Mary’s Notes – Μένουμε σπίτι…

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και όλο αυτό θα είναι ένα κακό όνειρο. 07:30 Θα σηκωθώ από το κρεβάτι γκρινιάζοντας γιατί ακόμη νυστάζω και θα ετοιμάσω καφέ. Θα ξυπνήσω το γιο μου με χάδια και αγκαλιές, τις χρειαζόμαστε και οι δύο, θα ετοιμαστούμε και θα φύγουμε για το σχολείο. Στο δρόμο θα σταματήσουμε για το καθιερωμένο κουλούρι, ενώ ο Γιώργος θα μιλάει ακατάπαυστα και θα κανονίζει μια ακόμη συνάντηση φίλων του στο σπίτι. 08:05 Θα τον αφήσω λίγα μέτρα πριν την πόρτα του σχολείου και θα του σκάσω ένα φιλί. Στα κρυφά..08:10 Είμαι στο γυμναστήριο. Full of energy! Καλημέρες δυνατές και αναζωογονητικό κουτσομπολιό με τους πρωινούς fit θαμώνες.
09:00 . Έχω περάσει ήδη την πόρτα του Ραδιοφώνου και μετράω πολλές συναδελφικές ανταποδοτικές καλημέρες.
Μια γουλιά από τον ζεστό καφέ με άρωμα καραμέλα στο θερμό που κουβαλάω από το σπίτι και ξεκινάμε δουλειά…..

Πόσο μου έχει λείψει. Και έχουν περάσει μόλις 6 μέρες αναγκαστικής απομόνωσης. Αν δύο μήνες πριν κάποιος σου έλεγε ότι θα έπρεπε να υποβάλεις τον εαυτό σου σε αναγκαστική απομόνωση 14 τουλάχιστον ημερών, το πιο πιθανό θα ήταν να γελάσεις. Ακόμη και οι πιο υποχόνδριοι φίλοι ή γνωστοί, δεν αντιλήφθηκαν την επικινδυνότητα της όλης κατάστασης. Δεν αγχώθηκαν ιδιαίτερα και αρκέστηκαν σε κάποιες extra αγορές αντισηπτικών, μασκών και γαντιών μιας χρήσεως.
Ακόμη και όταν ακούγαμε για όλα αυτά που συμβαίνουν στη γειτονική αγαπημένη Ιταλία , δεν θεωρήσαμε ότι εμείς θα μπορούσαμε να είμαστε μέρος αυτής της βγαλμένης από σενάριο επιστημονικής φαντασίας ιστορία.
Κρούσματα, θάνατοι, ενημέρωση στην ενημέρωση και τέλος απομόνωση στο σπίτι. Εκτιμώ ότι το πρώτο χαστούκι ήρθε με το πρώτο κρούσμα στη πόλη μας.
Αναμενόμενο. Δηλαδή τι περίμενες; Γειτονική χώρα !
Δεύτερο χαστούκι με το κλείσιμο σχολείων. Όσο αισιόδοξος και αν είσαι …όπααα λες ! Κάτι γίνεται. Μετά λοιπόν από το αρχικό σοκ και την αγωνία του τύπου που θα αφήσω παιδί/παιδιά, κάτι που το βιώνεις εις διπλούν ως μονογονεϊκή οικογένεια, έρχεται και η ενημέρωση για άδειες γονέων ειδικού σκοπού. Ε! Εκεί πλέον το έχεις εμπεδώσει για τα καλά. Όσο και να προσπαθείς να μην αγχωθείς συνειδητοποιείς ότι στις 14 ημέρες , τουλάχιστον, αναγκαστικής απομόνωσης που έρχονται θα υπάρξει, αναστάτωση, δυσαρέσκεια , κακή ψυχολογία, μοναξιά, εκνευρισμός , αρνητικές σκέψεις και αναμενόμενο άγχος για τον ιό που έχει εισβάλει στη ζωή και στη καθημερινότητα μας.
