ktsakitzian@gmail.com
Μείναμε 40 μέρες κλεισμένοι στο σπίτι, γιατί μας έπεισαν οι επιστήμονες, τους οποίους ακούμε καθημερινά με ιδιαίτερη προσοχή, ότι τα πράγματα θα είναι τραγικά να βγούμε εκεί έξω και συναντήσουμε ο ένας τον άλλο. Ο κίνδυνος θα είναι μεγάλος. Παίζουμε με τη ζωή μας. Συνετιστήκαμε, κάναμε την καρδιά μας πέτρα, άλλοι έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους κι άλλοι έχασαν τις θέσεις τους στις δουλειές τους. Ο σκοπός ήταν ένας. Να παραμείνουμε υγιείς και να μη θρηνήσουμε πολλά θύματα, όπως συνέβη σε άλλες χώρες.
Πέρασαν 40 μέρες και φάρμακο δεν βρέθηκε. Εμβόλιο θ’ αργήσει να βρεθεί, όπως μας διαβεβαιώνουν οι ειδικοί. Μας έμαθαν να ζούμε στην καραντίνα και να κυκλοφορούμε για τις αναγκαίες μετακινήσεις, με μάσκα στο πρόσωπο και γάντια στα χέρια.
Ξαφνικά αρχίζει η κυβέρνηση να εκπονεί σχέδιο για να λάβει τέλος η καραντίνα μας και να ξαναβγούμε εκεί έξω. Να πάμε που; Μήπως ο ιός έφυγε; Όχι! Μήπως βρέθηκε το φάρμακο και δεν το ξέρουμε; Όχι! Κανείς δεν μας λέει την αλήθεια, για το ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που ρισκάρει η κυβέρνηση τη ζωή των πολιτών και μας ξαμολάει στους δρόμους, στις δουλειές, στην καθημερινότητα όπως παλιά.
Τι άλλαξε και ανατράπηκαν τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη;
Όλοι υποψιαζόμαστε πως ο προφανής λόγος είναι η πορεία της οικονομίας που έχει πάρει τον κατήφορο και τρέχει με σπασμένα φρένα. Καθώς επίσης και τα κοινωνικά βοηθήματα που είναι πολλά και σε λίγο θα αδυνατεί να τα πληρώσει η κυβέρνηση σε μηνιαία βάση για πολύ καιρό. Έτσι, όπως φαίνεται, το υπουργείο οικονομικών έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στον Πρωθυπουργό και τον κάλεσε να πάρει τη μεγάλη απόφαση να βγάλει τον κόσμο από τα σπίτια και να επανεκκινήσει την οικονομία. Με τι αντάλλαγμα θα γίνει αυτό; Πόσες ζωές θα χρειαστεί να θυσιαστούν για την οικονομία;
Πώς φαντάζεστε ότι θα είναι τα πράγματα μέσα σε δεκαπέντε μέρες από την ώρα που θα αρθούν τα περιοριστικά μέτρα;
Ό,τι χτίσαμε με τόσο κόπο και τόσες θυσίες όλο αυτό το διάστημα, θα πάνε χαμένα γιατί ο κ. Σταϊκούρας δεν τα βγάζει πέρα με τους αριθμούς;
Πολύς κόσμος που δεν έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει με τον κορωνοϊό, έμενε σπίτι μόνο και μόνο επειδή του το επέβαλαν κι όχι γατί το θεωρούσε μέτρο προστασίας της ζωής του. Αυτός ο κόσμος υποδέχεται με χαρά μια τέτοια απόφαση και ανυπομονεί να έρθει η στιγμή που θα γυρίσει στα παλιά. Μα όλοι ξέρουμε, ακόμη και οι πιο αφελείς, ότι από δω και πέρα, τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά.
Θα πείτε και τι πρέπει να γίνει; Μια ζωή θα είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας; Μέχρι να βρεθεί έστω το φάρμακο, ναι, πρέπει να είμαστε στα σπίτια μας, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να προστατευθούμε. Δεν μπορεί στο βωμό της οικονομίας να θυσιάσουμε τον κόσμο. Όταν θ’ αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται τα κρούσματα και μαζί και τα θύματα, τι θα απαντήσουν σε όλους εμάς που τους εμπιστευθήκαμε τις τύχες μας; Συγνώμη, κάναμε λάθος; Τότε θα είναι αργά, γιατί θα έχουν χαθεί άδικα, πολλές ανθρώπινες ζωές.
Γι’ αυτό πρέπει να το ξανασκεφτούν πριν πάρουν αυτή την απόφαση και καταδικάσουν σε θάνατο, μερίδα του πληθυσμού.
Αυτό που έχει παρατηρηθεί σ’ αυτή την κυβέρνηση, είναι ότι κάθε υπουργός δεν νοιάζεται για το γενικό καλό του τόπου, αλλά για την πορεία του δικού του υπουργείου. Ο υπουργός οικονομικών νοιάζεται για το πώς θα πάρει ξανά μπρος η οικονομία με οποιοδήποτε κόστος.
Ο υπουργός Τουρισμού, πως θα βελτιώσει τους δείκτες του υπουργείου του, με οποιοδήποτε κόστος, γιατί αλλιώς δεν θα συζητούσε σε καμία περίπτωση πως θα ανοίξει τα σύνορα της χώρας για να έρθει τουρισμός από το εξωτερικό, επειδή λένε οι ξένοι ότι η Ελλάδα είναι ασφαλής προορισμός. Κι επειδή είναι ασφαλής προορισμός, πρέπει να έρθει η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα και να ρημάξουν τη χώρα; Κάθε ευρώ που θα μας φέρουν, θα συνοδεύεται κι από το τεράστιο ρίσκο να σπείρουν τον ιό σε περιοχές που πασχίσαμε να τις κρατήσουμε ανέπαφες. Γιατί λοιπόν κύριε Θεοχάρη παζαρεύετε αυτή την ασφάλεια που έχουμε διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού για τα νησιά μας; Για να δείξετε ότι μέσα στη γενική τραγωδία που ζει η χώρα, εσείς τα καταφέρατε; Γι’ αυτό σας λέω, ότι ο καθένας κοιτάζει το δικό του μετερίζι και όχι το γενικό καλό του τόπου. Κι εμείς θα μείνουμε απλοί θεατές σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου και θα παριστάνουμε τις Ιφιγένειες στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων; Όχι φυσικά, πρέπει να δώσουμε να καταλάβουν, πως είναι ανοιχτό βιβλίο και δεν μπορούν να μας εμπαίζουν καθημερινά και να αποφασίζουν σύμφωνα με τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα και πρέπει επιτέλους να δουν ποιο είναι το γενικό καλό του πληθυσμού και του τόπου και όχι ποιο είναι το προσωπικό τους όφελος.
Κι αν χρειαστεί, ας θυσιαστεί και μια φορά η οικονομία για το καλό του γενικού συνόλου. Μέχρι σήμερα θυσιάζεται το γενικό καλό, για την οικονομία και για τους λίγους και εκλεκτούς των κυβερνώντων.
Διαβάστε επίσης :
