμαστε ειλικρινείς…τα όνειρά μας…Στα όνειρά μας λοιπόν!

Αυτό το τραγούδι το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα στο εξωτερικό. Με σημάδεψε μία νύχτα με φεγγάρι σαν και το αποψινό ,μέσα σ’ ένα ταξί θυμάμαι  μετά από βραδινή έξοδο, πενθούσα την πιο δειλή έκφραση του εαυτού μου. Να τολμάτε φίλοι μου, η ευτυχία μας είναι μία απόσταση απ όλα τα φοβάμαι.Γιατί πώς να το κάνουμε ,η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ακριβώς το λεπτό που τη ζεις κι οφείλουμε όλοι να είμαστε παρών.

Συνεχίζουμε με κάποιον που λείπει πολύ ως φυσική παρουσία, αλλά όχι ως ψυχούλα…Μας άφησε πολλές στιγμές από την ομορφιά του και την παλεύουμε ακόμα…Σάκης Μπουλάς και κάτι άστραψε…κάτι σαν φλασάκι…Μη χάνετε την ελπίδα σας…Θα πάρουμε πάλι την πρωτιά! Απολαύστε το…

 

 

Και τι δεν έχουμε ακούσει αυτές τις μέρες… ο Θάνατος κάνει πάρτι ! Δε μπαίνω στο μάτριξ αυτό. Προτιμώ την ώρα της ρεβάνς. Το επόμενο τραγούδι είναι αφιερωμένο σε όλες και όλους αυτούς που ο Μαύρος Καβαλάρης έκοψε με το δρεπάνι του το νήμα της ζωής και τους πήρε μακρυά μας. Από την καρδιά μας βέβαια δε θα τους χάσουμε ποτέ! Σε έχω βρει και σε χάνω λοιπόν …και χαίρομαι τόσο πολύ που το 2016 ξεκινήσαμε τα άρθρα με συνεντεύξεις ανθρώπων και είμασταν οι πρώτοι που δοκίμασαν σε ένα τυπικό άρθρο να εισαγάγουν και το ανάλογο λινκ από το you tube για να συνοδευτεί πιο γλυκά η διαδικασία της ανάγνωσης. Με πολύ χαρά συνειδητοποιούμε ότι το χρησιμοποιούν και άλλοι και έτσι ο γραπτός λόγος αποκτά κίνηση και στις άλλες αισθήσεις! Καλό Παράδεισο…Θα τα πούμε ξανά!

 

Αλλάζουμε ρότα και μεταφερόμαστε σε λέξεις δικές σας. Αυτές τις μέρες έχω πάρει συνεντεύξεις από πολύ όμορφους ανθρώπους που μία μία βγαίνουν προσεχώς, απλώς σκέφτομαι ότι θα ήθελα να περάσει όλο αυτό για να μην αδικηθούν , όσον αναφορά το μοίρασμα της επικοινωνιακής αγκαλιάς, λόγω καραντίνας, αλλά μήπως τελικά κάνω λάθος; Μήπως αυτή είναι η πιο λαμπερή σιγμή να ακουστούν;Για να δυναμώσουν κάποιους άλλους; Από δω και πέρα θα αλλάξουμε. Να χαθώ στα βήματά σου μας λέει ο Μπάμπης Στόκας και είναι το πιο βέβαιο, ότι θα μπαίνουμε πλέον και στα παπούτσια του άλλου…και δε θα μετρήσουμε απλώς τα χιλιόμετρα που έχει διαγράψει , αλλά τις λακκούβες που πάτησε. τα βουνά που περπάτησε. Τα κρυοπαγήματα στις γωνιές της ψυχής του,αλλά και κάτι πιο βαθύ… Τα δάκρυα τα μέσα…Αυτά που έχει μόνο ελευθέρας ο Δημιουργός μας και η θάλασσα.

 

 

Το θέμα για το άρθρο ήταν :”Τι σας δίδαξε η καραντίνα μέχρι σήμερα”; Και οι απαντήσεις που πήρα τόσο γενναίες , όσο και η αλμύρα της βραδυάς, αλλά και το μέλι σαν ξημερώνει!

