10 έτη από το πρώτο μνημόνιο. Λίγες μέρες πριν τη «νέα κρίση»; – Άρθρο της Σοφίας Τσιπτσέ

Ήταν μία ηλιόλουστη μέρα στο ακριτικό Καστελόριζο. 23 Απριλίου 2010 ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου ανακοίνωσε στον ελληνικό λαό την είσοδό μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γνωστό πια σε όλους με τα αρχικά του Δ.Ν.Τ. «Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε. Αρκεί εμείς οι Έλληνες να πιστέψουμε στις δυνατότητες μας , στις αξίες μας, στον ίδιο μας τον εαυτό.» Με αυτά τα λόγια έκλεισε την ανακοίνωση του ο τότε Πρωθυπουργός. Κι όμως.. Δεν τα καταφέραμε. Κι όχι γιατί δεν πιστέψαμε εμείς οι Έλληνες στις δυνατότητες μας , στις αξίες μας, στον ίδιο μας τον εαυτό.. Δεν τα καταφέραμε γιατί δεν μπόρεσαν αυτοί που μας κυβέρνησαν να υποστηρίξουν αυτές τις δυνατότητες, αυτές τις αξίες, εμάς τους ίδιους .. Τους Έλληνες ! Που μέσα από της διαφημίσεις και τα χειροκροτήματα μας καλούνε να δείξουμε την περηφάνια μας. Την περηφάνια μας, που με μια σειρά από άστοχες κυβερνήσεις μας την κουρέλιασαν, και στο όνομα αυτής στήνουν και πάλι τα πολιτικά τους παιχνίδια.

Μία γρήγορη ανασκόπηση για το τι ακολούθησε μετά από εκείνη τη δήλωση του Καστελόριζου ,που σήμανε επισήμως την ένταξη μας στο λαβύρινθο της οικονομικής κρίσης, θα μας βοηθήσει όχι να τοποθετηθούμε για το ποιο κόμμα φταίει περισσότερο. Εξάλλου η ανάλυση δεν γίνεται από πολιτικό- ιστορικό αναλυτή. Στόχος της αναδρομής είναι απλά να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε, γιατί ίσως οι μνήμες να αποτελέσουν φάρο «προσανατολισμού» για την πραγματικότητα που σύντομα μας περιμένει και θα αντιμετωπίσουμε, ενόψει των νέων συνθηκών.

Οικονομική κρίση ονομάστηκε η αδυναμία του ελληνικού Δημοσίου να δανειστεί με χαμηλά επιτόκια από τις διεθνείς αγορές. Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας ήταν να μην μπορεί να αποπληρώσει το χρέος από τα ομόλογα, τα οποία έληγαν στις αρχές του 2010. Υπενθυμίζεται ότι προκάτοχος του πρωθυπουργικού τίτλου (πριν τον Γ. Παπανδρέου ) ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Σαν χτες μου φαίνεται , όταν φέρνω στη μνήμη μου το περιβόητο τηλεοπτικό ντιμπέιτ, της εποχής που ρωτούσε επίμονα ο Γιώργος Παπανδρέου ( αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης) για το αν τα νούμερα που παρουσίαζε ο τότε Πρωθυπουργός και το έλλειμμα, αν ήταν τα αληθινά. Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ , πως εκείνη η ερώτηση , έκρυβε μέσα όλα τα πάνδεινα της οικονομικής κρίσης που έμελλε να ζήσουμε.
Η Ελλάδα φλέρταρε καθημερινά με τον κίνδυνο στάσης πληρωμών του Δημοσίου, και αποτέλεσμα των συνθηκών ήταν όπως προαναφέρθηκε η από 23-4-2010 είσοδός μας στο Διεθνές Νομιμασματικό Ταμείο, υπό την σκέπη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας . Βρεθήκαμε λοιπόν επίσημα σε μία χρεοκοπημένη Χώρα , η οποία προσπαθούσε να επιβιώσει με έξωθεν δεκανίκια. Δυστυχώς … επτωχεύσαμεν!