Και όσο εσύ αντιλαμβάνεσαι την σοβαρότητα της κατάστασης και αποφασίζεις να φερθείς υπεύθυνα που μεταφράζεται με <μένω σπίτι >, δεν έρχομαι σε επαφή με ηλικιωμένους , κυκλοφορώ μόνο για τα απαραίτητα και φροντίζω να τηρώ τους βασικούς κανόνες υγιεινής.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Και βόλτες και καφέδες και άσκοπες μετακινήσεις.
Αδυνατώ να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν άνθρωποι που όλο αυτό το είδαν σαν διακοπές. Ευκαιρία για ξεκούραση μπορεί , αλλά την ανεμελιά των διακοπών δεν την βιώνεις επ’ ουδενί. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που το ελληνικό κράτος κινείται οριακά μεν προληπτικά και μεθοδικά και ο μέσος Έλληνας αδυνατεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει. Συνειδητοποιείς την αναγκαιότητα με τη αισθητή μείωση της κυκλοφορίας τα τελευταία 24ωρα. Για κάποιους και κάποιες το να μείνουν σπίτι μπορεί να φαντάζει ως η χειρότερη τιμωρία, σκέφτομαι και χαμογελάω φέρνοντας στο μυαλό μου τουλάχιστον 30 άτομα που δεν μπορούν να βιώσουν την ανθρώπινη τους ύπαρξη, αν δεν βρίσκονται σε κοινωνικές εκδηλώσεις, μπαρ, καφέ, gala, εγκαίνια ..κτλ. Την αμαρτία μου θα σου την πω. Έχουν περάσει πολλά σαββατοκύριακα χωρίς βραδυνές εξόδους, μένοντας στο σπίτι ή καλώντας φίλους για ήσυχες βραδιές. Με κουράζει η πολυκοσμία . Δεν τη μπορώ. Βαριέμαι. Αγαπάω να μένω σπίτι. θα βάψω τοίχους, θα αλλάξω διακόσμηση , θα καθαρίσω, θα μαγειρέψω, θα ζωγραφίσω, θα φτιάξω diy μάσκες για χιλιοστή φορά… Δεν θα μου κακό φανεί όλο αυτό. Θα μου κακό φανεί όμως η απαγόρευση. Αυτή δεν τη μπορώ. Φύση ανεξάρτητη. Πιο ανεξάρτητη δεν πάει. Δεν το μπορώ το ΜΗ! Με τρομάζει. Με αποσυντονίζει. Με βάζει σε σκέψεις. Με αγχώνει.
Σκέφτομαι ότι κάποιοι μαζί με την αναγκαστική απομόνωση έχουν αρρώστιες. Σωματικές ή ψυχικές. Έχουν μοναξιά. Δεν έχουν κανένα. Ούτε μια αγκαλιά. Κάποιοι είναι μόνοι ακόμη και αν είναι με παρέα.
Μαζεύομαι ή μάλλον με μαζεύω. Ότι αρνητικό.
Όλο αυτό κάποια στιγμή θα περάσει. Σύντομα ή με μια μικρή παράταση. Τίποτα όμως δεν θα είναι πια το ίδιο.
Σκέψεις θα έχουν μπει σε μια σειρά. Αποφάσεις θα έχουν επαναπροσδιοριστεί. Σχέσεις θα έχουν δοκιμαστεί. Αλήθειες θα έχουν φωτιστεί. Φιλίες θα έχουν κλονιστεί. Δεσμοί θα έχουν τελειώσει. Η πίστη θα έχει δυναμώσει. Η ανιδιοτέλεια θα έχει ηγηθεί.
Αξίες ,άνθρωποι και στιγμές θα έχουν επανεκτιμηθεί.
Μόνο μέσα από την μοναξιά και την ησυχία μπορείς να δεις τα πραγματικά θέλω σου , τα μπορώ, τα πρέπει σου.
Αλλά κυρίως να αντιληφθείς ότι είναι λίγα αυτά τα οποία είναι ουσιαστικά και σημαντικά.