Δείτε λοιπόν ανθρώπους της διπλανής πόρτας να ξεδιπλώνουν όλα τα χρώματα στον καμβά που κυλάει μέσα τους. Σε μένα λειτούργησαν σαν πυξίδα. Άλλες τοποθετήσεις άλλαξαν τον τρόπο που βλέπω το ανθρώπινο ισοδύναμο. Όπως και να έχει, χάρηκα…γιατί η αλήθεια είναι φως και δεν μπορεί να μπει ούτε σε κουτιά, ούτε σε πλαίσια…Προορισμός της είναι να διαπεράσει όσες περισσότερες καρδούλες μπορεί και να τις ζεστάνει…Για να είναι έτοιμες..Όταν έρθει η αγάπη, να βρει αίμα ζεστό και να κυλήσει στις φλέβες της ζωής…Θέλει ροή…Οι επόμενες δύο κυρίες το ασπάζονται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την αλληλεγγύη της ανθρώπινης φιλίας .

Ο Φίλιππος στο παραπάνω ερώτημα θα βγει πολύ πιο συνειδητοποιημένος και με άλλο κριτήριο απέναντι  στο ανθρώπινο κριτήριο που τελικά σηκώνει κι αυτό το άλλοθι του αλάθητου. Δείτε την απάντησή του:

https://www.facebook.com/profile.php?id=100008102295664

Φίλιππος Βλαχόπουλος: Η καραντίνα ως τώρα αγαπητή Λένα, μου δίδαξε να καταλάβω επιτέλους να ξεχωρίζω τους ανθρώπους! Τι εννοώ; Θέλοντας και μη, έδωσα περισσότερο χρόνο στους γονείς μου. πράγμα που δεν το έκανα στο παρελθόν .γιατί ήμουν όλη μέρα έξω! Δεν μπορώ να πω ότι τους αγάπησα παραπάνω. διότι η αγάπη μου για αυτούς έχει πιάσει ήδη ταβάνι! Θα έλεγα ότι κάναμε πιο δημιουργικά πράγματα μαζί πλέον! Δεύτερον άρχισα να αξιολογώ άθελα μου Φίλους και γνωστούς και να καταλάβω ποιος πραγματικά είναι στην ζωή μου και ποιος απλά είναι μόνο μαζί  για την καλοπέραση! Δυστυχώς για μένα τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά! Τι εννοώ? Νόμιζα ότι είχα φίλους αλλά τελικά επαναξιολογώ, αναστοχάζομαι και κάνω μία άκρως ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μου.

Η φίλη μας η Ελένη αντιθέτως ,με σόκαρε πριν μου δώσει την απάντησή της ,γιατί μόλις είχε αναρτήσει φωτογραφία ενός τεράστιου μαχητή, του γιου της του Παναγιώτη, που αν μη τι άλλο , ήταν ευτυχώς περσινή και υμνούσε τους αφανείς ήρωες που καθημερινά καλούνται να δώσουν τις μάχες στην πρώτη γραμμή για να σώσουν, όσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές. Τόσο η Ελένη, όσο και ο Παναγιώτης έχουν ένα ακούραστο κράμα επιμονής. Δε τα παρατάνε παιδί μου με τίποτα! Πριν την απάντηση της Ελένης, θα βάλουμε 2 φωτογραφίες του πριν και του μετά του τεράστιου αγωνιστή Παναγιώτη Τσάκαλου και ας μιμηθούμε ,τόσο την Ελένη ,αλλά και τον ίδιο! Με πάρα πολύ αγάπη αφιερωμένο σε μία a capella εκδοχή το η επιμονή σου από τους μοναδικούς Ελεονώρα Ζουγανέλη και Κώστα Λειβαδά. Λενάκι μου αφιερωμένο σε όλους εσάς τους αληθινούς ήρωες της ζωής!

Παναγιώτης Τσάκαλος .Ο άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή της γέννησής του παλεύει να ζήσει με όλη τη δίψα της ψυχής του…και τα καταφέρνει εξαίσια!

 

Στο πεδίο της μάχης με την προστατευτική του μάσκα …Πίσω από αυτή κρύβεται ένα τεράστιο χαμόγελο!