Η ελληνική οικονομική κρίση κρυβόταν πίσω από την παγκόσμια οικονομική κρίση , που όντως υπήρχε. Η ελληνική οικονομική κρίση έχοντας ως άλλοθι την παγκόσμια, «ξεχείλωνε». Αναφορικά να πούμε , πως τεράστια οικονομικοπολιτικά σκάνδαλα της περιόδου, ήρθαν στην επιφάνεια και στη δημοσιότητα , τα οποία με ρυθμούς χελώνας θα κριθούν ελπίζουμε από τη Δικαιοσύνη. Βλέποντας αυτά τα σκάνδαλα θα καταλήγαμε ίσως στο συμπέρασμα ή καλύτερα σε μία φράση που κατηγορήθηκε. Αυτή η φράση ίσως όμως κρύβει μέσα της μία ωμή αλήθεια : λεφτά υπάρχουν;;; Την φράση αυτή , την βάζουμε σαφώς με ερωτηματικό. Λεφτά άραγε υπάρχουν , αγαπητοί αναγνώστες; Υπάρχουν για εμάς τους πολίτες, τους εργαζόμενους, τους φορολογούμενους ; η υπάρχουν μόνο « για ορισμένους» και υπό «ορισμένες συνθήκες»;

Η ελληνική οικονομική κρίση συνοδευόταν και από μία γενικότερη κρίση ιδεών, κρίση κοινωνική, κρίση πολιτική. Απόδειξη μάλιστα αυτής της πολιτικής αστάθειας ήταν οι διαδεχόμενες εκλογές και αλλαγές κυβερνήσεων εντός μίας μόλις πενταετίας. (2010-2015)
.
Πιο συγκεκριμένα η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν ολοκλήρωσε την τετραετή θητεία της και λίγο μετά την πρότασή του Γεωργίου Παπανδρέου για δημοψήφισμα, η οποία πρόταση μάλιστα προκάλεσε την κοινή γνώμη, το Νοέμβριο του 2011, χωρίς εκλογές και κατόπιν συνεννόησης Παπανδρέου – Σαμαρά, το τιμόνι της πρωθυπουργίας παρέλαβε ο τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος.

Τον Μαϊο του 2012 έγιναν και πάλι εκλογές , όπου ανεδείχθη ως Πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς. Πριν ολοκληρώσει τη θητεία του , και με αφορμή τη μη συμφωνία κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στο πρόσωπο για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας , προκηρύχτηκαν εκλογές τον Ιανουάριο του 2015. Νικητής των εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους , και κατόπιν της ανεπιτυχούς διαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους με την Ευρώπη και του δημοψηφίσματος που ακολούθησε τον Ιούλιο του 2015 (του περιβόητου όχι που έγινε ναι) , πραγματοποιήθηκαν εκ νέου εκλογές. Νικητής και πάλι των εκλογών ο Αλέξης Τσίπρας. Τον Αύγουστο του 2018 και ύστερα από τρία χρόνια μέτρων που μας είχε φέρει το τελευταίο μνημόνιο καταφέραμε και εξήλθαμε των μνημονίων.

Η ανακοίνωση του αποτελέσματος της επιτυχούς εξόδου, έγινε από ένα άλλο νησί.. συμβολικό : Την Ιθάκη! Είχαμε φτάσει στον προορισμό μας, ύστερα από ένα πολύπαθο ταξίδι, μετά από μία οδύσσεια κυριολεκτικά. Κατόπιν ξεκινήσαμε τα δειλά βήματα μας προς μία προσπάθεια για καλυτέρευση της οικονομίας. Τον Ιούλιο του 2019 στις εκλογές που ακολούθησαν ,νικητής ανεδείχθη το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με Πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη μέχρι και σήμερα. Και κάπου εδώ ένας κύκλος της ιστορίας θεωρητικά κλείνει (Από Κυβέρνηση Ν.Δ. και Καραμανλή , έως Κυβέρνηση Ν.Δ. και Μητσοτάκη)

Όλες οι ανωτέρω ιστορικές ανακατατάξεις γινόντουσαν όχι πουθενά αλλού, αλλά εδώ … στην Ελλάδα της κρίσης! Οι ανακατατάξεις αυτές συνέτειναν στο να διογκώνεται το χρέος της Ελλάδας και να σφίγγει συνεχώς ο κλοιός. Α μνημόνιο, Β μνημόνιο , Γ μνημόνιο, Δ μνημόνιο… 2010, 2011, 2012 , 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018 τελεία .

