Mary’s Notes – Όταν θα γίνεις και εσύ μάνα τότε θα με καταλάβεις!

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Όταν θα γίνεις και εσύ μάνα τότε θα με καταλάβεις! Χιλιοειπωμένη έκφραση από κλασική Ελληνίδα μάνα ,απευθυνόμενη στη κόρη της,συνοδευόμενη σχεδόν πάντα από το ανάλογο ύφος και το κλασικό κούνημα του κεφαλιού. Κάποιες δε φορές ξεκινάει με ένα θεατρικό και δυνατό Αχ! Δηλαδή…
Αχ! Όταν θα γίνεις και εσύ μάνα τότε θα με καταλάβεις.! Παραδέξου το . Το έχεις ακούσει κατά τη διάρκεια της εφηβείας σου σε καθημερινή βάση 3 με 4 φορές τουλάχιστον !
Λίγο αργότερα συνεχίζεις να το ακούς στη ενήλικη ζωή σου για διαφορετικούς όμως λόγους αυτή τη φορά. Βλέπεις αυτό το <τότε θα με καταλάβεις >διαφοροποιείται και επαναπροσδιορίζεται ανάλογα με την ηλικία σου. Ως παιδάκι το ακούς κάθε φορά που χτυπάς , αρρωσταίνεις ή πολύ απλά ως κοριτσάκι και εσύ είσαι λίγο ζωηρό με αποτέλεσμα να διαταράσσεις την ομαλή καθημερινότητα της μαμάς και να την τρομάζεις. Αυτή λοιπόν η μάνα είναι πού στεναχωρήθηκε όταν σε έβλεπε να γυρίζεις στεναχωρημένη από το σχολείο γιατί δεν έχεις φίλες ή με γρατσουνιές στα γόνατα επειδή έπεσες από το ποδήλατο.
Είναι η ίδια μάνα που καρδιοκτυπούσε από αγωνία κάθε φορά που έδινες εξετάσεις στο σχολείο , έπαιρνες βαθμούς ή αργότερα όταν αργούσες να επιστρέψεις το βράδυ σπίτι.Στις 12.00 σου έλεγε η μάνα σου να επιστρέψεις, ξημερώματα εσύ,να προσπαθείς να βάλεις το κλειδί στη κλειδαριά όσο πιο σιγά μπορείς για να μην σε ακούσουν. Έλα όμως που πάντα σε άκουγε. Ίσως γιατί λαγοκοιμόταν μέχρι να επιστρέψεις. Την επόμενη βέβαια τα άκουγες. Τα άκουγα. Σαν να ταν εχθές τα θυμάμαι. Βέβαια τότε αδυνατούσα να καταλάβω γιατί μου τα έλεγε την άλλη μέρα το πρωί.. Όπως επίσης δεν καταλάβαινα αυτή την υπερβολή της .
<Και τι έγινε δηλαδή αν γυρίσω ξημερώματα ρε μαμά; >
<Δηλαδή ποτέ θα βγω αν δεν βγω τώρα;> συνήθιζα να ρωτάω.<Όταν θα γίνεις μάνα τότε θα με θα καταλάβεις > ερχόταν η απάντηση. Μαζί με κούνημα κεφαλιού και ένα αχ στο τέλος. Έτσι για να είναι πιο διαδραστικό.
Στα χρόνια που πέρασαν τα <ξημερώματα γυρίζω> και παντός τύπου ξενύχτια μειώθηκαν αισθητά (έως εξαφανίστηκαν) όχι λόγω κούρασης αλλά λόγω βαρεμάρας (ανώφελα ξενύχτια με μοναδικό κέρδος πρησμένα μάτια το επόμενο πρωί.) Το <όταν θα γίνεις και εσύ μάνα τότε θα με καταλάβεις > συνέχισε να υπάρχει .
Το άκουγα όταν έπινα μανιωδώς παγωμένο νερό χειμώνα καιρό και πονούσαν οι αμυγδαλές μου,όταν έτρωγα ωμά λαχανικά( μπάμιες,μπρόκολο και άλλα) και πονούσε το στομάχι μου ,όταν ζαλιζόμουν μετά από μέρες ασιτίας στην προσπάθεια μου να αδυνατίσω,όταν έπεφτα ενώ περπατούσα και χτυπούσα (αυτό συνεχίζει να γίνεται) ή όταν μαλώναμε για αστείους λόγους και μετά ζητούσα συγνώμη.
Αφού είχε στεναχωρηθεί,λυπηθεί ή φωνάξει η μαμά μου στο τέλος έκλεινε το συμβάν με τη ίδια πάντα φράση….
Αχ! Όταν θα γίνεις και εσύ μάνα. ,τότε θα με καταλάβεις.
Και όταν τελικά έγινα μάνα και όσο τα χρόνια περνάνε συνειδητοποιώ πως είναι να ανησυχείς,να φοβάσαι ,να ξενυχτάς σε κάθε πυρετό του παιδιού σου, να γίνεσαι υπερβολική κάθε φορά που σου δείχνει μια γρατζουνιά ή ένα απλό γδαρσίματακι.
Αντιλήφθηκα επίσης πως είναι η ανιδιοτελής αγάπη . Όταν δίνεις χωρίς να περιμένεις τίποτα απολύτως.
Ένιωσα πως είναι να σε πιάνει ταχυπαλμία όταν είσαι στη δουλειά και δέχεσαι τηλεφώνημα από το σχολείο . Και Ναι! Σκέφτεσαι πάντα το χειρότερο.
Κατάλαβα πως είναι να συγχωρείς, να μοιράζεσαι και να θέλεις να δώσεις όσα περισσότερα μπορείς.
Να θέτεις ως προτεραιότητα αυτό το πλάσμα που για 9 μήνες μοιραζόσασταν το ίδιο σώμα.
Να στεναχωριέσαι όταν στεναχωριέται και να χαίρεσαι όταν χαίρεται.
Να αρκεί ένα χαμόγελο για να σου φωτίσει τη μέρα.
Αχ! ρε μαμά!πόσο δίκιο είχες….
Έπρεπε να γίνω μάνα για να καταλάβω
Χρόνια σου πολλά!