maryleria@gmail.com
Καταρχάς σε καλωσορίζω! Αφενός στο άρθρο και αφετέρου στο μήνα Μάιο! Καλό μήνα λοιπόν ! Με υγεία(αρχίσαμε να το λέμε και να το εννοούμε) και πολλά ανοιξιάτικα χαμόγελα. Αν και αυτή την άνοιξη δεν την βιώσαμε στο πραγματικό της χρόνο και στην αναμενόμενη διάσταση λόγου κορωνοϊού , ο Μάϊος είναι γεγονός. Γεγονός επίσης είναι πως μετά από 46 ημέρες απομόνωσης/καραντίνας που πλησιάζει στο τέλος αντιλαμβάνεσαι με περισσότερη αισιοδοξία την ευρύτερη έννοια της Άνοιξης κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αν και αυτή η Πρωτομαγιά θα είναι διαφορετική για όλους. Ξέχνα λοιπόν εκδρομές, μπάνια, παραλίες τσιπουροκαταστάσεις σε παραθαλάσσια ταβερνάκια, βόλτες στη φύση, χωράφια και λιβάδια, στεφάνια από αγριολούλουδα και χαλαρές παρεϊστικες άνω των 15 ατόμων μαγιάτικες συγκεντρώσεις.
Την Πρωτομαγιά , αν και κακώς, ελάχιστοι την νιώθουμε μέσω της κοινωνικής μας συνείδησης με την ουσιαστική ιστορική και κυρίως κοινωνική υπόσταση της. Στο πέρασμα των χρόνων από την πρώτη εργατική Πρωτομαγιά έως και σήμερα εξασθένησαν συμβολισμοί και ιδεολογίες. Παρόλα αυτά η πρωτομαγιά ως κλασική πρώτη μέρα του Μάη ιστορικά, λαογραφικά και εθιμοτυπικά παραμένει αν όχι αναλλοίωτη τουλάχιστον old fashioned αγαπημένη . Και κάπου εδώ έχω να σου δηλώσω , σε ενδιαφέρει δεν σε ενδιαφέρει, ότι είμαι λάτρης της παράδοσης, των εθίμων μέσα από μια συντηρητική αλλά κυρίως ρομαντική διάθεση. Έχω βιώσει πολύ όμορφες πρωτομαγιές και κάποιες θα κρατούν πάντα μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά και στο μυαλό μου. Πρωτομαγιά στα 80s. Εκεί θα σε ταξιδέψω..
Χαλαρή , ανέμελη , ηλιόλουστη με γέλια, φωνές και παιχνίδι. Κάτι το οποίο είναι και απόλυτα φυσιολογικό. Διότι όταν είσαι 10 χρονών, όλα φαντάζουν κάπως έτσι. Ανέμελα πασπαλισμένα με πολλά γκλιταρισμένα χαμόγελα . Θυμάμαι λοιπόν μια τέτοια χαρακτηριστική Πρωτομαγιά στο χωριό της γιαγιάς μου. Αλιστράτη Σερρών. Ένα σκηνικό βγαλμένο από ταινία. Η Πρωτομαγιά κοντά στο Πάσχα χρονικά και ευκαιρία για πολυήμερη γιορτή. Μια γιορτή που διαδραματίζοταν σε ένα μικρό λόφο . Στο λόφο του Προφήτη Ηλία.
Υπαίθρια πικ-νικ, καρό τραπεζομάντιλα απλωμένα παντού, με αμέτρητα χειροποίητα κεφτεδάκια! Σχάρες και σούβλες είχαν την τιμητική τους όπως και τα γνωστά τύπου κάμπινγκ ψυγεία και θερμό από φελιζόλ. Ήταν η εποχή που το πλαστικό σε καρέκλα, τραπέζι , πιάτα και ποτήρια, γνωρίζει μεγάλο σουξέ και το ζεις σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις στο μάξιμουμ.. Ακόμη θυμάμαι να μαλώνουμε με τα άλλα παιδιά για το ποιος θα πρωτοκαθίσει στην αυτοσχέδια κούνια από σχοινί και κουρελού ανάμεσα στα δύο δέντρα! Τι ωραίες ξάπλες που έκανες σε αυτές τις κούνιες. Και να φυσάει και αυτό το γλυκό αεράκι νωρίς το απογευματάκι και εσύ να είσαι αγκαλιά με αμέτρητα παιδικά όνειρα . Τι και αν τα τα αγριολούλουδα που είχες μαζέψει από νωρίς το πρωί είχαν αρχίσει να χάνουν κάτι από την φρεσκάδα τους. Δεν σε πείραζε όμως. Τίποτα δεν ήταν ικανό να σου χαλάσει την υποσυνείδητη δικαιολογημένη αισιοδοξία.
