Mary’s Notes – Ο μπαμπάς μου και εγώ…

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Με αφορμή τη γιορτή του μπαμπά,του πατέρα,σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή αφορμή για να μοιραστώ μαζί σου τη δική μου σχέση με τον πατέρα μου . Εξάλλου το έχεις καταλάβει πλέον, βιωματικά είναι τα άρθρα ,εξ ου και το Mary’s Notes. Οκ! Για τους κακοπροαίρετους είμαι φιλάρεσκη (χαίρομαι τόσο που υπάρχετε εσείς! love you) για τους υπόλοιπους απλά μου αρέσει να μοιράζομαι. (τσαλακώνομαι)
Καταρχάς (και όχι καταρχήν που λέτε κάποιοι)τη συγκεκριμένη γιορτή την αντιλήφθηκα σχετικά αργά. Την λες και καινούργια ως γιορτή, αν αναλογιστείς ότι δεν υπήρχε στα 80s. Οχι ! δεν τα έζησα τα 80s αλλά μέχρι τότε ξέραμε τη γιορτή της μητέρας. Να μην το αναφέρω;
Αν με ρωτήσεις τι μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τον μπαμπά μου (εκτός από το διαπεραστικό του βλέμμα που κληρονόμησε ο γιος μου )θα σου πω ….εμένα, παιδί,στην αγκαλιά του να προσπαθώ να συγχρονίσω την αναπνοή μου μαζί του. Ήθελα να αναπνέω στον ίδιο χρόνο με αυτόν. Δεν έμαθα ποτέ αν το καταλάβαινε. Ήταν τόσες οι αγκαλιές. Θυμάμαι τόσο έντονα τα απογεύματα στο ραφείο τού. Να μιλάω ακατάπαυστα και να προσπαθεί να με δωροδοκήσει μήπως και σταματήσω. Κάτι το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν γινόταν!
Μετά ήρθε η εφηβεία Πολύ δύσκολη! Τώρα που το σκέφτομαι θα πρέπει να ήμουν το πιο αντιδραστικό πλάσμα ever που συνάντησε ! Και αυτός εκεί! Προσπαθώντας να καταλάβει πως γίνεται να έχω θεοποιήσει τον Λένιν και τον Τσε Γκεβάρα και να πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξω τον κόσμο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα της Δευτέρας 8 Ιουλίου 2002 επιστρέφοντας από τη τηλεοπτική μου εκπομπή σπίτι. Ανέμελη . Στο πατρικό μου. Ο μπαμπάς μου στη γενέτειρά της μαμάς μου. Νοσοκομείο Δράμας. Τροχαίο. Δεν ξέρω πώς ορίζεται αντικειμενικά η ανθρώπινη απώλεια. Δεν ξέρω αν το να βιώνεις την αρρώστια σε κάνει πιο δυνατό στην απώλεια…..
Πραγματικά Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως δεν υπάρχει πιο σκληρό από το να μιλάς με κάποιον τη μια ημέρα και την επόμενη να σου τηλεφωνούν για να σου πουν ότι απλά σκοτώθηκε. Δεν θα σου πω ψέμματα. Γιατί δεν μου αρέσουν. Ποτέ δεν αποδέχτηκα το θάνατο του, δεν πήγα στα νεκροταφεία, δεν άφησα λουλούδια, δεν έκλαψα, Δεν.. Δεν…Δεν.
Επικρατεί η άποψη ότι κάποιες φορές θεοποιούμε ότι φεύγει….Συμφωνώ. Αλλά όχι στην δική μου περίπτωση. Ίσως σε ένα πολύ μικρό ποσοστό, όπως εξάλλου θα έπρεπε. Μου λείπει πολύ. Είναι φορές που τον βλέπω στον ύπνο μου , τον νιώθω κοντά μου. Είναι φορές που αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούσε ο μπαμπάς μου σε κάθε επιτυχία μου η αποτυχία μου; Τι θα μου έλεγε; Τι θα με συμβούλευε κάθε φορά που τον χρειαζόμουν; Θα συμφωνούσαμε; θα διαφωνούσε με αυτά που θα άκουγε; Και μετά σκέφτομαι αυτό το τόσο δικό του <ψυχραιμία>.
Αχ !ρε μπαμπά! Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια και να βρεθώ αντιμέτωπη με πολλές προκλήσεις για να οικειοποιηθεί η καθημερινότητα μου αυτό το <ψυχραιμία.>
Έχουν αλλάξει πολλά στα χρόνια που λείπεις. Προσθέσεις και αφαιρέσεις. Όμορφα και άσχημα. Θα είχα τόσα πολλά να σου πω. Θα μιλούσαμε με τις ώρες. Θα μιλούσα ακατάπαυστα. Όπως όταν ήμουν μικρή.Χωρίς διάθεση δωροδοκίας αυτή τη φορά. Είμαι σίγουρη πως δεν θα ήθελες να σταματήσω να μιλάω.
Λείπεις….
Μου λείπεις.