Mary’s Notes – Αυγουστιάτικα Φεγγάρια…

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,που σχεδόν πάντα είμαι,αρχικά σκέφτηκα να γράψω για Δεκαπενταύγουστο,
θαύματα,πανηγύρια (που λατρεύω,καθότι φολκλορ)ήθη και έθιμα.,κτλ ,κτλ
Λίγο αργότερα όμως αναθεώρησα και θυμήθηκα πόσο καιρό έχω να επισκεφτώ χωριό και πανηγύρια .Οπότε τι βιωματικό άρθρο θα ήταν;
Αυγουστιάτικο φεγγάρι λοιπόν .Για αυτό θα σου μιλήσω. Που το έχω και φρέσκο τις τελευταίες 10 ημέρες με αποκορύφωμα την πανσέληνο της 15ης Αυγούστου. Δυσκολεύομαι να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι σε αυτό το πλανήτη που δεν χαζεύουν , που δεν αναπολούν, που δεν ενθουσιάζονται μπροστά στη θέα ενός Φεγγαριού στον Αύγουστο. Σε όλες του τις εκφάνσεις ή περιόδους. Μισοφέγγαρο, ολόκληρο, βαθύ κίτρινο ή πορτοκαλί. Με το που αρχίζει να γεμίζει, να στρογγυλεύει μέχρι να ολοκληρωθεί ως μια φωτεινή,κίτρινη, χρυσή μπάλα που σου μοιάζει τόσο κοντινή και ας απέχει χιλιόμετρα από τη γη .
Όσο μεγαλώνεις λοιπόν τόσο πιο πολύ εκτιμάς αυτά τα Αυγουστιάτικα φεγγάρια. Ίσως και στη ίδια κλίμακα μην σου πω, που τα εκτιμούσες ως παιδάκι. Τότε που χάζευες το φεγγάρι με τις ώρες, στα σκαλοπάτια του σπιτιού της γιαγιάς στο χωριό , μέχρι να αποκτούσε ανθρώπινο σχήμα ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Όπως το έβλεπες και το θυμίσουν από τις σελίδες ενός παιδικού παραμυθιού. Τότε που με απόλυτη σιγουριά πιστεύεις ότι το φεγγάρι έχει ψυχή, καρδιά και μυαλό. Και ένα από τα αγαπημένα σου εποχικά τραγουδάκια ήταν το γνωστό (και τόσο μα τόσο αγαπημένο) <Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ,να πηγαίνω στο σχολείο..> Όλα τόσο ξεκάθαρα , απλά και κυρίως φωτισμένα μέσα στην αθωότητα των ανέμελων καλοκαιρινών παιδικών σου σκέψεων.
Μεγαλώνοντας και με το πέρασμα των χρόνων η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος ήταν και πάλι εκεί .Αυτή τη φορά για να σε κάνει να ερωτευτείς ξανά,να σου στείλει μελαγχολικές σκέψεις και ενίοτε να δικαιολογήσει εκνευρισμούς και συναισθηματικές ατασθαλίες. Διότι όπως και αν το δεις μια πανσέληνος στην ενήλικη ζωή σου, δεν θα σε χαλαρώσει με τραγουδάκια του τύπου< φεγγαράκι μου λαμπρό …>. Ούτε καν με το <χάρτινο το φεγγαράκι..>του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι. Γενικά δεν θα σε νανουρίσει και για να στο θέσω απλά, Θα σε ταράξει συναισθηματικά όσο αναίσθητος και αν είσαι. Κάτι θα νιώσεις. Πόσο μάλλον όταν αυτή η Πανσέληνος είναι του Αυγούστου Άλλη υποδομή. Και κόκκινο φεγγάρι. Αυτό πάλι που το πας ; Δεν ξέρω αν τελικά το χρώμα του φεγγαριού επηρεάζει την οποία συναισθηματική φόρτιση έχει η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος ή και γενικά κάθε πανσέληνος. Προσωπικά εκτιμώ ότι αυτό επηρεάζεται αποκλειστικά και μόνο από την εκάστοτε στιγμή, συγκυρία και συναισθηματική κυρίως κατάσταση. Δεν γνωρίζω σε τι mood σε πετυχαίνω αυτή την περίοδο και πως θα βιώσεις ή βιώνεις την κάθε πανσέληνο , Θα σου πω όμως απλά πως λατρεύω τα φεγγάρια.!Ασημένια, χρυσά κίτρινα, κόκκινα! Και κάθε φορά που έχω την ευκαιρία να απολαύσω μια πανσέληνο…..χμμμ κρατάς μυστικό ;
Γράφω λοιπόν σε ένα μικρό χαρτάκι ευχές θετικές και λιγότερο θετικές (μην πάει το μυαλό σου σε κατάρες. Δεν είμαι και μάγισσα) Τις διαβάζω κοιτώντας το ολόγιεμο φεγγάρι. Δυνατά και καθαρά.Και πετάω το χαρτάκι.Σχεδόν πάντα λοιπόν οι ευχές ,οι θετικές κι οι λιγότερο θετικές,βγαίνουν.
Σχεδόν πάντα….

 

Ύ.Γ.Ο πίνακας είναι από την 7η ατομική μου έκθεση ζωγραφικής (Ιούνιος 2017)
με τίτλο <όλα του Ουρανού >