Και πάντα ποζάροντας για τις αγαπημένες φώτο στις δημοφιλείς Kodak της εποχής. Και να περιμένεις ποτέ θα επιστρέψεις θεσσαλονίκη για να τις εμφανίσεις στο φωτογραφείο της γειτονιάς. Και αυτή η μουσική. Στη διαπασών. Να ακούγεται από παντού σε όλο το λόφο. Κάθε παρέα τα δικά της . Και τα τραντζιστοράκια να παίρνουν φωτιά. Πάντα βέβαια υπήρχαν οι πιο προχωρημένοι. Με κασετόφωνο, ηχεία και τα αγαπημένα τους τραγούδια ηχογραφημένα σε κασέτες.
Η ακόμη και η μουσική από το κασετόφωνο του αυτοκινήτου.
Ούτε κινητά, ούτε μνμ , ούτε διαδίκτυο, ούτε προσωπικά δεδομένα, ούτε άγχος ή φόβος για κλοπές ή απαγωγές, ούτε internet, ούτε fb , ούτε instagram ούτε selfie..
Δεν χρειαζόταν να ψάξεις κάποιον. Έβαζες μια φωνή και τον έβρισκες. Δεν χρειαζόσουν κινητό και δεν ήθελες να περνάς χρόνο μπροστά στην οθόνη ενός κινητού ή ipad. Ο χρόνος περνούσε με συζητήσεις και τσακωμούς, μικροκαυγάδες και διαφωνίες για αθλητικά και πολιτικά. Κυρίως τα πολιτικά είχαν την τιμητική τους . Όσο για τις γυναικείες παρέες διακατέχονταν από κουτσομπολίστικες διαθέσεις. Πάντα υπήρχαν και οι πιο γενναίες που κουβαλούσαν μαζί τους και το εργόχειρο με τους μουλινέδες , μην τυχόν και μείνει πίσω το καρεδάκι.
Και στο τέλος αργά το απόγευμα, καθάρισμα, αποχαιρετισμοί και φιλιά μέχρι την επόμενη σύντομη καλοκαιρινή αντάμωση .
Από τότε υπήρξαν πολλές Πρωτομαγιές. Χαλαρές , γλυκόπικρες, οικογενειακές, παρεϊστικες, φοιτητικές αλλά και αρκετές ραδιοφωνικές Πρωτομαγιές που εργαζόμουν. Πρωτομαγιά στη παραλία με 40 βαθμούς κελσίου πριν 2 χρόνια και ανέμελες βουτιές για το γιο μου. Από τις καλύτερές μου.
Παρόλα αυτά νομίζω ότι όσα χρόνια και αν περάσουν αυτή η Πρωτομαγιά στα 80ς στο λόφο ενός χωριού θα μείνει ανεξίτηλη.
Θα ήθελα να μπορούσα να ξαναζήσω και να στήσω ένα τέτοιο σκηνικό. Να το σκηνοθετήσω. Το τοπίο το ίδιο. Εκεί στο λόφο του Προφήτη Ηλία. Ίδιοι και οι πρωταγωνιστές. Οκ Για να είμαι ειλικρινής ίσως να πρόσθετα κάποιους ρόλους και χαρακτήρες. Το σενάριο ίδιο και απαράλλαχτο.
Ανέμελο, αθώο, χαλαρό, εθιμοτυπικό και χαμογελαστό . Θα ήθελα να το δείξω στο γιο μου . Να το ζήσει..
Να το θυμάται.
Και κάθε φορά να ταξιδεύει σε αυτό με ένα γλυκό μελαγχολικό χαμόγελο.
Όπως εγώ τώρα.
Καλή Πρωτομαγιά…..
Διαβάστε επίσης :
https://www.politispress.gr/category/apopseis/marys-notes/
Mary’s Notes – Απλά καθημερινά μαθήματα ζωής που μας δίδαξε η καραντίνα… – Άρθρο της Μαίρης Λεριά