Πάμε να γνωρίσετε και την Ελένη: Τη μάνα που έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα της ζωής της την ίδια τη ζωή…το σπλάχνο της. Η Ελένη είναι η κάθε μάνα που θέλει να αντιστρέψει τους όρους του παιχνιδιού και αγωνίζεται απέναντι στις αντιξοότητες και φυσικά τα στραβά και τα ανάποδα, τις ελλείψεις του Ιατρικού μας Συστήματος. Οι Παιδοογκολογικές Κλινικές, οι εξετάσεις, τα φάρμακα και η παραμονή είναι όχι μόνο δαπανηρές, αλλά και ψυχοφθόρες.Επιτέλους, οφείλουμε όλοι να μιλήσουμε ειλικρινά και να αλλάξει επιτέλους κάτι στο ιατρικό πεδίο. Να γίνουν πιο ανθρώπινες οι συνθήκες. Τα παιδιά μας είναι η ελπίδα για το τώρα,αλλά και για το αύριο!

Ακόμη μία Ολυμπιονίκης της ζωής που δεν τα παρατάει με τίποτα!

Η συγκλονιστική απάντηση της Ελένης: Έτσι.. “Ότι και αν γίνει θα αγωνιστούμε και θα τα ξανά χτίσουμε όλα από την αρχή, έστω και αν χρειαστεί να σκάψουμε με τα χέρια ξανά”!

 

 

Στο εν το μεταξύ, με διέκοψε γλυκά ο ήχος του messenger , όταν δέχομαι κάποια ειδοποίηση…και για την πολύ όμορφή μας τύχη, ήταν ο πολύ σπουδαίος άνθρωπος και κατόπιν μουσικός Ανδρέας Μπουτσικάκης. Κάτι τέτοιες ώρες συνήθως τα λέμε με τον Αντρέα…παράξενα πυκνές…Επόμενο λοιπόν τραγούδι από τον πολύ ιδιαίτερο σολίστα πιάνου Ανδρέα Μπουτσικάκη και ένα μικρό ευχαριστώ σε όλους τους Ιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, τους τραυματιοφορείς, τη διοίκηση ,αλλά και τις καθαρίστριες των Νοσοκομείων της χώρας μας που μάχονται να περιορίσουν την πανδημία του Covid-19 !

Ευχαριστούμε, thank you, Grazie, Dankeschoen, Grazias etc

 

Ελάτε πάμε να τον γνωρίσετε:

 

Αποχαιρετήσαμε τον Αντρέα και οι σκέψεις βούτηξαν με φόρα στην αυριανή μέρα και την αγωνία της αβεβαιότητας που καλούμαστε να ζήσουμε. Θα είναι παράξενη Πασχαλιά. Οι Εκκλησίες μας θα μπορούσαν να εντρυφήσουν στα οφέλη της τεχνολογίας και αντί για μεγάφωνα που κάποιοι “απαγόρεψαν” να συνδεθούν στο πολυκαναλικό zoom που σηκώνει ταυτόγχρονα 100 άτομα , ας κάνουν 3 λογαριασμούς, ας βάλουν και σε live streaming τη Θεία Λειτουργία και κάπως θα νιώσουμε πιο κοντά,άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι ο Δημιουργός είναι πανταχού παρών. Ο Πλανήτης μας αυτοθεραπεύεται. Μας “έβαλε ” σε καραντίνα για να σωθεί από μας.Σκεφτείτε το λίγο πόσα χρόνια τον είχαμε σε υποχρεωτική καραντίνα και εμείς! Σκεφτείτε λίγο τα ζώα πόσα χρόνια τα έχουμε στα κλουβιά.

Τα μάτια μου κλείνουν και σιγά σιγά θα σας αποχαιρετήσω με ένα πολύ όμορφο τραγούδι και με λέξεις.Όπως αρχίσαμε …έτσι και θα κλείσουμε.

Καλή Δύναμη σε όλους μας …με ψυχική ανθεκτικότητα θα το ξεπεράσουμε!!! Κι άλλωστε εμείς, αν και χώρια είμαστε όλοι μαζί, ο Covid-19 μάχεται ολομόναχος…

Θες να είμαι καλά να μην πονάω;Λατρεμένος Δημήτρης Μητροπάνος σε εξαίσια Μελωδία Στέφανου Κορκολή!

Με αγάπη

lena Kyropoulos & Personalities Team

 

Υ.Γ. Η ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