Οι οικονομικοί δείκτες μετρούσαν την ύφεση και την τραγική κατάσταση της Χώρας μας. Τι κρυβόταν όμως πίσω από τα νούμερα; Πίσω από τους οικονομικούς δείκτες;

Κρυβόταν ο μέσος Έλληνας! Ο μέσος Έλληνας, εσύ και εγώ …παρακολουθώντας τρομοκρατημένοι τις εξελίξεις, ανήμποροι να λάβουμε θέση. Ο μέσος Έλληνας που κάποτε είχε ζωή, είχε στοιχειώδη αξιοπρέπεια , και κατάντησε ή μάλλον τον κατάντησαν να διεκδικεί τα αυτονόητα για να ζήσει και παρά τον κόπο του, δεν μπορούσε να τα έχει. Ο μέσος Έλληνας που οδηγήθηκε σε αυτοκτονία , γιατί δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις οικογενειακές του υποχρεώσεις, τα όνειρα των παιδιών του. Ο μέσος Έλληνας που έμεινε άνεργος , με τα πτυχία του κρεμασμένα στον τοίχο. Τον τοίχο που κινδύνευε να πλειστηριαστεί από τα δάνεια που είχε πάρει, ή μάλλον που του είχαν δώσει. Ο μέσος Έλληνας που πήγαινε στην κάλπη ζαλισμένος από τις εξελίξεις , ασκώντας το εκλογικό του δικαίωμα, γιατί μόνο αυτό το δικαίωμα μπορούσε πια να ασκήσει. Ο μέσος Έλληνας που μετανάστευσε για να επιβιώσει , για να αναζητήσει μία καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Για να καταφέρει να έχει ό, τι η Ελλάδα , η πατρίδα του , του στέρησε. Να ζει μακριά από την πατρίδα του, μακριά από τη χώρα που δεν μπόρεσε να τον κρατήσει, δεν κατάφερε να γίνει η χώρα που θα πραγματοποιήσει τα όνειρά του.

Μάρτιος 2020: Μένουμε σπίτι – κορωνοϊός – COVID-19 , κλείσιμο, STOP. Αυτές είναι οι λέξεις που κυριαρχούν. Σταμάτησαν όλα, προκειμένου να προφυλαχτεί το ζήτημα της υγείας μας και το κοινό καλό των Ελλήνων πολιτών. Αυτό όμως , μη ξεχνάμε πως έχει ένα σοκαριστικό οικονομικό αντίκτυπο και η ύφεση θα φτάσει σε νούμερα άνευ προηγουμένου. Η οικονομική πολιτική μέχρι σήμερα, προκύπτει πως είναι εξαιρετικά φειδωλή στα οικονομικά μέτρα ενίσχυσης των πληττόμενων κατηγοριών. 800 € σε ορισμένες κατηγορίες, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν ακόμα εκταμιευθεί, τηλεκαταρτίσεις επιστημόνων με οσμή σκανδάλου, μη ενίσχυση ανέργων, επιδότηση στην ανεργία και όχι στην εργασία για να στηριχτεί μία επιχείρηση, αυτά και πολλά άλλα, συντείνουν στο να μεγαλώνει ο φόβος του μέσου Έλληνα για το αύριο. Για το τι θα ακολουθήσει με το που βγούμε από το σπίτι. Αυτό που ακούγεται από την Κυβέρνηση είναι ότι θα έρθει μεν μία ύφεση , αλλά το 2021 θα εκτιναχθούμε στα ύψη και όλα θα παν καλά!!!;;; Η Κυβέρνηση επίσης σημειώνει πως το ζήτημα της κρίσης είναι παγκόσμιο, οπότε όλοι αντιμετωπίζουμε τον ίδιο αόρατο εχθρό.

Σε ένα καράβι που βουλιάζει όλοι κινδυνεύουν το ίδιο.. Απλά κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να διαφύγουν με τις βάρκες… και κάποιοι άλλοι απλά πνίγονται!

Αν εξακολουθήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από την παγκόσμια κρίση , κάνοντας επανωτά λάθη (του πρόσφατου παρελθόντος) , θα συμπεράνουμε ότι η πρόσφατη οικονομική κρίση δεν μας έκανε εμπειρότερους.. και το δις εξαμαρτείν… μπορεί τελικά να μας πνίξει.

Καλή δύναμη!