Mary’s Notes – Η δύναμη της σιωπής.

Γράφει η Μαίρη Λεριά

Με τη συγκεκριμένη κυρία δηλαδή τη σιωπή γνωριζόμαστε πολύ λίγο.Τη τελευταία πενταετία ακόμη πιο συγκεκριμένα. Πριν αγνοούσα σχεδόν την ύπαρξη της .Δικαιολογημένα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μιλάω πολύ. Πάρα πολύ. Από μικρό παιδί. Ακατάπαυστα.Οι χαρακτηρισμοί πολύλογου και <γλώσσα δεν βάζει μέσα της > μου ανήκαν με δόξα και τιμή κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας. Ποτέ δεν ενοχλήθηκα από τους ενήλικες επικριτές της ακατάπαυστης ανέμελης και αθώας φλυαρίας μου.Ούτε πτοήθηκα από εκφράσεις του τύπου <μας ζάλισες>,<θα σταματήσεις επιτέλους να μιλάς >κτλ ,κτλ. Και όπως αντιλαμβάνεσαι δεν σταμάτησα. Συνέχισα ως ατρόμητη πολυλογού έφηβη και αργότερα ως ενήλικη.Για εμένα το να μιλάς πολύ,να μοιράζεσαι σκέψεις και προβλήματα ανήκε στη σφαίρα της επικοινωνίας. Ίσως και να κάλυπτε το γεγονός ότι δεν ήμουν και ούτε είμαι κοινωνική.Δεν μπορούσα να είμαι . Μπορούσα όμως να είμαι επικοινωνιακή . Και να δείχνω εξωστρεφής.Βέβαια το να μοιράζεσαι σκέψεις και προβληματισμούς με όποιον μιλάς δεν είναι και ότι πιο ασφαλές μπορείς να κάνεις στην ενήλικη ζωή σου.Το αντιλήφθηκα αργότερα.Πολύ αργότερα. Κυρίως στη ενήλικη επαγγελματική ζωή μου.Το να μιλάς πολύ αποδεικνύεται ζημιογόνο. Η συναδελφικότητα μετατρέπεται σε ανταγωνιστικότητα και η πολυλογία σου μεταφράζεται σε κουτσομπολιό. Κοινώς βρίσκεις το μπελά σου.Το να μοιραστείς απόψεις μπορεί να λειτουργήσει ως επικριτική συμπεριφορά.Να ληφθεί ως ανταγωνισμός και εσύ να χαρακτηριστείς ζηλιάρης και κακόβουλος .Βέβαια το να σταματήσεις να μιλάς σχεδόν με όλους και να εξομολογήσαι ότι νιώθεις,βιώνεις η ένιωσες δεν μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη.Θέλει χρόνο. Αλλά κυρίως θέλει εμπειρία.Πρέπει να πάθεις για να μάθεις. (Κάτι ξέρει ο σοφός λαός μας) Θα υπάρξουν αρκετές φορές που θα πεις:φτάνει !δεν ξανά μιλαω! Αλλά ελάχιστες που θα το εφαρμόσεις. Και ξαφνικά θα έρθει κάποια στιγμή που θα σκέφτεσαι δέκα λέξεις και θα προφέρεις μόνο τις δύο.Θα έρθει η στιγμή που μπορεί να θέλεις να εξωτερικεύσεις συναισθήματα ,να μοιραστείς απορίες,να εκφράσεις θυμό…..αλλά τελικά θα αρκεστείς σε ένα <χμμμ…μάλιστα> συνοδευόμενο ενίοτε από ένα μειδίαμα .
Η τσιγκουνιά λοιπόν αυτή στις λέξεις χτίζεται με κόπο και συνήθως έρχεται μετά από κουρασμένες ιστορίες. Όταν δηλαδή έχεις βαρεθεί.Να μιλάς. Να εξηγείς.Να υψώνεις φωνή .Να θυμώνεις.
Η σιωπή αποδείκνυεται αρετή.Μια αρετή επίκτητη. Που εξελίσσεται και δοκιμάζεται.Το δεύτερο πιο συχνά.Η σιωπή έχει δύναμη.Οι λέξεις κυρίως οι πολλές χαρακτηρίζουν.,προσδιορίζουν,
αποκαλύπτουν και δυστυχώς προειδοποιούν.Η σιωπή εξαργυρώνεται σε βάθος χρόνου.Σκέψου πόσες φορές μετάνιωσες για πράγματα που είπες και δεν αναφέρομαι σε συναισθηματικά ξεσπάσματα.Αυτά είναι λυτρωτικά. Τα χρειαζόμαστε.Μιλάω για τις άλλες ανούσιες φλυαρίες. Στον καφέ,στο τηλέφωνο,στις γυναικείες τουαλέτες.
Και πόσες φορές δεν χαμογέλασες σκεπτόμενη πως δεν σου ξέφυγε κουβέντα.Η σιωπή μπορεί να κάνει τις σκέψεις σου πιο δυνατές . Τα θέλω σου πιο ηχηρά.Τη χρειάζεσαι για να ακούσεις το εγώ σου. Η σιωπή είναι πιο δυνατή από τις λέξεις. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα θέλεις να φωνάξεις,να μιλήσεις αλλά ίσως και να βαριέσαι να ασχοληθείς σκέψου πως …
Και η σιωπή απάντηση είναι.
Ίσως η ιδανική κάποιες φορές.